Μετανάστευση και το τέλος της εντόπιας μισαλλοδοξίας: μια οφειλόμενη απάντηση στον κ. Αρσαλίδη

Ο κ. Πανίκος Αρσαλίδης, δημοσίευσε στον Πολίτη της περασμένης Κυριακής (20/4/2008) ένα άρθρο με τίτλο “Μετανάστευση, παγκόσμιο φαινόμενο ή το τέλος μας;” Το διάχυτο από ξενοφοβία και ρατσισμό αυτό κείμενο δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο. Η αντίδραση σε τέτοιου είδους άρθρα είναι επιτακτική, γιατί δεν πρέπει να αφήνονται οι διάφοροι ρατσιστές αυτοφώτιστοι σωτήρες να δηλητηριάζουν το κυπριακό κοινό με μισαλλόδοξες θεωρήσεις και κινδυνολογίες ότι τάχατες οι μετανάστες απειλούν οικονομικά, δημογραφικά και πολιτιστικά την χώρα μας. Με αυτό το κείμενο θα επιχειρήσω να αμφισβητήσω τόσο τις εκτιμήσεις όσο και τις θεωρητικές προϋποθέσεις του κ. Αρσαλίδη που είναι και πρόεδρος μιας ευτυχώς μέχρι στιγμής αποτυχεμένης κίνησης για δήθεν σωτηρία της Κύπρου που απειλείται τάχατες από τους αλλόθρησκους και τους αλλοδαπούς βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής.

Αρχικά ο κ. Αρσαλίδης επιτίθεται κατά της πολυεθνικότητας και της πολυπολιτισμικότητας στην εκπαίδευση επειδή αυτό υποδεικνύει την επίσημη αποδοχή των μεταναστών που βρίσκονται ήδη στην Κύπρο. Αφού στην πλειοψηφία τους δεν είναι μόνιμοι ούτε νόμιμοι γιατί να τους εντάσσουμε στην κοινωνία μας, διερωτάται για να απαντήσει μόνος του πάρακατω ότι ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι η προώθηση της ανεκτικότητας για τα διάφορα κακά που θα ακολουθήσουν, τον αφελληνισμό και την υποταγή των γηγενών στους μελλοντικούς Ασιάτες αφεντάδες. Η πολυπολιτισμικότητα, κ. Αρσαλίδη, δεν είναι παραχώρηση στους μετανάστες αλλά συνυφασμένη με την αρχή της δημοκρατίας. Τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν τα κληρονομεί πια κανείς στη βάση της καταγωγής του, αλλά τα κερδίζει στη βάση των αναγκών και στην καθημερινή συνεισφορά του στην παραγωγή και αναπαραγωγή της παγκόσμιας κοινωνίας. Όσοι κατοικούν και εργάζονται στην Κύπρο έχουν αυτόματα δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία και την πολιτεία. Και οφείλουν να ενταχθούν τόσο στην κοινωνία υποδοχής όσο και στις πολιτικές της διαδικασίες. Οι μακροχρόνιοι μετανάστες πρέπει ακόμα να αποκτήσουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Αυτό λέει το κράτος δικαίου, αυτό λένε τα παγκόσμια ανθρώπινα δικαιώματα. Ναι, πολλοί από τους Ασιάτες μετανάστες στην Κύπρο ήρθαν και θα μείνουν. Όπως πριν μερικές δεκαετίες οι Κύπριοι πήγαιναν στην Αγγλία και την Αυστραλία και έμειναν, έτσι και σήμερα κάποιοι Ασιάτες θα μείνουν στην Κύπρο. Αυτό δεν είναι αναγκαίο κακό. Είναι λογικό και δίκαιο. Και έχει τύχει αποδοχής και θεσμοποίησης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο με την οδηγία για τους μακροχρόνια διαμένοντες που τους δίνει μάλιστα το δικαίωμα μετοίκισης σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι “θεωρία των Αμερικάνων”, κ. Αρσαλίδη. Είναι κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα και αποτέλεσμα μιας μακράς ιστορικής διαδικασίας. Εθνοκεντρικές προσεγγίσεις σαν την δική σου βρίσκονται απλά εκτός τόπου και χρόνου καθώς παραμένουν προσκολλημένες στην έννοια του εθνικά καθαρού κράτους, ένα ιδεολόγημα του 19ου αιώνα που ανατράπηκε μέσα από τις διαδικασίες ανάπτυξης του 20ου αιώνα. Οι μετανάστες δεν εισβάλλουν στην Κύπρο, αλλά ναυαγούν εδώ στην προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο εντός του Ευρωπαϊκού φρουρίου. Και δεν φυγαδεύουν εκατομμύρια στο εξωτερικό αλλά πενιχρές οικονομίες για να αναθρέψουν τις οικογένειες τους που παραμένουν στις φτωχές χώρες τους. Εκατομμύρια παράγουν με την καθημερινή τους εργασία και υπερεργασία σε συχνά απάνθρωπες συνθήκες στην Κύπρο. Αυτά όμως τα ιδιοποιούνται οι (ελληνο-)Κύπριοι εργοδότες τους που πλουτίζουν εις βάρος τους με κατάφορες παραβιάσεις των συλλογικών εργασιακών συμβάσεων και της εργατικής προστατευτικής νομοθεσίας. Και τα δάνεια στις τράπεζες τα κάνουν οι (ελληνο-)Κύπριοι και τις αποταμιεύσεις οι μετανάστες, όχι ανάποδα. Και σημαντικότερα, οι μετανάστες συνεισφέρουν στα ταμεία των κοινωνικών ασφαλίσεων αλλά δεν επωφελούνται από αυτά.

Όσον αφορά τα αυθαίρετα υποθετικά στοιχεία που παραθέτεις για να τρομοκρατήσεις τους (ελληνο-)Κύπριους ότι θα καταστούν δήθεν μειοψηφία σε είκοσι χρόνια πέραν του ότι αποτελούν ανυπόστατη υπερβολική εκτίμηση ως έχουν, είναι λανθασμένα καθότι βασίζονται στην ιδέα της εθνικής καθαρότητας και δεν λαμβάνουν υπόψη την ενσωμάτωση που θα τύχουν οι σημερινοί μετανάστες μέσα από τη μακροχρόνια παραμονή και τους μιχτούς γάμους. Οι μακροχρόνιοι μετανάστες και τα παιδιά τους που θα γεννηθούν και θα μεγαλώσουν εδώ θα γίνουν Κύπριοι τόσο στην πολιτική κουλτούρα όσο και στην συνείδηση. Η ανάμιξη των πολιτισμών που τόσο φοβάστε, κ. Αρσαλίδη, ότι θα αφαιρέσει τη σπονδυλική στήλη της κοινωνίας (παρόμοιο επιχείρημα χρησιμοποίησαν εν τω μεταξύ και οι Ναζί για τη νόθευση της Γερμανικής ράτσας) δεν απειλεί την κοινωνία μας. Πρώτα πρώτα δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Οι μετακινήσεις και οι αναμίξεις των πολιτιστικών ομάδων έχουν μακραίωνη ιστορία και ειδικότερα στην Κύπρο της οποίας η ιστορία γράφτηκε μέσα από το συναπάντημα και την ανάμιξη των Μεσανατολίτικων και νοτιο-Ευρωπαϊκών εθνοτικών ομάδων που κατάκτησαν και εποίκισαν το νησί: αρχαίοι Έλληνες, Φοίνικες, Ασσύριοι, Βυζαντινοί, Φράγκοι, Λατίνοι, Οθωμανοί. Δεν είναι τα σημερινά μεταναστευτικά ρεύματα που απειλούν την κυπριακή κοινωνία κ. Αρσαλίδη. Είναι οι φασιστίζουσες και ρατσιστικές αντιλήψεις που ψάχνουν τους “μεγάλους άνδρες με ανάστημα” (δεν είναι τυχαίο που ο ρατσισμός σας συνυπάρχει και με τον σεξισμό) που αποτελούν κίνδυνο. Επειδή παραπέμπουν αφενός σε περασμένες και χρεωκοπημένες αντιλήψεις εθνοτικής καθαρότητας και αφετέρου εκπέμπουν την μισαλλοδοξία και τον αρνητισμό απέναντι σε μερίδα συνανθρώπων και μελλοντικών συμπολιτών μας.

The continuous Zapatista revolution

It is good for them to know, the gentleman of money, that the times of yesterday will no longer be those of today nor those of tomorrow...They shall no longer humiliate those of us who are the colour of earth. We have always had a voice. But it shall no longer be a murmur which lowers its head. It shall now be a shout which lifts the gaze and we shall force them to see us as we are, and to accept us as we are...
On the one side is neoliberalism, with all its repressive power and its machinery of death; on the other side is the human being. There are those who resign themselves to being one more number in the huge exchange of power ... But there are those who do not resign themselves ... In any place in the world, anytime, any man or woman rebels to the point of tearing off the clothes resignation has woven for them and cynicism has died grey. Any man or woman, of whatever colour, in whatever tongue, speaks and says to himself or to herself: Enough is enough! Ya basta!

Subcomandante Marcos, Chiapas, Mexico

The essence of guerrilla warfare

...It is not always necessary to wait until all the revolutionary conditions exist; the insurrectional foco can develop subjective conditions based on existing objective conditions...It is important to emphasize that guerrilla warfare is a war of the masses, a war of the people. The guerrilla band, as an armed nucleus, is the combative vanguard of the people. Its great force is drawn from the mass of the people themselves...The miracle is that a small nucleus, the armed vanguard of a great popular movement that supports them, can proceed to realise that idea, to establish a new society, to break the old patterns of the past, to achieve, ultimately, the social justice for which they fight.

Ernesto Che Guevara, Guerrilla warfare