Ταξική σύγκρουση στην Ελλάδα

η ταξική σύγκρουση στην Ευρώπη εντείνεται, η Ελλάδα αποτελεί σημαντική εστία.
γενική απεργία, η τάξη μας να περάσει στην αντεπίθεση, καλό αγώνα σύντροφοι

ακολουθούν οι ανακοινώσεις 2 αυτόνομων εργατικών σωματείων
Μισθωτών Τεχνικών στην Αθήνα τζιαι
Σερβιτόρων Μαγείρων στην Θεσαλλονίκη

Αντιπαλεύουμε τις επιλογές Κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ, και απειθαρχούμε στις αντεργατικές πολιτικές τους.

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 29 ΙΟΥΝΗ (ΜΟΥΣΕΙΟ 10.30 Π.Μ.)

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών καταγγέλλει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο τις τερατώδεις αλλαγές που προωθούνται με τους νόμους για το ασφαλιστικό και την διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Πρόκειται για «νόμους - εφιάλτη» σε μία «κοινωνία - εφιάλτη». Το νέο ασφαλιστικό δεν επιδεινώνει απλώς τα όρια ηλικίας και τις συντάξεις. Είναι η καρατόμηση κάθε έννοιας κοινωνικής προστασίας με δουλειά μέχρι θανάτου για συντάξεις – επιδόματα κηδείας. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των ασφαλισμένων η σύνταξη και η ασφαλιστική προστασία, γίνονται «απαγορευμένος καρπός».

Ενώ το ν/σχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις:

Θεσμοθετεί την αμοιβή κάτω από την ΕΓΣΕΕ για όλους τους εργαζομένους κάτω των 25. Είναι το αντίστοιχο του Γαλλικού "Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης" και αντιμετωπίζει τη νεολαία σαν "χαμένη γενιά" και αναλώσιμο υλικό.

Καταργεί στην ουσία την δυνατότητα σύναψης συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα, αφού καταργεί την δυνατότητα μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων στην Διαιτησία. Στόχος της κυβέρνησης και της εργοδοσίας είναι η πλήρης κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και η επιστροφή στο καθεστώς της ατομικής διαπραγμάτευσης, του ατομικού εκβιασμού και της καθολικής υποταγής. Πρόκειται για τεράστιο, ιστορικό πισωγύρισμα.

Επιτρέπει τρομακτική αύξηση των απολύσεων, δεδομένου και του αριθμού των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στην Ελλάδα και ταυτόχρονα συντρίβει τις αποζημιώσεις, καθώς οι εργοδότες θα μπορούν απλώς κάνοντας χρήση μιας σύντομης προειδοποίησης να πληρώνουν αποζημιώσεις κατά 50% μικρότερες.

Νομοθετεί και ενισχύει την μαύρη παιδική εργασία μέσα από ετήσιες "συμβάσεις μαθητείας" με το 70% της ΕΓΣΣΕ!! για παιδιά από 15 έως 18 ετών!!

Η κυβέρνηση, η εργοδοσία τα ΜΜΕ υπό την απειλή της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων επιχειρούν συντονισμένα να τρομοκρατήσουν και να κάμψουν τις αντιστάσεις. Γι’ αυτό ενεργοποιούν την κρατική καταστολή, καλλιεργούν ψυχολογία τρόμου και απειλής, κηρύσσουν παράνομες τις απεργίες των ναυτεργατών, μηνύουν συνδικαλιστές, πνίγουν με χημικά τις διαδηλώσεις, ενεργοποιούν κάθε είδους προβοκατόρικο μηχανισμό απέναντι στο κίνημα, καταλύουν κάθε ίχνος δημοκρατίας.

Απέναντι στην βαρβαρότητα και την κλιμάκωση της επίθεσης, οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουμε με δυναμισμό, αποφασιστικότητα και αλληλεγγύη. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής. Η πολιτική αυτή ή θα περάσει και θα βάλει την ταφόπλακα στα εργατικά δικαιώματα ή θα ανατραπεί. Κάθε σωματείο, κάθε αγωνιζόμενος άνθρωπος πρέπει να συμβάλλει στην αποφασιστική κλιμάκωση του αγώνα για να μην ψηφιστούν αυτά τα μέτρα, για την έξοδο από το μηχανισμό κυβέρνησης -ΕΕ- ΔΝΤ, και για την ανατροπή της βαρβαρότητας.


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ

(ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ, ΓΕΩΛΟΓΩΝ, ΤΕΧΝΟΛΟΓΩΝ, ΤΕΧΝΙΚΩΝ, ΣΧΕΔΙΑΣΤΩΝ)

http://www.somtechnik.gr/

.......................................................

Να σπασουμε την εργοδοτική τρομοκρατία

Οι εργαζόμενοι στον χώρο έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα οξυμένη κατάσταση στους χώρους εργασίας. Η ανασφάλιστη εργασία αποτελεί κανόνα όλο και περισσότερο και η εργοδοτική αυθαιρεσία βρίσκει το πλέον πρόσφορο έδαφος στον συγκεκριμένο κλάδο.

* Το 8ωρο σπάνια τηρείται, οι υπερωρίες δεν πληρώνονται.
* Νυχτερινά ωράρια, Κυριακές και αργίες δεν πληρώνονται βάσει των νόμιμων διατάξεων.
* Τα διαλείμματα δεν υπάρχουν, ενώ καλείται ο εργαζόμενος να κάνει ένα σωρό δουλειές άσχετες με το πόστο του.
* Η τρομοκράτηση από τον εργοδότη με πολλές μορφές είναι ο κανόνας.
* Πολλές φορές υπογράφονται λευκές συμβάσεις, ή η πραγματικότητα της εργασίας είναι άλλη (ψεύτικα ωράρια, άλλη ειδικότητα, ημερομίσθιο που δεν αναλογεί με την εργασία).
* Πολλές απολύσεις γίνονται χωρίς καταβολή αποζημιώσεων, ή οι εργαζόμενοι εξαναγκαζόμαστε σε παραίτηση.

Αυτές οι πιο βάρβαρες συνθήκες εργασίας που αποτελούν τον κανόνα στον κλάδο του επισιτισμού έρχονται να πάρουν πλέον και τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης που επιδιώκει την κατάργηση όλων των κατακτημένων εργατικών δικαιωμάτων.

Σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκουν:

* Μείωση των μισθών και ακόμα χαμηλότερους μισθούς για τους εργαζόμενους μέχρι 25 ετών (o βασικός μισθός θα είναι 540 €)
* Απελευθέρωση του ορίου απολύσεων και ουσιαστικά κατάργηση των αποζημιώσεων.
* Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης (με δικαίωμα για πλήρη σύνταξη μετά από 40 χρόνια πλήρους εργασιακού βίου).
* Κατάργηση του δικαιώματος μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ (που έδινε μια εγγύηση για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων). Πλέον θα πρέπει να υπάρχει σύμφωνη γνώμη εργαζομένων και εργοδοτών για να γίνει.
* Νομιμοποίηση της παιδικής εργασίας (οι νέοι από 15-18 ετών θα πληρώνονται το 70% του κατώτατου μισθού).

Τα αφεντικά πατώντας στη χρόνια έλλειψη ταξικής συγκρότησης και αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων δημιούργησαν ένα είδος εμφυλίου ανάμεσα τους με κύριο όπλο την ιεραρχία. Σήμερα με φόντο τη κρίση, ξεβρακώνονται τα προνόμια των προϊστάμενων (που για ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω ελέγχουν, κρίνουν, ρουφιανεύουν τους συναδέλφους τους) και έρχεται να υποτιμηθεί η εργασία όλων.

Δηλαδή, ακόμη και όσοι είχαν μια «σταθερή» σχέση εργασίας μέχρι σήμερα, τώρα στο φόντο της κρίσης και των νέων μέτρων, μπαίνουν στο ίδιο καθεστώς υποαπασχόλησης – ανεργίας – εργασιακής περιπλάνησης μαζί με όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους που βιώνουν ήδη τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα.

Η επίθεση της κυβέρνησης και των εργοδοτών στην πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι μονόδρομος. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ζητάνε από εμάς που δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί να κάνουμε θυσίες για να μην «καταρρεύσει» η ελληνική οικονομία, και να δεχτούμε επίσης να δουλεύουμε με χειρότερους όρους για να μην κλείσει η «μικρή επιχείρηση». Γιατί στην εποχή της ανάπτυξης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, δεν καρπωθήκαμε ούτε το παραμικρό κομμάτι από το κέρδος το οποίο εμείς παράγαμε, έτσι λοιπόν και τώρα που με πρόσχημα την κρίση καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα αρνούμαστε να συμμορφωθούμε στις επιταγές των αφεντικών. Όχι μόνο δεν πρόκειται να δώσουμε δεκάρα τσακιστή για τα χρέη τους, αλλά να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να πάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν και όσα μας κλέβουν.

Με δύναμη την συλλογικότητα και την αυτοοργάνωση μπορούμε να δώσουμε μάχες και να πετύχουμε νίκες. Πιστεύουμε πως στα συλλογικά προβλήματα δεν μπορούμε να απαντάμε ατομικά και απομονωμένα, γι’ αυτό προκρίνουμε τη συμμετοχή σε αυτά τα πρωτοβάθμια σωματεία που μέσα από συνελεύσεις και διαδικασίες βάσεις αποφασίζουν, κρίνουν και πράττουν, με τον κάθε εργαζόμενο του κλάδου να έχει λόγο για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη δουλειά και τη ζωή του. Είμαστε και θα είμαστε ενάντια στη λογική και πρακτική της ανάθεσης και της εκπροσώπησης γιατί όλοι οι εργαζόμενοι είμαστε ίσοι και κανένας δεν μπορεί να αποφασίζει για τη ζωή μας αντί για εμάς. Μόνο εμείς οι ίδιοι εργαζόμενοι και όχι κάποια πεφωτισμένη ηγεσία πρέπει να αποφασίζουμε για το αν, γιατί, πότε και με ποιόν τρόπο θα αγωνιστούμε.

Η απάντηση μπορεί και πρέπει να δοθεί από ένα ανεξάρτητο εργατικό κίνημα.

Προκρίνουμε τον άμεσο – απευθείας συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, που αν και με τη μορφή και το περιεχόμενο που έχει σήμερα δε μας καλύπτει πλήρως, απέναντι στην ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ που ούτε θέλει και ούτε μπορεί να στηρίξει τους αγώνες και τις ανάγκες των εργαζομένων, αντιθέτως συμμαχεί με το μπλοκ εξουσίας από τον χώρο δουλειάς μέχρι την ελληνική και διεθνή κεντρική πολιτική σκηνή. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν προκηρύσσει ούτε μία 48ωρη γενική απεργία, ενώ θα έπρεπε να κηρύξει απεργία διαρκείας απέναντι στα νέα μέτρα που αλλάζουν ολόκληρη τη ζωή μας και υποθηκεύουν το μέλλον μας. Ούτε όμως το κομματικά περιχαρακωμένο ΠΑΜΕ δεν μπορεί να δώσει νικηφόρα προοπτική στους αγώνες, γιατί από τη μία χρησιμοποιεί τις ίδιες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές δομές με τη ΓΣΕΕ και από την άλλη δεν δίνει μαχητικούς ανυποχώρητους αγώνες με προοπτική νίκης, αλλά αρκείται σε κομματικές παρελάσεις.

Αναγνωρίζοντας αυτή την πραγματικότητα, και οδηγημένοι από την ανάγκη μας να υπερασπιστούμε την εργασία μας και να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες γι’ αυτή με όποιο τρόπο μπορούμε, παίρνουμε την πρωτοβουλία για ίδρυση ενός πραγματικά ενεργού Σωματείου στον κλάδο του Επισιτισμού, παρακάμπτοντας τη γραφειοκρατική πρακτική εκπροσώπησης που μόνο εμπόδιο στέκεται στις διεκδικήσεις μας. Σταθερά χαρακτηριστικά που βάζουμε από την αρχή είναι η εγγραφή όλων των ανασφάλιστων εργαζόμενων, η αναγωγή της Γ. Συνέλευσής του στο μόνο όργανο με ισχύ (τυπικός ρόλος του Δ. Συμβουλίου), η αντίθεση με κρατικοδίαιτες μορφές συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ/ΠΑΜΕ), που εκτός από μη λειτουργικές είναι πια και απέναντι στα συμφέροντά μας σαν εργαζόμενων και η συνεχής και συνεπής παρέμβαση στους χώρους δουλειάς.

Υπερασπιζόμενοι τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας κατεβαίνουμε σε απεργία. Γιατί έτσι μπορούμε να ασκήσουμε πίεση στην εργοδοσία, γιατί μπλοκάρουμε την λειτουργία των επιχειρήσεων και προκαλούμε οικονομικό κόστος στα αφεντικά και ασκούμε εκβιασμό στην εργοδοσία και την κυβέρνηση για την υλοποίηση των αιτημάτων μας.

Ενάντια:

* στη μαύρη εργασία
* στις απλήρωτες υπερωρίες
* στα απλήρωτα νυχτερινά & κυριακάτικα μεροκάματα
* στην τρομοκρατία στους χώρους εργασίας
* ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

Τώρα που η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο,

Τώρα που καταπατούν ακόμα και τα τελευταία δικαιώματα μας,

Τώρα που θέλουν να μας αναγκάσουν να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε….

Ήρθε η ώρα να απαντήσουμε.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Τρίτη 29/06

ΠΟΡΕΙΑ

προσυγκέντρωση στις 10:00

στην Καμάρα

ΚΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

του επισιτισμού

Τετάρτη 30/06

Συγκέντρωση - παρέμβαση στα μαγαζιά του κέντρου

στις 13:00 στην Καμάρα

Επόμενη Συνέλευση του Σωματείου Τετάρτη 30/06, στις 18:00, στο Πολυτεχνείο

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσσαλονίκης

http://ssmthess.espivblogs.net

Καπιταλιστική κρίση - Ελλάδα

Τη στιγμή που το βάθος της παρούσας κρίσης και της επίθεσης από την πλευρά των αφεντικών δεν έχει ακόμη φανερωθεί μπροστά μας στο σύνολό του, είναι επιτακτική η απομυστικοποίηση της σημερινής συγκυρίας σαν ένα μέρος των δικών μας απαντήσεων. Όπως κι αν παρουσιάζεται, ό,τι μεταλλαγές κι αν παίρνει, η κρίση αυτή που βιώνουμε δεν είναι παρά η ακραία έκφραση μιας χρόνιας αδυναμίας του κεφαλαίου να αυτο-αναπαραχθεί, τόσο σαν σχέση όσο και σαν συσσωρευμένη αξία. Κι αυτή η αδυναμία έχει στον πυρήνα της τη δύναμη της αντίθεσής μας στο κεφάλαιο, τη δική μας ανυποταξία μπροστά στην εντεινόμενη υπαγωγή της ζωής και της εργασίας μας στην καπιταλιστική συσσώρευση.

ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Είναι αναγκαία, λοιπόν, η διαύγαση μιας θεωρίας που, κόντρα στις κυρίαρχες ιδεολογίες, θα αποκαλύπτει την ευπάθεια του καπιταλισμού λόγω της δικής μας ανυποταξίας. Μιας θεωρίας που σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας μας της πράξης, θα μας εξοικειώνει με το αυτονόητο: απέναντι στην κρίση δεν είμαστε θύματα, αλλά υποκείμενα, τα μοναδικά υποκείμενα. Και είναι γι’αυτό που η δική μας έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από την ανάπτυξη της αντιεξουσίας που ήδη υπάρχει ως ουσία της κρίσης αυτής. Μέσα από την οργάνωση της άρνησης ενάντια στις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις που μας τεμαχίζουν και της ταυτόχρονης δημιουργίας νέων, ανταγωνιστικών σ’αυτές˙ το βάθεμα αυτής της διαδικασίας άρνησης-και-δημιουργίας τόσο σαν προσβολή της καπιταλιστικής προσταγής όσο και σαν προβολή ενάντια-και-πέραν αυτής.


Η κρίση σαν υλική πραγματικότητα της δικής μας αντιεξουσίας και η επανεφεύρεση της επανάστασης σήμερα

Εκδήλωση-συζήτηση με τον John Holloway, αυτόνομο μαρξιστή και συγγραφέα του βιβλίου «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία».


Πέμπτη 24 Ιουνίου ώρα 8 μμ
στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ

http://www.yfanet.net/


Μέση οδός καμιά: ή θα λειώσουμε ως μισθωτοί σκλάβοι ή θα επαναστατήσουμε!

Arbeit macht frei: «Η δουλειά απελευθερώνει», διαβεβαιώνει η επιγραφή έξω από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Χρησιμοποιώντας παρόμοιου επιπέδου προπαγάνδα η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να επιβάλλει ένα εργασιακό Νταχάου…

Επιδιώκουν να στρέψουν το ρολόι των εργατικών δικαιωμάτων στον 19ο αιώνα. Λες και δεν υπήρξαν οι χιλιάδες των νεκρών εργατών που πάλεψαν για το 8ωρο, την κοινωνική ασφάλιση, τη στοιχειώδη προστασία από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Όλα αυτά ακυρώνονται από την πλέον εργοδοτική κυβέρνηση που έχει γνωρίσει η χώρα.

Η κυβέρνηση αυτή παραδίδει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί έχουν πλήρη συνείδηση ότι υπηρετούν τα συμφέροντα των πλούσιων μεγαλοκαρχαριών κηρύσσοντας πόλεμο κατά του κόσμου της εργασίας. Επειδή ακριβώς είναι συνειδητοί μισθοφόροι του κεφαλαίου, προορίζονται να γίνουν η πλέον διεφθαρμένη κυβέρνηση που υπήρξε στο νεοελληνικό κράτος.

Άνθρωποι που ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο και μετατρέπουν τους εργαζόμενους ανθρώπους μιας χώρας κυριολεκτικά σε μισθωτούς σκλάβους, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν αντιδράσουν όπως επιβάλλεται οι εργαζόμενοι, όχι μόνο δεν θα βγάλουν την τετραετία, αλλά θα φύγουν από τη χώρα με ελικόπτερο όπως αξίζει σε ατιμασμένους διεφθαρμένους μισθοφόρους. Για το λόγο αυτό, θα φροντίσουν να αρπάξουν και αυτοί για λογαριασμό τους όσα περισσότερα μπορέσουν από τη λεηλασία των εργαζομένων. Δεν θα βάλουν απλά το χέρι στο μέλι, θα καταπιούν ολόκληρο το βάζο.

Η κυβέρνηση αυτή με την ωμή ταξική της τοποθέτηση είναι τουλάχιστον διαφανής:

Έχουμε τον πιο ψευδόμενο πρωθυπουργό που έχει γνωρίσει η χώρα. Συστηματικά διαστρέφει την πραγματικότητα, χρησιμοποιεί οργουελικές μεθόδους περιγραφής: μιλάει για «κοινωνική δικαιοσύνη» ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης που παραχωρεί χωρίς κανένα ενδοιασμό τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο. Το υπουργείο καταστολής και αστυνομοκρατίας έχει μετονομαστεί σε υπουργείο «προστασίας του πολίτη».

Το τελικό αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ένας βέβαιος τρόπος ελέγχου της αλήθειας. Ότι διαβεβαιώνει ο πρωθυπουργός ως «απολύτως αληθές», είναι απολύτως αναληθές. Ότι διαψεύδει «κατηγορηματικά» ότι θα πράξει η κυβέρνησή του, είναι απολύτως βέβαιο ότι τελικά αυτό θα πράξει! Επιβεβαιώνεται, για μια ακόμα φορά, ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει και τόσο αξιοζήλευτο IQ (αλλά αυτό ήταν γνωστό σε όλους και πριν γίνει πρωθυπουργός…).

Ο πρωθυπουργός «Γιωργάκης» Παπανδρέου διαβεβαιώνει ότι, όσον αφορά τα σκάνδαλα, θα «βγουν όλα στο φως» ακόμα και «αν χρειαστεί να ματώσουμε».

Φυσικά…

…εννοεί να ματώσουν οι εργαζόμενοι όχι οι υπεύθυνοι των σκανδάλων.

Στην εξεταστική για το Bατοπέδι η εξέλιξη ήταν η αναμενόμενη: πέντε κόμματα, πέντε πορίσματα, πέντε διαφορετικές εκτιμήσεις και δήθεν υποδείξεις υπόπτων από τα δυο κόμματα εξουσίας.

Στην υπόθεση Siemens η εξεταστική προχωρεί με ανάλογο βηματισμό. Τα στοιχεία έχουν από καιρό καταχωνιαστεί ή «εξαφανιστεί». Τα αδικήματα παραγραφεί.

Αλλά ούτε και τα «καμένα χαρτιά», όπως για παράδειγμα Ρουσόπουλος-Τσοχατζόπουλος, πρόκειται να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε σοβαρή ποινική δίωξη. Πρόκειται για ένα ασφαλές στοίχημα: ο ελληνικός πολιτικός κόσμος ζει μέσα στη διαφθορά και την ατιμωρησία εδώ και δεκαετίες, χωρίς να πληρώνει οποιοδήποτε τίμημα. Το πολύ-πολύ κάποιοι δευτεροκλασάτοι (π.χ. Μαντέλης) από τα δυο κόμματα εξουσίας να ψιλο-ταλαιπωρηθούν για κάποιο διάστημα…

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει χαλαρά τα σκάνδαλα όχι μόνο γιατί πρωτοκλασάτα ιστορικά στελέχη παλαιότερων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ήταν βουτηγμένα σε αυτά, αλλά και διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι στο άμεσο μέλλον πολλά μέλη της θα βρεθούν με τις ίδιες και βαρύτερες κατηγορίες για διαφθορά. Μεταξύ απατεώνων υπάρχει αλληλεγγύη.

Μια παρατήρηση που αφορά την Αριστερά: προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στο εργατικό κίνημα όσοι στην Αριστερά δίνουν σε αυτήν την ταξική επίθεση του κεφαλαίου «εθνική» διάσταση. Προβάλλουν, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση «δεν είναι ελληνική» αλλά «των Βρυξελλών και του ΔΝΤ». Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνουν την κυβέρνηση, δεν της δημιουργούν κανένα πρόβλημα. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το τελευταίο καταφύγιο της κυβερνητικής προπαγάνδας που δυστυχώς έχει απήχηση στον κόσμο της εργασίας:

«Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτό επιβάλλει το ΔΝΤ και η Ε.Ε.. Μπορεί η μικρή Ελλάδα να κάνει διαφορετικά;».

Δεν βοηθά σε τίποτα η προσπάθεια εκείνης της Αριστεράς που διαβάζει τη σημερινή κρίση με εθνικό τρόπο «να τη βγει από τα αριστερά» κάνοντας επίκληση του συνθήματος της «εθνικής ανεξαρτησίας». Ιστορικά αυτή η λογική οδήγησε το ΚΚΕ και γενικά τη ρεφορμιστική Αριστερά στο να γίνει ουρά των πολιτικών εκπροσώπων των καπιταλιστών (από το ΕΑΜ μέχρι και σήμερα). Άλλωστε η «εθνική ανεξαρτησία» ήταν το βασικό ιδεολόγημα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου για να εντάξει το οργανωμένο εργατικό κίνημα στη λογική του ελληνικού κεφαλαίου.

Η αλήθεια είναι απλή και εντελώς ταξική: η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι ελληνικότατη, δεν υπακούει σε κανένα κέντρο του εξωτερικού, αλλά μονάχα στα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου το οποίο υπηρετεί με συνέπεια. Τόσο απλά τόσο ξεκάθαρα.

Που αλήθεια ποντάρει η κυβέρνηση για να αποτρέψει μια εξέγερση του κόσμου της εργασίας;

Η κυβέρνηση ποντάρει στην Θατσερική συνταγή: απανωτά χτυπήματα στους εργαζόμενους με την ελπίδα ότι η περισσότερη καταπίεση και εκμετάλλευση θα έχει ως συνέπεια το πάγωμα των αντιδράσεων σπέρνοντας τον ταξικό τρόμο. Στην Βρετανία τη δεκαετία του 1980 αυτή η πολιτική αποδείχθηκε λίαν επιτυχής με σαφή την ευθύνη της ηγεσίας του εργατικού κινήματος. Το εργατικό κίνημα συντρίφτηκε μετά την ήττα της απεργίας των ανθρακωρύχων και μέχρι σήμερα δεν έχει ανακάμψει παρ’ ότι έχουν περάσει δεκαετίες…

Με άλλα λόγια, αν εμείς οι εργαζόμενοι δεν αντιδράσουμε δυναμικά, με απεργίες και καταλήψεις χώρων εργασίας, θα υπονομεύσουμε όχι μόνο το δικό μας παρόν αλλά και το μέλλον της επόμενης γενιάς.

Να, λοιπόν, τι ευθύνεται που τόσο μέτριοι και ασήμαντοι πολιτικοί σαν τον «Γιωργάκη» γίνονται πρωθυπουργοί.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου από νάνοι σχεδόν γιγαντώνονται γιατί εμείς, οι εργαζόμενοι, είμαστε πεσμένοι στα γόνατα.

Ας σηκωθούμε!

Άγγελος Κ

www.aformi.wordpress.com

Ποιοτικό άλμα για το ΡΙΚ – η αυτοπεποίθηση των δυνάμεων της επανένωσης

Η σειρά εκπομπών “Η δική μου αλήθεια” της Σούλας Χατζιηκυριάκου συνιστά πραγματικά ποιοτικό άλμα για το ΡΙΚ. Για πρώτη φορά αναφέρονται τόσο εκτεταμένα και καταδικάζονται τόσο ανοιχτά στην ε/κ τηλεόραση τα εγκλήματα των ε/κ εθνικιστών παραστρατιωτικών της περιόδου 1963-1974 ενάντια σε τ/κ άμαχους. Αλήθειες που ήξεραν οι παλιοί αλλά τις αρνούνταν και τις απόκρυβαν από τους νέους σε μια συνομωσία της σιωπής που διάρκεσε δεκαετίες. Η επανένωση είναι μια διαδικασία ανατροπής της εθνικιστικής ηγεμονίας. Και η τηλεόραση, ιδιαίτερα η κρατική συνιστά πεδίο μάχης. Δειλά δειλά αυτή την δεκαετία είχαμε κάποια βήματα προόδου, μερικές μικρές ανατροπές εν μέσω βέβαια μιας γενικότερης συνέχισης της προπαγάνδας της διαίρεσης. Πρώτα με το “Μπις-Εμείς”, μετά με το “Το συζητάμε”, το “Κάτω από τον ίδιο ουρανό”. Το “Η δική μου αλήθεια” συνιστά ένα πολύ πιο προχωρημένο πρόγραμμα – αγγίζει τα πιο ευαίσθητα ζητήματα με μια τόλμη που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην ε/κ τηλεόραση. Συγχαρητήρια Σούλα Χατζιηκυριάκου, καλή δύναμη και καλή συνέχεια.

Η συμφιλίωση είναι μια διαδικασία που ξεκινά με το θάψιμο των νεκρών, περνά μέσα από την καταδίκη των εθνικιστικών εγκλημάτων και ολοκληρώνεται με την δημιουργία της κουλτούρας συμβίωσης στη παιδεία, την κοινωνία, τη δημόσια σφαίρα, την πολιτική. Έστω αργά, η ε/κ κοινωνία κάνει τα πρώτα βήματα της ενηλικίωσης της αυτή τη δεκαετία. Βγαίνουν στην φόρα διάφορα άπλυτα, οι σκοτεινές στιγμές, οι φρικαλεότητες. Είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για να επέλθει η κάθαρση. Για την ενοχή των παραστρατιωτικών για την ανοχή και συνενοχή της πολιτείας. Αλήθεια τι να πούμε για αυτούς που ξέθαβαν, μετέφεραν και ξαναέθαβαν τα κόκαλα των σφαγιασθέντων της Τόχνης για να μην τα βρουν τα Ηνωμένα Έθνη; Μια κοινωνία που συγκαλύπτει τα εγκλήματα και που ανέχεται τους φονιάδες ατιμώρητους, κάποιους από αυτούς τιμημένους κιόλας ως αγωνιστές είναι μια κοινωνία εγκλωβισμένη στο παρελθόν της. Για να κινηθούμε προς το μέλλον της ειρήνης πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με το ματοβαμένο μας παρελθόν. Δημόσια κοινωνική καταδίκη των εγκλημάτων και των εγκληματιών της εθνοτικής σύγκρουσης στην Κύπρο! Το ζήτημα δεν είναι ποινικό [πλέον], είναι όμως πολιτικό και καίριο. Αν θέλουμε να κάνουμε το άλμα προς την επανένωση.