Όψεις της αθλιότητας 1

"Να θέλω να προτείνω μια θεραπεία, να τη σκέφτομαι και μετά να προσπαθώ να βρω μια άλλη εναλλακτική... ή.... έναν άλλο συνδυασμό φαρμάκων...πιο φθηνό... Έχει μπει ο παράγων οικονομία στην ιατρική σκέψη, που αυτό είναι ανεπίτρεπτο..."

"Και μας υποχρεώνει, δια νόμου, πλέον, το σύστημα να γράφουμε τα φθηνότερα φάρμακα που κυκλοφορούν, ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα....Να γράφουμε όχι το φάρμακο που εμείς συνιστούμε για τον κάθε άρρωστο, αλλά μας λέει ότι θα γράφουμε τη δραστική ουσία και ο φαρμακοποιός θα δίνει ό,τι φθηνότερο έχει. Και αν ο ασθενής θέλει να πάρει το δικό του, αυτό που έπαιρνε και το ξέρει και είναι δοκιμασμένο, θα πληρώνει τη διαφορά. Το ένα είναι αυτό. Και είναι δύσκολο, γιατί έρχεται μετά και διαμαρτύρεται και λέει "γιατρέ μου, πήρα αυτό αλλά δεν μου έκανε καλό, γιατί και η πίεση μου δεν έπεσε και το ζάχαρο μου δεν ρυθμίζεται και το πρήξιμο δεν μου πέρασε". Και τότε τι να πούμε; Πρώτη κρίση συνείδησης λοιπόν. Να πεις ότι πλήρωσε το και πάρε το καλό; Και αν δεν έχει; Τι να κάνει; Σου λέει "γιατρέ μου δεν έχω"..."

Συνέντευξη με μια γιατρό
Ι. Μικρογιανάκη, Διπλός καταναγκασμός
στο Παναγιωτόπουλος Ν. και Schultheis F. 
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ: ΕΛΛΑΔΑ 2010-2015,
Αλεξάδρεια, 2015, σσ. 324-339