Ποιος θυμάται την Ρέιτσελ Κόρι

Ήμουν φοιτητής στο Λονδίνο τότε. Η Εγγλέζα σύντροφος Έλλιη μόλις είσιεν επιστρέψει που την Παλαιστίνη. Είσιεν αμφιβολίες για την μορφή της πολιτικής της παρέμβασης τζιαμέ. "Βασίζεται σε μιαν αισχρή αναγνώριση ότι η Δυτική ανθρώπινη ζωή αξίζει παραπάνω που την Παλαιστινιακή" ελάλεν μου. Ότι ο Ισραηλινός στρατός μπορεί να διστάσει να σκοτώσει εν ψυχρώ έναν Άγγλο, ή έναν Αμερικάνο πολίτη...

Πριν δυο μέρες ξεκίνησε στο Ισραήλ μια δίκη που άργησε εφτά χρόνια.

Στις 16 Μαρτίου 2003 μια μπουλντόζα περνούσε πάνω από το σώμα μιας 23χρονης Αμερικανίδας που είχε ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα για να υπερασπιστεί ένα λαό ξεχασμένο από τους πιο κοντινούς του γείτονες, τους πιο στενούς του συγγενείς.

Η Ρέιτσελ Κάρι πολτοποιήθηκε από μπουλντόζα των Ισραηλινών Δυνάμεων «'Αμυνας» που είχαν εισβάλει στη Γάζα για άλλη μια κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών. Ο χειριστής τής μπουλντόζας απαλλάχτηκε από οποιαδήποτε ευθύνη, αφού σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Ισραηλινών Δυνάμεων «'Αμυνας», «δεν την είχε αντιληφθεί» και επομένως δεν προκάλεσε εκ προθέσεως το θάνατό της. Η Ρέιτσελ ήταν άλλη μια «παράπλευρη απώλεια» και οι πολλές κουβέντες γύρω από το θάνατό της «αντι-εβραϊκή προπαγάνδα»... όχι όμως για όλους τους Εβραίους.

Όταν το 2006 η βραβευμένη θεατρική παράσταση «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι», βασισμένη στα e-mail που εκείνη έστελνε στους γονείς της, αναβλήθηκε «επ΄ αόριστον» από το New York Theatre Workshop, ο εβραϊκής καταγωγής τιμηθείς με Νόμπελ Λογοτεχνίας θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ μαζί με άλλους 18 συναδέλφους του δημοσίευσαν επιστολή όπου υπογράμμιζαν: «Η Ρέιτσελ Κόρι έδωσε τη ζωή της ορθώνοντας το ανάστημά της ενάντια στην αδικία. Θα έπρεπε να είχαν το θάρρος να δώσουν στο θεατρόφιλο κοινό της Νέας Υόρκης την ευκαιρία να γνωρίσει την ιστορία της Ρέιτσελ».

Ένα μήνα πριν το θάνατό της η Ρέιτσελ έγραφε στη μητέρα της: «Σ΄ αγαπώ και μου λείπεις πολύ. Έχω άσχημους εφιάλτες ότι τα τανκς και οι μπουλντόζες είναι έξω από το σπίτι μας και εσύ και γω είμαστε μέσα... Από την αρχή της Ιντιφάντα έχουν κατεδαφιστεί στη Ράφα 600 σπίτια... Πιστεύω πως η Ράφα είναι πλέον το φτωχότερο μέρος στον κόσμο».

«Αξίζει να παρατήσουμε ό,τι κάνουμε και να αφιερώσουμε τη ζωή μας γα να σταματήσουμε αυτό που γίνεται εδώ... Πεθυμώ να χορέψω, να φλερτάρω και να φτιάχνω κόμικς για τους φίλους μου, αλλά θέλω αυτό που γίνεται εδώ να σταματήσει... Βρίσκομαι στη μέση μιας γενοκτονίας... για την οποία η κυβέρνησή μου είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη», έγραφε η Ρέιτσελ.

Στο Ισραήλ οι μπουλντόζες δουλεύουν για να ξεθάψουν αρχαιολογικά ευρήματα και για να θάψουν ζωές.

Το όνομά της είναι Ρέιτσελ. Να το θυμάστε! Όπως θυμάστε και εκείνο της 'Αννας Φρανκ. Δυο κορίτσια που πλήρωσαν το γεγονός πως ήταν «διαφορετικές» σε διαφορετικούς καιρούς, δολοφονημένες από διαφορετικούς ανθρώπους, μα για τους ίδιους απάνθρωπους λόγους.

*Το θεατρικό «Το Όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι» παρουσιάζεται στο Θέατρο Νέου Κόσμου στην Αθήνα.

mchrysanthou@hotmail.com


Κωδικός άρθρου: 934456

ΠΟΛΙΤΗΣ - 12/03/2010, Σελίδα: 8