Καπιταλιστική κρίση - Ελλάδα

Τη στιγμή που το βάθος της παρούσας κρίσης και της επίθεσης από την πλευρά των αφεντικών δεν έχει ακόμη φανερωθεί μπροστά μας στο σύνολό του, είναι επιτακτική η απομυστικοποίηση της σημερινής συγκυρίας σαν ένα μέρος των δικών μας απαντήσεων. Όπως κι αν παρουσιάζεται, ό,τι μεταλλαγές κι αν παίρνει, η κρίση αυτή που βιώνουμε δεν είναι παρά η ακραία έκφραση μιας χρόνιας αδυναμίας του κεφαλαίου να αυτο-αναπαραχθεί, τόσο σαν σχέση όσο και σαν συσσωρευμένη αξία. Κι αυτή η αδυναμία έχει στον πυρήνα της τη δύναμη της αντίθεσής μας στο κεφάλαιο, τη δική μας ανυποταξία μπροστά στην εντεινόμενη υπαγωγή της ζωής και της εργασίας μας στην καπιταλιστική συσσώρευση.

ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Είναι αναγκαία, λοιπόν, η διαύγαση μιας θεωρίας που, κόντρα στις κυρίαρχες ιδεολογίες, θα αποκαλύπτει την ευπάθεια του καπιταλισμού λόγω της δικής μας ανυποταξίας. Μιας θεωρίας που σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας μας της πράξης, θα μας εξοικειώνει με το αυτονόητο: απέναντι στην κρίση δεν είμαστε θύματα, αλλά υποκείμενα, τα μοναδικά υποκείμενα. Και είναι γι’αυτό που η δική μας έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από την ανάπτυξη της αντιεξουσίας που ήδη υπάρχει ως ουσία της κρίσης αυτής. Μέσα από την οργάνωση της άρνησης ενάντια στις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις που μας τεμαχίζουν και της ταυτόχρονης δημιουργίας νέων, ανταγωνιστικών σ’αυτές˙ το βάθεμα αυτής της διαδικασίας άρνησης-και-δημιουργίας τόσο σαν προσβολή της καπιταλιστικής προσταγής όσο και σαν προβολή ενάντια-και-πέραν αυτής.


Η κρίση σαν υλική πραγματικότητα της δικής μας αντιεξουσίας και η επανεφεύρεση της επανάστασης σήμερα

Εκδήλωση-συζήτηση με τον John Holloway, αυτόνομο μαρξιστή και συγγραφέα του βιβλίου «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία».


Πέμπτη 24 Ιουνίου ώρα 8 μμ
στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ

http://www.yfanet.net/


Μέση οδός καμιά: ή θα λειώσουμε ως μισθωτοί σκλάβοι ή θα επαναστατήσουμε!

Arbeit macht frei: «Η δουλειά απελευθερώνει», διαβεβαιώνει η επιγραφή έξω από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Χρησιμοποιώντας παρόμοιου επιπέδου προπαγάνδα η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να επιβάλλει ένα εργασιακό Νταχάου…

Επιδιώκουν να στρέψουν το ρολόι των εργατικών δικαιωμάτων στον 19ο αιώνα. Λες και δεν υπήρξαν οι χιλιάδες των νεκρών εργατών που πάλεψαν για το 8ωρο, την κοινωνική ασφάλιση, τη στοιχειώδη προστασία από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Όλα αυτά ακυρώνονται από την πλέον εργοδοτική κυβέρνηση που έχει γνωρίσει η χώρα.

Η κυβέρνηση αυτή παραδίδει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί έχουν πλήρη συνείδηση ότι υπηρετούν τα συμφέροντα των πλούσιων μεγαλοκαρχαριών κηρύσσοντας πόλεμο κατά του κόσμου της εργασίας. Επειδή ακριβώς είναι συνειδητοί μισθοφόροι του κεφαλαίου, προορίζονται να γίνουν η πλέον διεφθαρμένη κυβέρνηση που υπήρξε στο νεοελληνικό κράτος.

Άνθρωποι που ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο και μετατρέπουν τους εργαζόμενους ανθρώπους μιας χώρας κυριολεκτικά σε μισθωτούς σκλάβους, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν αντιδράσουν όπως επιβάλλεται οι εργαζόμενοι, όχι μόνο δεν θα βγάλουν την τετραετία, αλλά θα φύγουν από τη χώρα με ελικόπτερο όπως αξίζει σε ατιμασμένους διεφθαρμένους μισθοφόρους. Για το λόγο αυτό, θα φροντίσουν να αρπάξουν και αυτοί για λογαριασμό τους όσα περισσότερα μπορέσουν από τη λεηλασία των εργαζομένων. Δεν θα βάλουν απλά το χέρι στο μέλι, θα καταπιούν ολόκληρο το βάζο.

Η κυβέρνηση αυτή με την ωμή ταξική της τοποθέτηση είναι τουλάχιστον διαφανής:

Έχουμε τον πιο ψευδόμενο πρωθυπουργό που έχει γνωρίσει η χώρα. Συστηματικά διαστρέφει την πραγματικότητα, χρησιμοποιεί οργουελικές μεθόδους περιγραφής: μιλάει για «κοινωνική δικαιοσύνη» ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης που παραχωρεί χωρίς κανένα ενδοιασμό τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο. Το υπουργείο καταστολής και αστυνομοκρατίας έχει μετονομαστεί σε υπουργείο «προστασίας του πολίτη».

Το τελικό αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ένας βέβαιος τρόπος ελέγχου της αλήθειας. Ότι διαβεβαιώνει ο πρωθυπουργός ως «απολύτως αληθές», είναι απολύτως αναληθές. Ότι διαψεύδει «κατηγορηματικά» ότι θα πράξει η κυβέρνησή του, είναι απολύτως βέβαιο ότι τελικά αυτό θα πράξει! Επιβεβαιώνεται, για μια ακόμα φορά, ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει και τόσο αξιοζήλευτο IQ (αλλά αυτό ήταν γνωστό σε όλους και πριν γίνει πρωθυπουργός…).

Ο πρωθυπουργός «Γιωργάκης» Παπανδρέου διαβεβαιώνει ότι, όσον αφορά τα σκάνδαλα, θα «βγουν όλα στο φως» ακόμα και «αν χρειαστεί να ματώσουμε».

Φυσικά…

…εννοεί να ματώσουν οι εργαζόμενοι όχι οι υπεύθυνοι των σκανδάλων.

Στην εξεταστική για το Bατοπέδι η εξέλιξη ήταν η αναμενόμενη: πέντε κόμματα, πέντε πορίσματα, πέντε διαφορετικές εκτιμήσεις και δήθεν υποδείξεις υπόπτων από τα δυο κόμματα εξουσίας.

Στην υπόθεση Siemens η εξεταστική προχωρεί με ανάλογο βηματισμό. Τα στοιχεία έχουν από καιρό καταχωνιαστεί ή «εξαφανιστεί». Τα αδικήματα παραγραφεί.

Αλλά ούτε και τα «καμένα χαρτιά», όπως για παράδειγμα Ρουσόπουλος-Τσοχατζόπουλος, πρόκειται να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε σοβαρή ποινική δίωξη. Πρόκειται για ένα ασφαλές στοίχημα: ο ελληνικός πολιτικός κόσμος ζει μέσα στη διαφθορά και την ατιμωρησία εδώ και δεκαετίες, χωρίς να πληρώνει οποιοδήποτε τίμημα. Το πολύ-πολύ κάποιοι δευτεροκλασάτοι (π.χ. Μαντέλης) από τα δυο κόμματα εξουσίας να ψιλο-ταλαιπωρηθούν για κάποιο διάστημα…

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει χαλαρά τα σκάνδαλα όχι μόνο γιατί πρωτοκλασάτα ιστορικά στελέχη παλαιότερων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ήταν βουτηγμένα σε αυτά, αλλά και διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι στο άμεσο μέλλον πολλά μέλη της θα βρεθούν με τις ίδιες και βαρύτερες κατηγορίες για διαφθορά. Μεταξύ απατεώνων υπάρχει αλληλεγγύη.

Μια παρατήρηση που αφορά την Αριστερά: προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στο εργατικό κίνημα όσοι στην Αριστερά δίνουν σε αυτήν την ταξική επίθεση του κεφαλαίου «εθνική» διάσταση. Προβάλλουν, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση «δεν είναι ελληνική» αλλά «των Βρυξελλών και του ΔΝΤ». Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνουν την κυβέρνηση, δεν της δημιουργούν κανένα πρόβλημα. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το τελευταίο καταφύγιο της κυβερνητικής προπαγάνδας που δυστυχώς έχει απήχηση στον κόσμο της εργασίας:

«Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτό επιβάλλει το ΔΝΤ και η Ε.Ε.. Μπορεί η μικρή Ελλάδα να κάνει διαφορετικά;».

Δεν βοηθά σε τίποτα η προσπάθεια εκείνης της Αριστεράς που διαβάζει τη σημερινή κρίση με εθνικό τρόπο «να τη βγει από τα αριστερά» κάνοντας επίκληση του συνθήματος της «εθνικής ανεξαρτησίας». Ιστορικά αυτή η λογική οδήγησε το ΚΚΕ και γενικά τη ρεφορμιστική Αριστερά στο να γίνει ουρά των πολιτικών εκπροσώπων των καπιταλιστών (από το ΕΑΜ μέχρι και σήμερα). Άλλωστε η «εθνική ανεξαρτησία» ήταν το βασικό ιδεολόγημα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου για να εντάξει το οργανωμένο εργατικό κίνημα στη λογική του ελληνικού κεφαλαίου.

Η αλήθεια είναι απλή και εντελώς ταξική: η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι ελληνικότατη, δεν υπακούει σε κανένα κέντρο του εξωτερικού, αλλά μονάχα στα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου το οποίο υπηρετεί με συνέπεια. Τόσο απλά τόσο ξεκάθαρα.

Που αλήθεια ποντάρει η κυβέρνηση για να αποτρέψει μια εξέγερση του κόσμου της εργασίας;

Η κυβέρνηση ποντάρει στην Θατσερική συνταγή: απανωτά χτυπήματα στους εργαζόμενους με την ελπίδα ότι η περισσότερη καταπίεση και εκμετάλλευση θα έχει ως συνέπεια το πάγωμα των αντιδράσεων σπέρνοντας τον ταξικό τρόμο. Στην Βρετανία τη δεκαετία του 1980 αυτή η πολιτική αποδείχθηκε λίαν επιτυχής με σαφή την ευθύνη της ηγεσίας του εργατικού κινήματος. Το εργατικό κίνημα συντρίφτηκε μετά την ήττα της απεργίας των ανθρακωρύχων και μέχρι σήμερα δεν έχει ανακάμψει παρ’ ότι έχουν περάσει δεκαετίες…

Με άλλα λόγια, αν εμείς οι εργαζόμενοι δεν αντιδράσουμε δυναμικά, με απεργίες και καταλήψεις χώρων εργασίας, θα υπονομεύσουμε όχι μόνο το δικό μας παρόν αλλά και το μέλλον της επόμενης γενιάς.

Να, λοιπόν, τι ευθύνεται που τόσο μέτριοι και ασήμαντοι πολιτικοί σαν τον «Γιωργάκη» γίνονται πρωθυπουργοί.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου από νάνοι σχεδόν γιγαντώνονται γιατί εμείς, οι εργαζόμενοι, είμαστε πεσμένοι στα γόνατα.

Ας σηκωθούμε!

Άγγελος Κ

www.aformi.wordpress.com