Σημειώσεις 52 – 6/5/2015

Το πόσο μεγάλο είναι το θράσος των μεγαλοκαρχαριών του λιανικού εμπορίου έχει φανεί εδώ και καιρό – όταν εμπόδιζαν προσπάθειες συνδικαλιστικής οργάνωσης, όταν καταπατούσαν τη νομοθεσία για τον κατώτατο μισθό, όταν υπονόμευαν τις συμβάσεις για την υπερωριακή απασχόληση, όταν πλήρωναν μέρος του μισθού των εργαζομένων με κουπόνια, όταν απέφευγαν να πληρώσουν τις οφειλές τους στο κράτος, όταν καταπατούσαν κάθε έννοια ισονομίας κερδίζοντας ειδικές ελαφρύνσεις, χαλαρώσεις και χάρες με ύποπτες διαδικασίες και πολιτικές πλάτες.

Τα τελευταία χρόνια με την κρίση, αφού απέλυσαν εργαζόμενους και έβαλαν αυτούς που έμειναν να δουλεύουν πιο εντατικά, αφού μετέτρεψαν εργαζομένους πλήρους απασχόλησης σε μερικής απασχόλησης δουλεύοντας σχεδόν τις ίδιες ώρες, αφού κατάργησαν ντε φάκτο την έννοια της υπερωριακής αμοιβής, αφού έσπρωξαν στο κλείσιμο διάφορες μικρές επιχειρήσεις μέσα από την μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο Mall, αφού εξευτέλισαν μια μερίδα εργαζομένων τους βάζοντας τους να διαδηλώνουν για το δικαίωμα των εργοδοτών τους να πλουτίζουν σε βάρος τους, αφού εκμεταλλεύτηκαν την ανεπάρκεια του κράτους δικαίου και του κράτους πρόνοιας και την ανάγκη μερικών εκατοντάδων ανθρώπων για έστω 200 και 300 ευρώ, τώρα απαιτούν ανοιχτά και απροκάλυπτα να επιβληθούν στην κοινή γνώμη και να ωθήσουν την βουλή να νομιμοποιήσει και να μονιμοποιήσει αυτή την κατάσταση. Ένα είναι το σίγουρο – ό,τι και αν κάνει η βουλή, αυτοί δεν θα σταματήσουν εδώ. Ο μόνος που μπορεί να βάλει όρια στην ασυδοσία και τον αυταρχισμό τους, στην υποτίμηση της αξιοπρέπειας και της νοημοσύνης της κοινωνίας είναι η ίδια η κοινωνική πλειοψηφία που χρειάζεται επιτέλους να πάρει θέση.  

Όχι στην κατάργηση της αργίας της Κυριακής. Όχι σε μια χώρα, απέραντη αγορά.