Ανταπόκριση από συνάντηση παραγόντων του απορριπτικού μετώπου

σατυρικό βίντεο που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Δεν θα περάσει η διχοτόμηση!

τώρα που συμμετέχει επίσημα και το ΕΛΑΜ σε αυτήν τη ρητορική που απορρίπτει τον 
ρατσιστικό διαχωρισμό του πληθυσμού που θα φέρει η επάρατη διζωνική ομοσπονδία και μετέχει και αυτό στο μεγάλο μέτωπο που θέλει να διασώσει την Κυπριακή Δημοκρατία αποτρέποντας την επανένωση της χώρας. 
[Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι σειρήνες, ο εθνικισμός τραβάει την ανηφόρα και με κυπριακές σημαίες]  

είναι η ώρα να ξανατεθεί, τόσο για τους πονηρούς όσο και για τους αφελείς, το ζήτημα και η θέση
............... 

Ο ε/κ αντι-ομοσπονδιακός λόγος σήμερα χρησιμοποιεί “αριστερά” επιχειρήματα ενάντια στον “κοινοτισμό” που δήθεν “θα διαχωρίζει” στο νέο ενωμένο κράτος, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αποκαλεί τη δικοινοτικότητα και τη διζωνικότητα ως “ρατσισμό”. Εμείς πιστεύουμε ότι ρατσισμός είναι η υφιστάμενη κατάσταση της (ελληνο-)Κυπριακής Δημοκρατίας και της ΤΔΒΚ(2) . Η δήθεν αεθνική μορφή του ενιαίου κράτους είναι βαθύτατα εθνική και βασίζεται στην τωρινή δημογραφική ισχύ της ε/κ κοινότητας. Η αποπολιτικοποίηση της εθνότητας δε θα έρθει με διατάγματα (και μάλιστα εθνικά των ε/κ) και σίγουρα δεν μπορεί να προκύψει μέσα από τις υφιστάμενες συνθήκες της πολιτικής και στρατιωτικής σύγκρουσης. Ενδεχόμενη κατάργηση του δικοινοτισμού και της διζωνικότητας σε ένα σχέδιο λύσης θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην περιθωριοποίηση του τ/κ πληθυσμού σπρώχνοντας τον είτε στον αποκλεισμό είτε στην αφομοίωση. Έτσι, η δήθεν προοδευτική θέση της απολιτικοποίησης της ιστορικά κατασκευασμένης εθνότητας, κρύβει πίσω της συγκεκριμένες και βαθύτατα εθνο-πολιτικές προεκτάσεις. Ούτως ή άλλως με δεδομένη τη συντριπτική άρνηση ανάμεσα στην τ/κ κοινότητα της λογικής του ενιαίου κράτους (και ντε φάκτο πλειοψηφικά εθνοτικού, αν υιοθετηθεί η λογική “ένας άνθρωπος μια ψήφος”) είναι αδύνατο να υπάρξει συμφωνία ειρήνευσης. Η παρεμπόδιση της λύσης και η διαιώνιση της σύγκρουσης είναι σε τελική ανάλυση η βάση στην οποία συναντιούνται και οι δυο ρητορικές του ε/κ αντι-ομοσπονδιακού στρατοπέδου – η ελληνοκεντρική (με σημείο αναφοράς τον Ελληνισμό, στον οποίο υποτίθεται ότι υπάγεται η Κύπρος) και η ελληνοκυπριωτική (με σημείο αναφοράς τη μονοπωλημένη από τους ε/κ Κυπριακή Δημοκρατία). Ο δήθεν αντικατοχικός τους λόγος (επειδή στην πράξη αντίσταση στην κατοχή μπορεί να γίνει μόνο από τους τ/κ )(3) όχι απλώς εξυπηρετεί αλλά και αναπαράγει το αποτέλεσμα της κατοχής – το διχοτομικό δηλαδή στάτους κβο.

(2). Η ρατσιστική στάση της Κυπριακής Δημοκρατίας (που υποτίθεται είναι δικοινοτικό, συνεταιρικό κράτος) απέναντι στους τ/κ πολίτες της σήμερα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μια προοπτική ισότιμης ενσωμάτωσης της τ/κ κοινότητας σε ένα ενιαίο και πλειοψηφικά ελληνοκυπριακό πολιτικό σύστημα χωρίς συνταγματικά κατοχυρωμένες ασφαλιστικές δικλείδες για την αριθμητικά μικρότερη τ/κ κοινότητα. Από την άλλη η αποσχιστική οντότητα της ΤΔΒΚ χαρακτηρίζεται από λιγότερη υποκρισία. Είναι ρατσιστική όχι απλώς στην πράξη αλλά και στη θεωρία.

(3). Την κατοχή την υφίστανται ουσιαστικά οι τ/κ, οι οποίοι ζουν στο έντονα στρατοκρατούμενο καθεστώς της ΤΔΒΚ βιώνοντας παράλληλα και τον αποκλεισμό τους (παρά τα κάποια παρεμφερή ωφελήματα τους) από την Κυπριακή Δημοκρατία ενώ τη νομιμοποιούν και την αναπαράγουν οι δυο εθνικισμοί. Οπόταν μόνο αν οι τ/κ αρνηθούν τη χρησιμότητά της μπορεί να ανατραπεί και αυτό προϋποθέτει την ήττα και των δυο εθνικισμών. Η εναντίωση στην κατοχή από ε/κ πλευράς (ιδίως με την αντι-τουρκική ρητορική που εκ των πραγμάτων την συνοδεύει) φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα – ενισχύει τον τ/κ εθνικισμό και εντείνει την εθνοτική σύγκρουση ενδυναμώνοντας σε τελική ανάλυση και την κατοχή και το παράγωγό της – τη διαίρεση.

από το όχι τόσο μακρινό 2010

https://falies3.wordpress.com/2010/09/23/3586/

και από το μακρινό 1993 αυτό

https://ia801501.us.archive.org/2/items/traino_10/traino_10.pdf

Σύντομη ιστορική αναφορά για τις «φωτιές της ειρήνης»

με αφορμή τις φωτιές στον Ορφέα τις νύχτες αυτής της βδομάδας

Η πρώτη «φωτιά της ειρήνης» άναψε στο χωριό Ελιά / Doğanci στα τέλη του Δεκέμβρη του 2002 από τους Τουρκοκυπρίους κατοίκους του για να δείξουν την επιμονή τους στην ανάγκη «να έρθει η ειρήνη και να φωτιστούν τα σκοτάδια». Στους πρώτους τρεις μήνες του 2003 αυτό το παράδειγμα ακολουθήθηκε από τους κατοίκους πολλών άλλων χωριών καθώς καταγράφηκαν 33 φωτιές και εμπλοκή 110 χωριών στην διαμαρτυρία που έγινε γνωστή ως οι «Φωτιές της Ειρήνης». Ήταν περίοδος συνομιλιών τότε για την λύση του Κυπριακού και την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Ενώ η ε/κ κοινότητα ήταν απασχολημένη με τις προεδρικές εκλογές [που τελικά έφεραν τον Τ. Παπαδόπουλο στην εξουσία], στην τ/κ κοινότητα η πλατφόρμα οργανώσεων «Αυτή η χώρα είναι δική μας» αντιστεκόνταν με πάθος στον Ρ. Ντενκτάς και το διχοτομικό του όραμα, που τότε εναντιωνόταν στο ίδιο το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων στη βάση των πρώτων εκδοχών του Σχεδίου Αννάν. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η πλατφόρμα οργανώσεων «Αυτή η χώρα είναι δική μας» αποτέλεσε την πρώτη ολοκληρωμένη και μαζική οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική έκφραση του τ/κ Κυπριωτισμού που συγκροτήθηκε ενάντια στον τουρκικό εθνικισμό που εξέφραζε τότε ο ιστορικός ηγέτης (και πρόεδρος) της τ/κ κοινότητας Ρ. Ντεκτάς. Επίσης το ότι το κίνημα «Φωτιές της Ειρήνης» τόσο στην Ελιά / Doğanci όσο και στην Λουρουτζίνα προκάλεσε για πρώτη φορά μετά το 1974 μια ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ τ/κ και τουρκικού στρατού όταν ο στρατός δοκίμασε ανεπιτυχώς να συλλάβει τους οργανωτές και να αποκλείσει τους διαδηλωτές.

Στις αρχές του 2011, σε μια άλλη συγκυρία, λιγότερο άμεσα συνδεδεμένη με την διαδικασία λύσης του κυπριακού, στο ενδιάμεσο των μεγάλων συλλαλητηρίων της «Πλατφόρμας Συνδικάτων» για την Κοινοτική Ύπαρξη των τ/κ και την Αυτονομία τους από την Τουρκία, ομάδες τ/κ νέων άναβαν κάθε νύχτα φωτιές σε βαρέλια στο Πάρκο Κοουλού στα τείχη της Λευκωσίας, παραπέμποντας συνειρμικά και προβάλλοντας πολιτικά στην συγκυρία εκείνη, τους αγώνες του 2002-2003. Στις φωτιές «για μια Ελεύθερη Κύπρο» στις αρχές του 2011, συμμετείχαν και κάποιοι νέοι και νέες από την ε/κ κοινότητα, και αυτό λειτούργησε και ως πρόδρομος και προπομπός του κινήματος Occupy the Buffer Zone, 10 μήνες αργότερα.