1. Η διαδικασία των διαπραγματεύσεων πλησιάζει στη τελική κρίσιμη φάση. Οι δύο ηγέτες εμφανίζονται αποφασισμένοι να προωθήσουν τη διαδικασία παρ’ όλες τις δυσκολίες που εμπεριέχει. Η Ελλάδα και η Τουρκία όπως και η Ε.Ε. και τα Ηνωμένα Έθνη εκφράζουν την υποστήριξη τους σε λύση. Όμως το αρνητικό πολιτικό κλίμα που καλλιεργείται από τις δυνάμεις που εναντιώνονται στη λύση και στις δύο πλευρές, δίνει την εντύπωση ότι είναι πιο ηχηρό. Αυτή η κατάσταση, η οποία τείνει να επισκιάζει τα πλεονεκτήματα μιας λύσης και καλλιεργεί τον φόβο, καθιστά τη ενωμένη δράση των δυνάμεων της λύσης επιβεβλημένη.
2. Είναι ακριβώς για αυτό τον λόγο που Συντεχνίες, ΜΚΟ και άλλες οργανώσεις και φορείς της κοινωνίας και ανεξάρτητοι πολίτες από τις δύο πλευρές της πράσινης γραμμής, συναντήθηκαν για να:
Εκφράσουν την αποφασιστικότητα τους να δουλέψουν μαζί προς υποστήριξη των προσπαθειών των δύο ηγετών να λύσουν το κυπριακό πρόβλημα, αξιοποιώντας το θετικό κλίμα αυτής της περιόδου.
Να δώσουν την ελπίδα και την θετική προοπτική στους πολίτες ότι η λύση είναι εφικτή και μπορεί να έρθει σύντομα.
Να οργανώσουν αποτελεσματική εκστρατεία για την κατανόηση από τους πολίτες της άμεσης ανάγκης για λύση και τα οφέλη που αυτή θα φέρει.
3. Καλούμε τους δύο ηγέτες των κοινοτήτων να προχωρήσουν αποφασιστικά, θαρραλέα και χωρίς χρονοτριβή για λύση με βάση τις προσυμφωνημένες παραμέτρους, για μια Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία βασισμένη στη πολιτική ισότητα με μια κυριαρχία και μία διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια.
4. Αρχίζουμε την διαδικασία για τη δημιουργία μιας διακοινοτικής κίνησης που θα παρεμβαίνει στα πολιτικά δρώμενα και που ενώνει όλες τις οργανώσεις και όλους τους πολίτες στον αγώνα για επανένωση, αμοιβαίο σεβασμό, κατανόηση και συμφιλίωση όλων των κατοίκων της Κύπρου.
Προτεινόμενες δράσεις:
Για την προώθηση των πιο πάνω στόχων προχωρούμε να οργανώσουμε, μέσα στο Δεκέμβρη, συλλαλητήριο για να διατρανώσουμε τη θέληση μας να αγωνιστούμε για την επανένωση της παρτίδας μας χωρίς άλλες καθυστερήσεις. Η συντονισμένη δράση μας θα συνεχιστεί μέχρι φτάσουμε στον επιθυμητό στόχο ο οποίος δεν είναι άλλος από τη λύση του προβλήματος που θα έχει σαν αποτέλεσμα μια πατρίδα ενωμένη, αποστρατικοποιημένη, ομόσπονδη και ειρηνική απαλλαγμένη από διαχωριστικά συρματοπλέγματα.
NAME
ORG./GROUP
Takis Hadjidemetriou
Shener Elcil
KTOS
Huseyin Akansoy
Bi-Communal Initiative of Missing
Gius Bayada
New Cyprus Association
Chrysostomos Pericleous
Cypriots’ Voice
Nicos Trimikliniotis
Symfiliosis/Uzlasma
Themos Demetriou
ETEK ex-chairman
Salih Oztoprak
Christos Efthymiou Stavrou
Bi-Communal Initiative of Missing
Sevgul Uludag
Investigative Journalist
Christos Hadjipapas
Writer’s Union
Costas Shammas
Peace Centre
Elena Sophocleous
Civil Engineer Association
Ahmet Djavit An
historian
Charalambos Pericleous
Kontea Heritage Foundation
Gregoris Ioannou
Teacher's Platform United Cypurs
Christos Zanos
Playwright
Tryphonas Andreou
Limassol Civil Initiative “ Solution-Reconciliation-Peace”
Chara Makriyianni
Association Historical Dialogue
Soteris Vlachos
Thoukis Thoukidides
New Cyprus Association
Nadia Karayianni
NGO Support Centre
Constantina Zanou
Historian
Christos Shamaris
Civil engineer
Yiannos C. Ioannou
Economist
Gaston Neocleous
Economist. Active in Environmental, Social and Cultural.
Michalis Avraam
NGO Support Centre
Yiorgos Lambrou,
Takis Konis
Iacovos Charalambous
Electrical Engineer
Ioannis Ioannou
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 2003
Christakis Partasides
Economic analyst/businessman
Murat Erdal Ilican
Corina Demetriou
Symfiliosis/Uzlasma
Maria Hadjipavlou
Ass. Professor University of Cyprus
Ricardo Lopez
Sylva Pantelidou-Lopez
Hakan Mapolar
Βασίλκα Χατζήπαπα
Αύγης Χατζήπαπας
Σοφία Χατζήπαπα
Demetris Totos
Mechanical Engineer
Despina Pasia
Falies Alternative Media
www.falies.com
Christakis Anastasiou
Veterinary surgeon
Yiannis Laouris,
Future Worlds Center
Myron Pounas
Economist
Venizelos Efthymiou
Electrical Engineer
Andrea Nicolaou
Association Historical dialogue
P. Karathanasis
Xenia Constantinou
Alecos Tringides
Gabriella Philippou
Psychotherapist – Counsellor/Trainer for Personal and Professional Development
Iordanis Pallikaras
Effie Gavriel
Mykonou 4 - 6058 - Larnaca
Loulla Efthymiou
Private employee
Becca Townsend
Evren Inancoglu
Androulla Shati
Teacher
Costis Ahniotis
Teacher's Platform United Cypurs
Dr Andrekos Varnava,
Lecturer in Modern History Flinders University, Australia.
Charalambos (Chambis) Kiatipis
individual
Gina Chappa
Michael Michael
Electrical Engineer
Andri Christoudia
Serkan Gumuskut
Akis Lordos
Developer/Hotelier
Popi Avraam
Actress
John Constantinou
NCA
Apostolos Ignatiou
Christos Neocleous
Economist
Alkis Sarris
Entrepreneur
Timos Misseris
Vehit Nekipzade
Ali Uskuri
Bener Borhan
Alex Reid
Ugur Hoca
Haldun Oktay
Bumin Bezmen
Dilek Kaya
Aziz Kaya
Teoman Oktay
Turkay Fotalı
Ahmet S.Oktay
Tamer Dayıoglu
Nicos Lazarou
Mike Onisiphorou
Τούτα εν μερικά μόνο που τα ονόματα που στηρίζουν την δικοινοτική πρωτοβουλία. όσοι θέλουν να εμπλακούν στείλτε τα στοιχεία σας (όνομα, ομάδα/ιδιότητα, τηλέφωνο, ήμεηλ) στην διεύθυνση efthymiou.assoc@cytanet.com.cy για να σας συμπεριλάβουμεν. Το κίνημα της επανένωσης χτίζεται σιγά σιγά αλλά σταθερά. Τούτον έννεν απλά κάποιον ψήφισμα υπερ της επανένωσης. Εν δέσμευση συμμετοχικής κινηματικής δράσης προς την επίτευξη της. Αν δεν εμπλακεί η κοινωνία στην διαδικασία της επανένωσης, η συμφωνία αν επιτευχθεί θα είναι αβέβαιη τζιαι αμφίβολη στην εφαρμογή της. Οπόταν κανεί πιον να καρτερούμεν τους πολιτικούς. Να φκούμεν μπροστά τζιαι να απαιτήσουμεν την επανένωση. έτσι ώστε να την νιώσουμεν σαν δική μας διαδικασία.
Saturday, November 28, 2009
Tuesday, November 24, 2009
Monday, November 23, 2009
Αλληλεγγύη στους 16 τ/κ συλληφθέντες στις σημερινές συγκρούσεις έξω από την τ/κ βουλή
Κλιμακώθηκαν σήμερα οι απεργιακές κινητοποιήσεις των συνδικάτων του τ/κ δημόσιου τομέα ΚΤΑΜΣ, ΚΤΟΣ και ΚΤΟΕΟΣ με διαδήλωση έξω από την τ/κ βουλή που συζητούσε την πρόταση νόμου της κυβέρνησης Έρογλου για το καθεστώς εργασίας των νεοπροσληφθέντων στον δήμοσιο τομέα. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο προνοεί μεταξύ άλλων μείωση των μισθών στο μισό για όλους τους νεοπροσληφθέντες στον δημόσιο τομέα όπως δάσκαλους, καθηγητές, διοικητικό και γραμματειακό προσωπικό κτλ. Τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα εδώ και μερικές βδομάδες αντιστέκονται και αγωνίζονται στους δρόμους όμως η κυβέρνηση Ερογλου επιμένει. Στις σημερινές κινητοποιήσεις συνελήφθηκαν 16 διαδηλωτές που επιχείρησαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό και να περάσουν στο κτίριο της βουλής όπου θα ψηφιζόταν το νομοσχέδιο. Αυτή τη στιγμή διεξάγονται διαπραγματεύσεις μεταξύ των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των κομμάτων της αντιπολίτευσης από την μια και της αστυνομίας από την άλλη για την απελεύθερωση τους.
Monday, November 16, 2009
Για την απεργία στο Καφέ Λα Μοντ
Η απεργία στο Καφέ Λα Μοντ κράτησε 3 βδομάδες (14/10/09-4/11/09) και αποτέλεσε έμπρακτη αμφισβήτηση της εξατομίκευσης των εργασιακών σχέσεων προτάσσοντας τον συνδικαλισμό ως συγκεκριμένη πολιτική στάση και όχι απλά ως αφηρημένο συνταγματικό δικαίωμα. Ο αγώνας των απεργών στηρίχτηκε από αρκετό κόσμο και κατάφερε να πετύχει σε πρώτο στάδιο την αναγνώριση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και τη δέσμευση για το ξεκίνημα των διαπραγματεύσεων. Έσπασε δηλαδή την αρχική άτεγκτη στάση της εργοδοσίας που αρνιόταν καν να συνομιλήσει με συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των υπαλλήλων της. Για αυτό και έγινε η ταχτική υποχώρηση της επιστροφής στην εργασία κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων που προγραμματίζονταν για αυτή τη βδομάδα. Ας δούμε λίγο το ιστορικό αυτής της απεργίας.
Οι εργαζόμενοι στην συγκεκριμένη αλυσίδα εστιατορίων ήταν ανοργάνωτοι με ότι αυτό συνεπάγεται στην πράξη: 9ωρη μέρα και 6ήμερη βδομάδα εργασίας, καθόλου ωφελήματα και μισθούς που κυμαίνονταν γύρω από 600 ευρώ για ανειδίκευκτη εργασία μέχρι 1100 ευρώ για ειδικευμένη εργασία το μήνα. Πριν δυο χρόνια, όταν κάποιοι ανάλαβαν πρωτοβουλία για συνδικαλιστική οργάνωση, εξαναγκάστηκαν τελικά σε παραίτηση από την εργοδοσία και το εγχείρημα τους έμεινε μετέωρο. Αυτή τη φορά όμως οι εργατικές δυνάμεις συντονίστηκαν καλύτερα. Αυτοί που ανάλαβαν την πρωτοβουλία ήρθαν έγκαιρα σε επαφή με την ΠΕΟ και κατάφεραν να εξασφαλίσουν την στήριξη της. Συνολικά εντάχθηκαν στο συνδικάτο της ΠΕΟ 40 άτομα. Όταν όμως η εργοδοσία έτριξε τα δόντια της και προσπάθησε να μάθει ποιοι πρωτοστάτησαν στην κίνηση, μόνο οι μισοί τόλμησαν την σύγκρουση.
Η εργοδοσία προσπάθησε να κτυπήσει εν τη γενέση την κινητοποίηση των υπαλλήλων της προσφέροντας τους άδεια μετ' απολαβών, ενώ προχώρησε στην πρόσληψη απεργοσπαστών και στην μεταφορά υπαλλήλων από άλλα εστιατόρια στο εστιατόριο της Ακροπόλεως. Οι απεργοί όμως με τους συνδικαλιστές της ΠΕΟ στο πλάι τους ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ για 3 βδομάδες πικετοφορούσαν, φώναζαν συνθήματα και καλούσαν τους συναδέλφους τους να απεργήσουν και αυτοί ενώ καλούσαν τους πελάτες να μην επισκέπτονται το εστιατόριο. Πολλοί δεν έμπαιναν καν στο Μαρκς εντ Σπένσερ για ψώνια προκαλώντας τεράστιες ζημιές στην εταιρεία. Οι απεργοί σε συνεργασία με την ΠΕΟ και αλληλέγγυους πολίτες κλιμάκωσαν την κινητοποίηση πραγματοποιώντας παρεμβάσεις διαμαρτυρίας και στα άλλα εστιατόρια της εταιρείας.
Η εργοδοσία προσπάθησε ανεπιτυχώς να ποινικοποιήσει την απεργία με το ΚΕΒΕ που κρατά γενικά πιο σκληρή στάση από την ΟΕΒ να ζητά αστυνομική παρέμβαση. Η ΣΕΚ έμεινε ουδέτερη σε αυτή την μάχη μέχρι την τελευταία στιγμή που ζήτησε να μετέχει στις διαπραγματεύσεις αλλά είσπραξε την άρνηση της εργοδοσίας. Η ουδετερότητα της ΣΕΚ στοίχισε στους απεργούς του Καφέ Λα Μοντ καθώς παρεμπόδισε την προοπτική απεργίας αλληλεγγύης στο Μαρκς εντ Σπένσερ όπου οι πλείστοι οργανωμένοι εργαζόμενοι ανήκουν στις τάξεις της. Αντίθετα η ΕΤΥΚ, ένα συνδικάτο της εργατικής αριστοκρατίας των τραπεζοϋπαλλήλων εξέφρασε την στήριξη του στους απεργούς όπως και η ΕΔΟΝ. Η εργοδοσία προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την ίδια επικοινωνιακή στρατηγική όπως στην απεργία του Τζιάμπο να παρουσιάσει δηλαδή τους απεργούς ως μια προβληματική και εγωιστική μειοψηφία και την ΠΕΟ ως παρείσαχτη δύναμη στα εσωτερικά της εταιρείας. Εξανάγκασε έτσι αρκετούς υπαλλήλους της στον δημόσιο εξευτελισμό μιας διαμαρτυρίας ενάντια στους απεργούς συναδέλφους τους έξω από το Υπουργείο Εργασίας με σύνθημα “Δεν θέλουμε συντεχνίες”. Πρόκειται για την καταβαράθρωση κάθε ίχνους εργατικής αξιοπρέπειας. Επειδή είναι ένα πράγμα κάποιος να φοβηθεί να απεργήσει και άλλο το να διαφημίζει την απεργοσπαστική του στάση.
Ως προσωπικό μπλογκ Νεκατώματα και ως συντακτική ομάδα Φάλιες δημοσιοποιήσαμε την απεργία από την αρχή και καλέσαμε διαδιχτυακά σε μποϋκοταζ στις επιχειρήσεις του συγκεκριμένου ομίλου εταιρειών ως ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης στους απεργούς. Διάφοροι μπλόγκερς και μη ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και κράτησαν το ζήτημα ανοιχτό στην δημόσια σφαίρα σπάζοντας την συνομωσία της σιωπής από τα αστικά ΜΜΕ που με εξαίρεση 2-3 ανταποκρίσεων από το ΡΙΚ και το Πλας Τι βι αγνόησαν την απεργία. Αυτή η διασύνδεση απεργών και ακτιβιστών μπλόγκερς αποτελεί πλέον κινηματικό κεκτημένο καθώς απόκτησε αυτή τη φορά πολύ περισσότερο βάθος απότι στην απεργία στο Τζιάμπο. Αυτή τη φορά οι ίδιοι οι απεργοί αντιμετώπισαν τις ιστοσελίδες μας σαν δικό τους χώρο έκφρασης και το μέρος όπου αποτυπωνόταν το χρονικό του αγώνα τους.
Και καθώς φαίνεται ότι ο αγώνας συνεχίζεται και αναμένεται να κλιμακωθεί με δεύτερη απεργιακή κινητοποίηση προσεχώς δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε παρόντες. Σύμφωνα με την πληροφόρηση που παίρνουμε από τους απεργούς από την μέρα επιστροφής τους στη δουλειά δέχτηκαν έναν αισχρό πόλεμο από την εργοδοσία και από συγκεκριμένους απεργοσπάστες. Τοποθετήθηκαν κάμερες στην αίθουσα προσωπικού και προσπάθησαν να διασκορπίσουν τους απεργούς της Ακροπόλεως στα άλλα εστιατόρια. Με την παρέμβαση της ΠΕΟ έγινε συμβιβασμός και η πλειοψηφία των απεργών έμεινε μαζί στην Ακροπόλεως. Όμως μείωσαν τις εργάσιμες ώρες στους παρτ τάιμ και έδωσαν ανεπιθύμητα ωράρια στις μάνες εργαζόμενες με αποτέλεσμα να τους δημιουργήσουν δυσκολίες με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Το αποκορύφωμα ήταν η ανεπίσημη μετάθεση ενός μάγειρα απεργού από την κουζίνα στην αποθήκη χωρίς να του δοθεί αιτιολόγηση γραπτώς. Όταν αυτός ζήτησε εξηγήσεις του είπαν να δώσει παραίτηση και να τον αποζημιώσουν με 3 μισθούς. Το κλίμα στο Καφέ Λα Μοντ είναι βαρύ. Η υπομονή στερεύει και η προοπτική μιας εκ νέου απεργιακής κινητοποίησης χωρίς πλέον κανένα περιθώριο για τακτικές υποχωρήσεις είναι ορατή.
Γρηγόρης
Οι εργαζόμενοι στην συγκεκριμένη αλυσίδα εστιατορίων ήταν ανοργάνωτοι με ότι αυτό συνεπάγεται στην πράξη: 9ωρη μέρα και 6ήμερη βδομάδα εργασίας, καθόλου ωφελήματα και μισθούς που κυμαίνονταν γύρω από 600 ευρώ για ανειδίκευκτη εργασία μέχρι 1100 ευρώ για ειδικευμένη εργασία το μήνα. Πριν δυο χρόνια, όταν κάποιοι ανάλαβαν πρωτοβουλία για συνδικαλιστική οργάνωση, εξαναγκάστηκαν τελικά σε παραίτηση από την εργοδοσία και το εγχείρημα τους έμεινε μετέωρο. Αυτή τη φορά όμως οι εργατικές δυνάμεις συντονίστηκαν καλύτερα. Αυτοί που ανάλαβαν την πρωτοβουλία ήρθαν έγκαιρα σε επαφή με την ΠΕΟ και κατάφεραν να εξασφαλίσουν την στήριξη της. Συνολικά εντάχθηκαν στο συνδικάτο της ΠΕΟ 40 άτομα. Όταν όμως η εργοδοσία έτριξε τα δόντια της και προσπάθησε να μάθει ποιοι πρωτοστάτησαν στην κίνηση, μόνο οι μισοί τόλμησαν την σύγκρουση.
Η εργοδοσία προσπάθησε να κτυπήσει εν τη γενέση την κινητοποίηση των υπαλλήλων της προσφέροντας τους άδεια μετ' απολαβών, ενώ προχώρησε στην πρόσληψη απεργοσπαστών και στην μεταφορά υπαλλήλων από άλλα εστιατόρια στο εστιατόριο της Ακροπόλεως. Οι απεργοί όμως με τους συνδικαλιστές της ΠΕΟ στο πλάι τους ήταν αποφασισμένοι να αγωνιστούν. Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ για 3 βδομάδες πικετοφορούσαν, φώναζαν συνθήματα και καλούσαν τους συναδέλφους τους να απεργήσουν και αυτοί ενώ καλούσαν τους πελάτες να μην επισκέπτονται το εστιατόριο. Πολλοί δεν έμπαιναν καν στο Μαρκς εντ Σπένσερ για ψώνια προκαλώντας τεράστιες ζημιές στην εταιρεία. Οι απεργοί σε συνεργασία με την ΠΕΟ και αλληλέγγυους πολίτες κλιμάκωσαν την κινητοποίηση πραγματοποιώντας παρεμβάσεις διαμαρτυρίας και στα άλλα εστιατόρια της εταιρείας.
Η εργοδοσία προσπάθησε ανεπιτυχώς να ποινικοποιήσει την απεργία με το ΚΕΒΕ που κρατά γενικά πιο σκληρή στάση από την ΟΕΒ να ζητά αστυνομική παρέμβαση. Η ΣΕΚ έμεινε ουδέτερη σε αυτή την μάχη μέχρι την τελευταία στιγμή που ζήτησε να μετέχει στις διαπραγματεύσεις αλλά είσπραξε την άρνηση της εργοδοσίας. Η ουδετερότητα της ΣΕΚ στοίχισε στους απεργούς του Καφέ Λα Μοντ καθώς παρεμπόδισε την προοπτική απεργίας αλληλεγγύης στο Μαρκς εντ Σπένσερ όπου οι πλείστοι οργανωμένοι εργαζόμενοι ανήκουν στις τάξεις της. Αντίθετα η ΕΤΥΚ, ένα συνδικάτο της εργατικής αριστοκρατίας των τραπεζοϋπαλλήλων εξέφρασε την στήριξη του στους απεργούς όπως και η ΕΔΟΝ. Η εργοδοσία προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την ίδια επικοινωνιακή στρατηγική όπως στην απεργία του Τζιάμπο να παρουσιάσει δηλαδή τους απεργούς ως μια προβληματική και εγωιστική μειοψηφία και την ΠΕΟ ως παρείσαχτη δύναμη στα εσωτερικά της εταιρείας. Εξανάγκασε έτσι αρκετούς υπαλλήλους της στον δημόσιο εξευτελισμό μιας διαμαρτυρίας ενάντια στους απεργούς συναδέλφους τους έξω από το Υπουργείο Εργασίας με σύνθημα “Δεν θέλουμε συντεχνίες”. Πρόκειται για την καταβαράθρωση κάθε ίχνους εργατικής αξιοπρέπειας. Επειδή είναι ένα πράγμα κάποιος να φοβηθεί να απεργήσει και άλλο το να διαφημίζει την απεργοσπαστική του στάση.
Ως προσωπικό μπλογκ Νεκατώματα και ως συντακτική ομάδα Φάλιες δημοσιοποιήσαμε την απεργία από την αρχή και καλέσαμε διαδιχτυακά σε μποϋκοταζ στις επιχειρήσεις του συγκεκριμένου ομίλου εταιρειών ως ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης στους απεργούς. Διάφοροι μπλόγκερς και μη ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και κράτησαν το ζήτημα ανοιχτό στην δημόσια σφαίρα σπάζοντας την συνομωσία της σιωπής από τα αστικά ΜΜΕ που με εξαίρεση 2-3 ανταποκρίσεων από το ΡΙΚ και το Πλας Τι βι αγνόησαν την απεργία. Αυτή η διασύνδεση απεργών και ακτιβιστών μπλόγκερς αποτελεί πλέον κινηματικό κεκτημένο καθώς απόκτησε αυτή τη φορά πολύ περισσότερο βάθος απότι στην απεργία στο Τζιάμπο. Αυτή τη φορά οι ίδιοι οι απεργοί αντιμετώπισαν τις ιστοσελίδες μας σαν δικό τους χώρο έκφρασης και το μέρος όπου αποτυπωνόταν το χρονικό του αγώνα τους.
Και καθώς φαίνεται ότι ο αγώνας συνεχίζεται και αναμένεται να κλιμακωθεί με δεύτερη απεργιακή κινητοποίηση προσεχώς δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε παρόντες. Σύμφωνα με την πληροφόρηση που παίρνουμε από τους απεργούς από την μέρα επιστροφής τους στη δουλειά δέχτηκαν έναν αισχρό πόλεμο από την εργοδοσία και από συγκεκριμένους απεργοσπάστες. Τοποθετήθηκαν κάμερες στην αίθουσα προσωπικού και προσπάθησαν να διασκορπίσουν τους απεργούς της Ακροπόλεως στα άλλα εστιατόρια. Με την παρέμβαση της ΠΕΟ έγινε συμβιβασμός και η πλειοψηφία των απεργών έμεινε μαζί στην Ακροπόλεως. Όμως μείωσαν τις εργάσιμες ώρες στους παρτ τάιμ και έδωσαν ανεπιθύμητα ωράρια στις μάνες εργαζόμενες με αποτέλεσμα να τους δημιουργήσουν δυσκολίες με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Το αποκορύφωμα ήταν η ανεπίσημη μετάθεση ενός μάγειρα απεργού από την κουζίνα στην αποθήκη χωρίς να του δοθεί αιτιολόγηση γραπτώς. Όταν αυτός ζήτησε εξηγήσεις του είπαν να δώσει παραίτηση και να τον αποζημιώσουν με 3 μισθούς. Το κλίμα στο Καφέ Λα Μοντ είναι βαρύ. Η υπομονή στερεύει και η προοπτική μιας εκ νέου απεργιακής κινητοποίησης χωρίς πλέον κανένα περιθώριο για τακτικές υποχωρήσεις είναι ορατή.
Γρηγόρης
Friday, November 13, 2009
Δια-ιδεολογικό μέτωπο λύσης οξά εναλλαχτικός λόγος υπερ της επανένωσης;
Επειδή το θέμα άρκεψεν να συζηθκιέται λαλώ να επιχειρήσω να πάρω θέση.
1.Η λύση του κυπριακού εν μονόδρομος. Η επανένωση αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα τζιαι η ολοκλήρωση της διαδικασίας κατάργησης του εσωτερικού συνόρου εννά λειτουργήσει ανανεωτικά για την ζωή στη χώρα σε πολλές διαστάσεις. Οπόταν πρέπει να εμπλακούμεν πιο ενεργά σε τούτη τη διαδικασία τζιαι να συμμετέχουμεν ουσιαστικά χωρίς αναστολές του στυλ δεν μας ενδιαφέρουν οι κόντρες εξουσίας ενός αστικού ζητήματος. Το διακύβευμα της λύσης ή της μη λύσης εν μεγάλον με προεκτάσεις που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία.
2.Πως δρούμεν όμως; Το σχήμα που συζηθκιέται εν τζίνον της διακομματικής τζιαι πλουραλιστικής συσπείρωσης πάνω στη λογική της άμεσης λύσης μέσα που την άσκηση πίεσης για μιαν συμβιβαστική κατάληξη των συνομιλιών τζιαι μιαν τελική συμφωνία μεταξύ των ηγετών των κοινοτήτων. Τούτη η συσπείρωση οργανώνεται πρώτα τοπικά (οι Λεμεσιανοί εκάμαν την αρκή) τζιαι μετά παγκύπρια. Η ιδέα εν να μεν προταχθεί το ιδεολογικό ζήτημα που εν συνταγή κατακερματισμού, αλλά η λογική η πολιτικής ενότητας εντός του υπο δημιουργία κινήματος πάνω σε συγκεκριμένη πολιτική βάση, την υποστήριξη της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Το πλαίσιο υπάρχει – το τελικό λεκτικό της συμφωνίας εννά αποτελεί θέμα διαπραγμάτευσης ως το τέλος. Η λογική εννά δράσουμεν έγκαιρα, να συμβάλουμεν στην διαμόρφωση θετικής κοινής γνώμης πριν να εν πολλά αργά. Να μεν πάθουμε όπως το 2004.
3.Η άλλη άποψη εν να προβούμεν σε μιαν ριζοσπαστική ανάλυση της διαδικασίας της επανένωσης τζιαι να αννοίξουμεν θέματα που εν κλειστά προς το παρόν – η κατάργηση των βάσεων, η απαλλοτρίωση της γης της εκκλησιάς τζιαι του εβκαφ για μιαν λύση του περιουσιακού υπερ των χρηστών τζιαι των μικρο-ιδιοκτητών, η αξιοποίηση του συνεργατισμού για την ανοικοδόμηση, η πλήρης αποστρατικοποίηση κτλ. Σε τούτην την βάση εν θα μπορέσουμεν να συνεργαστούμεν με τους φιλελευθέρους ούτε εννά μπορέσουμεν να πετύχουμεν μαζικότητα, αλλά εννά αρθρώσουμεν έναν εναλλαχτικό λόγο που λείπει που την δημόσια σφαίρα.
4.Εν λάθος να δούμεν τούτες τες 2 λογικές ως αντιφατικές. Μπορεί να μεν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί κινηματικά, αλλά αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλην. Επειδή που την μιαν βοηθούμεν ουσιαστικά στην δημιουργία ενός μετώπου λύσης με προοπτικές μαζικής συσπείρωσης τζιαι ουσιαστικής συμβολής στην διαδικασία της επανένωσης τζιαι που την άλλη προβάλλουμεν μιαν εναλλαχτική λογική που αναφέρεται στο περιεχόμενο της επανένωσης τζιαι με πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα στες προοπτικές της δικοινοτικής πλέον κινηματικής δράσης στο νέο πλαίσιο. Οπόταν να δουλέψουμεν το επόμενο διάστημα πάνω τζιαι στους 2 άξονες – το δια-ιδεολογικό μέτωπο λύσης στην βάση της πολιτικής συνεργασίας με τους φιλελεύθερους τζιαι παράλληλα στην ανάπτυξη μιας ριζοσπαστικής νοηματοδότησης της επανένωσης που θα ανιχνεύσει τες κινηματικές προοπτικές στην πορεία για την επανενωμένη Κύπρο.
1.Η λύση του κυπριακού εν μονόδρομος. Η επανένωση αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα τζιαι η ολοκλήρωση της διαδικασίας κατάργησης του εσωτερικού συνόρου εννά λειτουργήσει ανανεωτικά για την ζωή στη χώρα σε πολλές διαστάσεις. Οπόταν πρέπει να εμπλακούμεν πιο ενεργά σε τούτη τη διαδικασία τζιαι να συμμετέχουμεν ουσιαστικά χωρίς αναστολές του στυλ δεν μας ενδιαφέρουν οι κόντρες εξουσίας ενός αστικού ζητήματος. Το διακύβευμα της λύσης ή της μη λύσης εν μεγάλον με προεκτάσεις που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία.
2.Πως δρούμεν όμως; Το σχήμα που συζηθκιέται εν τζίνον της διακομματικής τζιαι πλουραλιστικής συσπείρωσης πάνω στη λογική της άμεσης λύσης μέσα που την άσκηση πίεσης για μιαν συμβιβαστική κατάληξη των συνομιλιών τζιαι μιαν τελική συμφωνία μεταξύ των ηγετών των κοινοτήτων. Τούτη η συσπείρωση οργανώνεται πρώτα τοπικά (οι Λεμεσιανοί εκάμαν την αρκή) τζιαι μετά παγκύπρια. Η ιδέα εν να μεν προταχθεί το ιδεολογικό ζήτημα που εν συνταγή κατακερματισμού, αλλά η λογική η πολιτικής ενότητας εντός του υπο δημιουργία κινήματος πάνω σε συγκεκριμένη πολιτική βάση, την υποστήριξη της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Το πλαίσιο υπάρχει – το τελικό λεκτικό της συμφωνίας εννά αποτελεί θέμα διαπραγμάτευσης ως το τέλος. Η λογική εννά δράσουμεν έγκαιρα, να συμβάλουμεν στην διαμόρφωση θετικής κοινής γνώμης πριν να εν πολλά αργά. Να μεν πάθουμε όπως το 2004.
3.Η άλλη άποψη εν να προβούμεν σε μιαν ριζοσπαστική ανάλυση της διαδικασίας της επανένωσης τζιαι να αννοίξουμεν θέματα που εν κλειστά προς το παρόν – η κατάργηση των βάσεων, η απαλλοτρίωση της γης της εκκλησιάς τζιαι του εβκαφ για μιαν λύση του περιουσιακού υπερ των χρηστών τζιαι των μικρο-ιδιοκτητών, η αξιοποίηση του συνεργατισμού για την ανοικοδόμηση, η πλήρης αποστρατικοποίηση κτλ. Σε τούτην την βάση εν θα μπορέσουμεν να συνεργαστούμεν με τους φιλελευθέρους ούτε εννά μπορέσουμεν να πετύχουμεν μαζικότητα, αλλά εννά αρθρώσουμεν έναν εναλλαχτικό λόγο που λείπει που την δημόσια σφαίρα.
4.Εν λάθος να δούμεν τούτες τες 2 λογικές ως αντιφατικές. Μπορεί να μεν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί κινηματικά, αλλά αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλην. Επειδή που την μιαν βοηθούμεν ουσιαστικά στην δημιουργία ενός μετώπου λύσης με προοπτικές μαζικής συσπείρωσης τζιαι ουσιαστικής συμβολής στην διαδικασία της επανένωσης τζιαι που την άλλη προβάλλουμεν μιαν εναλλαχτική λογική που αναφέρεται στο περιεχόμενο της επανένωσης τζιαι με πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα στες προοπτικές της δικοινοτικής πλέον κινηματικής δράσης στο νέο πλαίσιο. Οπόταν να δουλέψουμεν το επόμενο διάστημα πάνω τζιαι στους 2 άξονες – το δια-ιδεολογικό μέτωπο λύσης στην βάση της πολιτικής συνεργασίας με τους φιλελεύθερους τζιαι παράλληλα στην ανάπτυξη μιας ριζοσπαστικής νοηματοδότησης της επανένωσης που θα ανιχνεύσει τες κινηματικές προοπτικές στην πορεία για την επανενωμένη Κύπρο.
Friday, November 6, 2009
Θέσεις για το ζήτημα της οργάνωσης – σημειώσεις για ένα κινηματικό προβληματισμό
Το κείμενο αυτό γράφεται με αφορμή τις πρόσφατες κινηματικές διεργασίες που έφεραν μαζί στο δρόμο ανθρώπους από διαφορετικές πολιτικές τάσεις. Θεωρούμε ότι ένας διάλογος για το ζήτημα της οργάνωσης θα είναι γενικότερα χρήσιμος και βοηθητικός και καταθέτουμε εδώ κάποιες θέσεις που μπορεί να αποτελέσουν την αφετηρία για αυτό.
Α. Η αναγκαιότητα της οργάνωσης
Η λογική που ταυτίζει την οργάνωση και κατ' επέκταση την θεσμική συγκρότηση με την εξουσία είναι λανθασμένη. Βασίζεται σε μια αδυναμία να διαχωριστεί αναλυτικά και πολιτικά η “εξουσία επί” με την “εξουσία για να”. Η “εξουσία επί” βασίζεται στην δυνατότητα και στην πρακτική της επιβολής μιας συγκεκριμένης συναίνεσης με κατασταλτικές μεθόδους είτε νοητές είτε φυσικές. Αντίθετα η “εξουσία για να” πηγάζει από την δημιουργία της συλλογικότητας και την κοινωνική δύναμη και προοπτική που την χαρακτηρίζει. Η αδυναμία κατανόησης αυτής της διάκρισης των δυο διαφορετικών μορφών “εξουσίας” οδηγεί ντε φάκτο σε μια καχυποψία απέναντι σε κάθε οργανωμένο σύνολο και κάθε συλλογικό θεσμό και σε ένα φλερτ με “θεωρίες του χάους”. Ακόμη χειρότερα, καταλήγει συχνά σε μια θεοποίηση του “αυθορμητισμού” που τοποθετεί τους ριζοσπάστες ακτιβιστές εξ ορισμού στο περιθώριο.
Αυτή η λογική δεν είναι απλά λανθασμένη, αλλά εν τέλει και αντι-κινηματική καθώς εμποδίζει την προσπάθεια ανάπτυξης, διεύρυνσης και εμβάθυνσης της κοινωνικής αμφισβήτησης μέσα από την δημιουργία εναλλαχτικών οργανωτικών και θεσμικών δομών. Μέσα από αυτή τη λογική τα πολιτικά ζητήματα τείνουν να προσωποποιούνται και οι πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες και ο συντονισμός της κινηματικής δράσης καθίστανται εξαιρετικά δύσκολα εγχειρήματα. Η κοινότητα των ακτιβιστών πολυδιασπάται και περιθωριοποιείται και η κινηματική δράση περιορίζεται σε αποσπασματικές εκφάνσεις που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μια συνέχεια.
Η απόρριψη κάθε είδους οργάνωσης και θεσμών συνιστά μηδενιστική πολιτική αντίληψη που αδυνατεί να κατανοήσει τις σύνθετες διαδικασίες, δυνάμεις και λογικές που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας καταλήγοντας σε απλοϊκά σχήματα του στυλ “εμείς εναντίων όλων”. Αυτή η προσέγγιση είναι πολιτικά μυωπική καθώς δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις διαφορές στο πολιτικό φάσμα και αρθρώνει ένα ισοπεδωτικό λόγο ανίκανο να απευθυνθεί ουσιαστικά και με κάποια προοπτική επιτυχίας στην κοινωνία. Έτσι με μαθηματική ακρίβεια όσοι στον αντιεξουσιαστικό χώρο έχουν αυτή την αντίληψη οδηγούνται στην αυτο-περιθωριοποίηση, μπαίνοντας σε λογικές ιδεολογικής σέχτας και συμμοριακής υποκουλτούρας.
Β. Από το εργατικό συνδικάτο και το κοινοβουλευτικό κόμμα στο ριζοσπαστικό κοινωνικό δίχτυο
Η μορφή της οργάνωσης επηρεάζει άμεσα και το επιδιωκόμενο πολιτικό περιεχόμενο. Η λογική της ιεραρχίας στο λενινιστικό μοντέλο που - τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο - διαχωρίζει την ‘επαναστατική πρωτοπορία’ από το ‘ταξικό υποκείμενο’ μέσα από το σχήμα συνδικάτο-κόμμα είναι προβληματική καθώς αναπαράγει τις διαιρέσεις που επιβάλλει το κεφάλαιο στην εργασία μέσα στο ίδιο το αντι-καπιταλιστικό κίνημα. Η εμπειρία από το κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Δεν είναι απλά ζήτημα γραφειοκρατικής στρέβλωσης μέσα από την σταλινική πρακτική, όπως το θέτουν οι Τροτσκιστές. Είναι η ίδια η Λενινιστική ερμηνεία της Μαρξιακής θεώρησης που πρέπει να αποδομηθεί αν θέλουμε να καταλάβουμε και να αξιοποιήσουμε την εμπειρία απο την απόπειρα της κομμουνιστικής συγκρότησης του 20ου αιώνα στην εποχή μας
Τόσο το συνδικάτο όσο και το κόμμα υποβοηθούν στην πράξη την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στο αστικό θεσμικό πλαίσιο. Ο σοσιαλιστικός ρεφορμισμός αποτελεί την κυρίαρχη αντίληψη και πρακτική τόσο στο συνδικαλιστικό κίνημα όσο και στο ΑΚΕΛ. Αυτός ο ρεφορμισμός δεν προκύπτει τόσο ως θεωρία ή ιδεολογική θέση, αλλά αναδύεται μέσα από την υφιστάμενη μορφή των ταξικών αγώνων. Μέσα από την απόσταση που αναπτύσσεται μεταξύ των έμμισθων συνδικαλιστών και κομματικών στελεχών από την εργατική βάση. Μέσα από την αδυναμία συγκρότησης και ουσιαστικής παρέμβασης από τοπικές επιτροπές εργαζομένων στους εργασιακούς χώρους. Μέσα από την καλλιέργεια οραμάτων πρόνοιας που μπορούν να επιτευχθούν δήθεν μέσα από την εργατική νομοθεσία και την κρατική μεσολάβηση. Η αντιμετώπιση του σοσιαλιστικού ρεφορμισμού όμως δεν θα πρέπει να μεταφράζεται σε πόλεμο ενάντια στο συνδικάτο ή στο κόμμα. Ο αγώνας για την ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού κινήματος είναι αγώνας για την μορφή των εργατικών σχημάτων όχι ενάντια σε αυτά.
Το πιο καταπιεσμένο τμήμα των εργαζομένων είναι η νεολαία ιδιαίτερα εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν την θωράκιση της πανεπιστημιακής μόρφωσης και των πιστοποιητικών της. Οι επισφαλώς αυτοί εργαζόμενοι βρίσκονται εκτός του συστήματος πρόνοιας που εγκαθίδρυσαν οι αγώνες των προηγούμενων γενιών και ως εκ τούτου δεν έχουν τίποτε να χάσουν πέραν από την μισθωτή τους εργασία. Ο φόβος της απόλυσης είναι βέβαια σοβαρός παράγοντας αποθάρρυνσης της συνδικαλιστικής και πολιτικής δραστηριότητας και αυτό θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Όμως ταυτόχρονα η δομική συνθήκη της συνεχούς ροής εργασίας δεν αποτελεί απλά αδυναμία για το εργατικό κίνημα. Ενέχει και την προοπτική της κυκλοφορίας των αγώνων μέσα από την μετάδοση της εμπειρίας αντίστασης από τον ένα εργασιακό χώρο στον άλλο.
Βέβαια δεν θεωρούμε ότι τα κινήματα αναπτύσσονται μόνο στους εργασιακούς χώρους. Η ιστορική πραγματικότητα έχει δείξει ότι η οργανωμένη πάλη ενάντια στις εξουσιαστικές δομές διακυβέρνησης μπορεί να είναι ποικιλόμορφη και να αφορά κάθε κομμάτι της καθημερινότητας μας. Οι αγώνες του ριζοσπαστικού φεμινισμού, του οικολογικού κινήματος, των μαθητών και των φοιτητών, των κινημάτων γειτονιάς και πόλης αλλά και των κινημάτων της περιφέρειας όπως των Ζαπατίστας στην Λατινική Αμερική αποτελούν σημαντικές εμπειρίες .
Τα κοινωνικά κέντρα, οι αυτοοργανωμένοι και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν σήμερα, παγκόσμια, κομβικό σημείο των αντιστάσεων . Η ανάπτυξη τέτοιων δομών στην πόλη επιτρέπει την επανασύνδεση των ανθρώπων έξω από ιεραρχικές, ανταγωνιστικές και εμπορευματοποιημένες σχέσεις και συμβάλει στην ανάδειξη και οργάνωση των κοινωνικών διεκδικήσεων . Σημαντικό επίσης ρόλο παίζουν επίσης οι ομάδες και τα δίκτυα εναλλακτικής ενημέρωσης αφού πλέον οι αγώνες γίνονται γνωστοί χωρίς να είναι απαραίτητο να περάσουν μέσα από την λογοκρισία των συστημικών ΜΜΕ και της ερμηνείας που αυτά δίνουν .
Προβάλλουμε την θέση του ριζοσπαστικού κοινωνικού διχτύου εδώ και 5 χρόνια. Ας προσπαθήσουμε να την κωδικοποιήσουμε κάπως πιο πρακτικά και να προωθήσουμε επί τέλους ενεργά την εφαρμογή της. Αφετηρία μας είναι η υλική πραγματικότητα και οι υφιστάμενες (εξουσιαστικές) δομές που διέπουν τις δια-προσωπικές σχέσεις όπως αυτές χτίζονται μέσα στην οικογένεια, στη γειτονιά, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, στο εργασιακό περιβάλλον, στους χώρους αναψυχής. Η δημιουργία του ριζοσπαστικού κοινωνικού διχτύου δεν σημαίνει την συγκρότηση μιας καινούργιας πολιτικής ή ιδεολογικής ταυτότητας και την διάχυση της στην κοινωνία. Σημαίνει την πολιτικοποίηση των υφιστάμενων κοινωνικών ταυτοτήτων μέσα από την κριτική των δομών που τις καθορίζουν. Σημαίνει όμως και την παραγωγή και την κυκλοφορία εναλλαχτικών πλαισίων ερμηνείας της πραγματικότητας που θα προχωρούν πέραν από την κριτική στην εισήγηση. Σημαίνει την προώθηση της λογικής της αλληλεγγύης στην καθημερινότητα μας. Σημαίνει την αλληλοβοήθεια στην μόρφωση, στη στέγαση, στο μεγάλωμα παιδιών, στο παιχνίδι της αγοράς εργασίας.
Γ. Από την λογική του πολιτικού πυρήνα, στη λογική του κινηματικού κόμβου
Η ύπαρξη ριζοσπαστικών πολιτικών ομάδων είναι χρήσιμη καθώς προκαλεί ρωγμές στον κυρίαρχο λόγο με τον οποίο βομβαρδιζόμαστε από τα κόμματα και τα ΜΜΕ. Για να είναι όμως αποτελεσματική μια ριζοσπαστική ομάδα πρέπει να μπορεί να απευθύνεται με αξιώσεις στην κοινωνία και πρέπει να μπορεί να συνεισφέρει ουσιαστικά στην κινηματική δράση. Όσο μια ριζοσπαστική ομάδα λειτουργά στην λογική του πολιτικού πυρήνα, παράγοντας λόγο και οργανώνοντας εκδηλώσεις με την προσμονή της συσπείρωσης γύρω από αυτήν είναι καταδικασμένη στο περιθώριο. Το ζήτημα έτσι και αλλιώς δεν είναι να μεγαλώσει ένας κύκλος ανθρώπων γύρω από κάποιο πυρήνα. Το ζήτημα είναι να συνευρεθούν διάφοροι και διαφορετικοί κύκλοι ανθρώπων μέσα από διαδικασίες κοινωνικών διεκδικήσεων ώστε να παράξουν μια κοινωνική δυναμική ικανή να αναχαιτίζει ή ακόμα και να ανατρέπει τις επιβολές που η κατεστημένη εξουσία επιδιώκει να εφαρμόζει.
Άρα θα πρέπει να περάσουμε αποφασιστικά από την λογική του πυρήνα στην λογική του κόμβου. Σκοπός μας δεν είναι να συσπειρώσουμε κόσμο γύρω από μια ιδεολογία. Είναι να συνδέσουμε κόσμο με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες πάνω στη βάση της κινηματικής δράσης. Η λόγος μας και οι πρακτικές μας να λαμβάνουν υπόψη τον πολιτικό και πολιτιστικό πλουραλισμό και να προσανατολίζονται σε λογικές πολιτικής και κοινωνικής συνεργασίας με ότι αυτό συνεπάγεται – τήρηση αναγκαίων ισορροπιών, διασφάλιση της πρακτικής των ανοιχτών συνελεύσεων, συντονισμός της δράσης.
Συντακτική ομάδα Φάλιες
Λευκωσία, Νοέμβρης 2009
Α. Η αναγκαιότητα της οργάνωσης
Η λογική που ταυτίζει την οργάνωση και κατ' επέκταση την θεσμική συγκρότηση με την εξουσία είναι λανθασμένη. Βασίζεται σε μια αδυναμία να διαχωριστεί αναλυτικά και πολιτικά η “εξουσία επί” με την “εξουσία για να”. Η “εξουσία επί” βασίζεται στην δυνατότητα και στην πρακτική της επιβολής μιας συγκεκριμένης συναίνεσης με κατασταλτικές μεθόδους είτε νοητές είτε φυσικές. Αντίθετα η “εξουσία για να” πηγάζει από την δημιουργία της συλλογικότητας και την κοινωνική δύναμη και προοπτική που την χαρακτηρίζει. Η αδυναμία κατανόησης αυτής της διάκρισης των δυο διαφορετικών μορφών “εξουσίας” οδηγεί ντε φάκτο σε μια καχυποψία απέναντι σε κάθε οργανωμένο σύνολο και κάθε συλλογικό θεσμό και σε ένα φλερτ με “θεωρίες του χάους”. Ακόμη χειρότερα, καταλήγει συχνά σε μια θεοποίηση του “αυθορμητισμού” που τοποθετεί τους ριζοσπάστες ακτιβιστές εξ ορισμού στο περιθώριο.
Αυτή η λογική δεν είναι απλά λανθασμένη, αλλά εν τέλει και αντι-κινηματική καθώς εμποδίζει την προσπάθεια ανάπτυξης, διεύρυνσης και εμβάθυνσης της κοινωνικής αμφισβήτησης μέσα από την δημιουργία εναλλαχτικών οργανωτικών και θεσμικών δομών. Μέσα από αυτή τη λογική τα πολιτικά ζητήματα τείνουν να προσωποποιούνται και οι πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες και ο συντονισμός της κινηματικής δράσης καθίστανται εξαιρετικά δύσκολα εγχειρήματα. Η κοινότητα των ακτιβιστών πολυδιασπάται και περιθωριοποιείται και η κινηματική δράση περιορίζεται σε αποσπασματικές εκφάνσεις που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μια συνέχεια.
Η απόρριψη κάθε είδους οργάνωσης και θεσμών συνιστά μηδενιστική πολιτική αντίληψη που αδυνατεί να κατανοήσει τις σύνθετες διαδικασίες, δυνάμεις και λογικές που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας καταλήγοντας σε απλοϊκά σχήματα του στυλ “εμείς εναντίων όλων”. Αυτή η προσέγγιση είναι πολιτικά μυωπική καθώς δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις διαφορές στο πολιτικό φάσμα και αρθρώνει ένα ισοπεδωτικό λόγο ανίκανο να απευθυνθεί ουσιαστικά και με κάποια προοπτική επιτυχίας στην κοινωνία. Έτσι με μαθηματική ακρίβεια όσοι στον αντιεξουσιαστικό χώρο έχουν αυτή την αντίληψη οδηγούνται στην αυτο-περιθωριοποίηση, μπαίνοντας σε λογικές ιδεολογικής σέχτας και συμμοριακής υποκουλτούρας.
Β. Από το εργατικό συνδικάτο και το κοινοβουλευτικό κόμμα στο ριζοσπαστικό κοινωνικό δίχτυο
Η μορφή της οργάνωσης επηρεάζει άμεσα και το επιδιωκόμενο πολιτικό περιεχόμενο. Η λογική της ιεραρχίας στο λενινιστικό μοντέλο που - τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο - διαχωρίζει την ‘επαναστατική πρωτοπορία’ από το ‘ταξικό υποκείμενο’ μέσα από το σχήμα συνδικάτο-κόμμα είναι προβληματική καθώς αναπαράγει τις διαιρέσεις που επιβάλλει το κεφάλαιο στην εργασία μέσα στο ίδιο το αντι-καπιταλιστικό κίνημα. Η εμπειρία από το κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Δεν είναι απλά ζήτημα γραφειοκρατικής στρέβλωσης μέσα από την σταλινική πρακτική, όπως το θέτουν οι Τροτσκιστές. Είναι η ίδια η Λενινιστική ερμηνεία της Μαρξιακής θεώρησης που πρέπει να αποδομηθεί αν θέλουμε να καταλάβουμε και να αξιοποιήσουμε την εμπειρία απο την απόπειρα της κομμουνιστικής συγκρότησης του 20ου αιώνα στην εποχή μας
Τόσο το συνδικάτο όσο και το κόμμα υποβοηθούν στην πράξη την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στο αστικό θεσμικό πλαίσιο. Ο σοσιαλιστικός ρεφορμισμός αποτελεί την κυρίαρχη αντίληψη και πρακτική τόσο στο συνδικαλιστικό κίνημα όσο και στο ΑΚΕΛ. Αυτός ο ρεφορμισμός δεν προκύπτει τόσο ως θεωρία ή ιδεολογική θέση, αλλά αναδύεται μέσα από την υφιστάμενη μορφή των ταξικών αγώνων. Μέσα από την απόσταση που αναπτύσσεται μεταξύ των έμμισθων συνδικαλιστών και κομματικών στελεχών από την εργατική βάση. Μέσα από την αδυναμία συγκρότησης και ουσιαστικής παρέμβασης από τοπικές επιτροπές εργαζομένων στους εργασιακούς χώρους. Μέσα από την καλλιέργεια οραμάτων πρόνοιας που μπορούν να επιτευχθούν δήθεν μέσα από την εργατική νομοθεσία και την κρατική μεσολάβηση. Η αντιμετώπιση του σοσιαλιστικού ρεφορμισμού όμως δεν θα πρέπει να μεταφράζεται σε πόλεμο ενάντια στο συνδικάτο ή στο κόμμα. Ο αγώνας για την ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού κινήματος είναι αγώνας για την μορφή των εργατικών σχημάτων όχι ενάντια σε αυτά.
Το πιο καταπιεσμένο τμήμα των εργαζομένων είναι η νεολαία ιδιαίτερα εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν την θωράκιση της πανεπιστημιακής μόρφωσης και των πιστοποιητικών της. Οι επισφαλώς αυτοί εργαζόμενοι βρίσκονται εκτός του συστήματος πρόνοιας που εγκαθίδρυσαν οι αγώνες των προηγούμενων γενιών και ως εκ τούτου δεν έχουν τίποτε να χάσουν πέραν από την μισθωτή τους εργασία. Ο φόβος της απόλυσης είναι βέβαια σοβαρός παράγοντας αποθάρρυνσης της συνδικαλιστικής και πολιτικής δραστηριότητας και αυτό θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Όμως ταυτόχρονα η δομική συνθήκη της συνεχούς ροής εργασίας δεν αποτελεί απλά αδυναμία για το εργατικό κίνημα. Ενέχει και την προοπτική της κυκλοφορίας των αγώνων μέσα από την μετάδοση της εμπειρίας αντίστασης από τον ένα εργασιακό χώρο στον άλλο.
Βέβαια δεν θεωρούμε ότι τα κινήματα αναπτύσσονται μόνο στους εργασιακούς χώρους. Η ιστορική πραγματικότητα έχει δείξει ότι η οργανωμένη πάλη ενάντια στις εξουσιαστικές δομές διακυβέρνησης μπορεί να είναι ποικιλόμορφη και να αφορά κάθε κομμάτι της καθημερινότητας μας. Οι αγώνες του ριζοσπαστικού φεμινισμού, του οικολογικού κινήματος, των μαθητών και των φοιτητών, των κινημάτων γειτονιάς και πόλης αλλά και των κινημάτων της περιφέρειας όπως των Ζαπατίστας στην Λατινική Αμερική αποτελούν σημαντικές εμπειρίες .
Τα κοινωνικά κέντρα, οι αυτοοργανωμένοι και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν σήμερα, παγκόσμια, κομβικό σημείο των αντιστάσεων . Η ανάπτυξη τέτοιων δομών στην πόλη επιτρέπει την επανασύνδεση των ανθρώπων έξω από ιεραρχικές, ανταγωνιστικές και εμπορευματοποιημένες σχέσεις και συμβάλει στην ανάδειξη και οργάνωση των κοινωνικών διεκδικήσεων . Σημαντικό επίσης ρόλο παίζουν επίσης οι ομάδες και τα δίκτυα εναλλακτικής ενημέρωσης αφού πλέον οι αγώνες γίνονται γνωστοί χωρίς να είναι απαραίτητο να περάσουν μέσα από την λογοκρισία των συστημικών ΜΜΕ και της ερμηνείας που αυτά δίνουν .
Προβάλλουμε την θέση του ριζοσπαστικού κοινωνικού διχτύου εδώ και 5 χρόνια. Ας προσπαθήσουμε να την κωδικοποιήσουμε κάπως πιο πρακτικά και να προωθήσουμε επί τέλους ενεργά την εφαρμογή της. Αφετηρία μας είναι η υλική πραγματικότητα και οι υφιστάμενες (εξουσιαστικές) δομές που διέπουν τις δια-προσωπικές σχέσεις όπως αυτές χτίζονται μέσα στην οικογένεια, στη γειτονιά, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, στο εργασιακό περιβάλλον, στους χώρους αναψυχής. Η δημιουργία του ριζοσπαστικού κοινωνικού διχτύου δεν σημαίνει την συγκρότηση μιας καινούργιας πολιτικής ή ιδεολογικής ταυτότητας και την διάχυση της στην κοινωνία. Σημαίνει την πολιτικοποίηση των υφιστάμενων κοινωνικών ταυτοτήτων μέσα από την κριτική των δομών που τις καθορίζουν. Σημαίνει όμως και την παραγωγή και την κυκλοφορία εναλλαχτικών πλαισίων ερμηνείας της πραγματικότητας που θα προχωρούν πέραν από την κριτική στην εισήγηση. Σημαίνει την προώθηση της λογικής της αλληλεγγύης στην καθημερινότητα μας. Σημαίνει την αλληλοβοήθεια στην μόρφωση, στη στέγαση, στο μεγάλωμα παιδιών, στο παιχνίδι της αγοράς εργασίας.
Γ. Από την λογική του πολιτικού πυρήνα, στη λογική του κινηματικού κόμβου
Η ύπαρξη ριζοσπαστικών πολιτικών ομάδων είναι χρήσιμη καθώς προκαλεί ρωγμές στον κυρίαρχο λόγο με τον οποίο βομβαρδιζόμαστε από τα κόμματα και τα ΜΜΕ. Για να είναι όμως αποτελεσματική μια ριζοσπαστική ομάδα πρέπει να μπορεί να απευθύνεται με αξιώσεις στην κοινωνία και πρέπει να μπορεί να συνεισφέρει ουσιαστικά στην κινηματική δράση. Όσο μια ριζοσπαστική ομάδα λειτουργά στην λογική του πολιτικού πυρήνα, παράγοντας λόγο και οργανώνοντας εκδηλώσεις με την προσμονή της συσπείρωσης γύρω από αυτήν είναι καταδικασμένη στο περιθώριο. Το ζήτημα έτσι και αλλιώς δεν είναι να μεγαλώσει ένας κύκλος ανθρώπων γύρω από κάποιο πυρήνα. Το ζήτημα είναι να συνευρεθούν διάφοροι και διαφορετικοί κύκλοι ανθρώπων μέσα από διαδικασίες κοινωνικών διεκδικήσεων ώστε να παράξουν μια κοινωνική δυναμική ικανή να αναχαιτίζει ή ακόμα και να ανατρέπει τις επιβολές που η κατεστημένη εξουσία επιδιώκει να εφαρμόζει.
Άρα θα πρέπει να περάσουμε αποφασιστικά από την λογική του πυρήνα στην λογική του κόμβου. Σκοπός μας δεν είναι να συσπειρώσουμε κόσμο γύρω από μια ιδεολογία. Είναι να συνδέσουμε κόσμο με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες πάνω στη βάση της κινηματικής δράσης. Η λόγος μας και οι πρακτικές μας να λαμβάνουν υπόψη τον πολιτικό και πολιτιστικό πλουραλισμό και να προσανατολίζονται σε λογικές πολιτικής και κοινωνικής συνεργασίας με ότι αυτό συνεπάγεται – τήρηση αναγκαίων ισορροπιών, διασφάλιση της πρακτικής των ανοιχτών συνελεύσεων, συντονισμός της δράσης.
Συντακτική ομάδα Φάλιες
Λευκωσία, Νοέμβρης 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)