Aποσπάσματα από 2η ανάγνωση: Η μάχη των εκποιήσεων – στάδιο δυο

 “Η εξάρτηση των παλαιών μουχταρέων [κοινοταρχών] από τις κατά καιρούς αποικιακές κυβερνήσεις ήταν λιγότερη από ότι η εξάρτηση της κυβέρνησης από την τρόικα. Και αν οι παλιοί μουχτάρηδες έπαιρναν και κάποιες πρωτοβουλίες χωρίς την έγκριση του κυβερνήτη, οι σύγχρονοι ενεργούν απλώς σαν κλητήρες των δανειστών της Κύπρου. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας θεωρεί ότι κυβερνά χώρα. Μάλλον παράρτημα της τρόικας διοικεί. Όταν οι νομοθεσίες της βουλής μιας χώρας εγκρίνονται οι απορρίπτονται από υπάλληλους των δανειστών της, τότε έχει καταλυθεί το σύνταγμα και διερωτώμαι γιατί αναμασούν ορισμένοι τα περί συνταγματικότητας η μη, των νόμων που εγκρίθηκαν.»

Β. Β. Φιλελεύθερος

Τη βδομάδα που πέρασε είχαμε δυο κινήσεις – μια νέα εκστρατεία κατασκευής πανικού [με τους γνωστούς πια δημοσιογράφους, εφημερίδες κλπ] και την προσπάθεια της κυβέρνησης να ξεγελάσει τη Βουλή και να ακυρώσει το Δίκτυ προστασίας το οποίο ψηφίστηκε μαζί με το αναθεωρημένο νομοσχέδιο. Έτσι, ο πρόεδρος έστειλε στο Ανώτατο τα 4 νομοσχέδια, ανέπεμψε 2 και συντηρεί τη συζήτηση για το πλαίσιο αφερεγγυότητας. Οπότε, στο τοπικό επίπεδο η διαμάχη κυβέρνησης – αντιπολίτευσης μετατρέπεται ουσιαστικά και σε διαμάχη θεσμών [εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας] με φόντο τη σχέση με την τρόικα. Είναι σαφές ότι το πρώτο στάδιο της «μάχης της εκποιήσεων», τον περασμένο Αύγουστο, οδήγησε όχι μόνο σε μια κρίση τον ηγεμονικό λόγο, αλλά και στην ολοκλήρωση της μετατόπισης της Βουλή σε εναλλακτικό χώρο άσκησης εξουσίας. Η απάντηση της αντιπολίτευσης ότι μπορεί να αναστείλει την εφαρμογή του νόμου, είναι ένα σαφές δείγμα της εξάρτησης της κυβέρνησης. Η απόφαση του Ανώτατου αναμένεται επίσης με ενδιαφέρον – θα είναι ένα δείγμα, αν το τρίτο μέρος του συνταγματικού διαχωρισμού των εξουσιών, η δικαστική εξουσία, λειτουργεί πειθήνια απέναντι στην εκτελεστική εξουσία και την τρόικα, ή αν θα διεκδικήσει και αυτή την αυτονομία της.

......

Το κυβερνητικό στρατόπεδο φάνηκε να εκφράζεται με δυο γραμμές – τη μια θέση την έκφρασε εν μέρει η Αλήθεια και σε κάποιο βαθμό κομματικά στελέχη που προσπαθούν ακόμα να πετύχουν συναίνεση στη βουλή. Τη σκληρή γραμμή την έκφρασε ξεκάθαρα ο Πολίτης – και μερίδα των εξαρτώμενων δημοσιογράφων του υπουργείου οικονομικών σε τηλεοπτικούς σταθμούς και έντυπα. Η σκληρή γραμμή είναι η θέση των μεγάλο-οφειλετών, οι οποίοι αφού ναυαγήσαν την προσπάθεια για διαχωρισμό της Τράπεζας Κύπρου σε καλή και κακή, προσπαθούν τώρα να στρέψουν ουσιαστικά την προσοχή των τραπεζών στους μικρό-οφειλέτες. Η στρατηγική τους είναι απλή – θα επικαλούνται την τρόικα, ενώ μόλις περάσει το νομοσχέδιο χωρίς προστασία των μικρομεσαίων, τότε θα κινητοποιήσουν τους μηχανισμούς που έχουν στα ΜΜΕ και με τα χρήματα θα αγοράσουν μια καλή άμυνα από τα δικηγορικά γραφεία, και έτσι θα καθυστερήσουν τις δικές τους εκποιήσεις – είτε ως θέματα που θα προωθήσουν οι ελεγχόμενοι τους στις τράπεζες και την Κεντρική, είτε ως θέματα που θα καθυστερούν οι δικηγόροι τους στα δικαστήρια. Έτσι, η προσοχή θα στραφεί στους μικρούς. Ο Πολίτης ήταν ανέκαθεν η εφημερίδα που πουλούσε εξυπηρέτηση -για τον εκδότη- με τα εξώφυλλα. Την Παρασκευή λ.χ. ο Πολίτης είχε τον εξής τίτλο: «Λύση η αποδοχή των αναπομπών». Λίγο πολύ η εφημερίδα του κ. Παπαδόπουλου και όσων άλλων συμφερόντων εκπροσωπούνται, απαιτεί από την πλειοψηφία να αποδεκτή την απόφαση του κ. Αναστασιάδη - η οποία αφορά και νομοσχέδια τα οποία δεν κρίθηκαν καν να έχουν πρόβλημα με το «σύνταγμα», από το γενικά πειθήνιο Γενικό Εισαγγελέα. Όμως, ο Πολίτης στρατευμένος στα συμφέροντα που εκπροσωπεί ακούγεται σαν φωνή επιβολής. Στην αντίθετη πλευρά του κυβερνητικού στρατοπέδου, η Αλήθεια ήταν γενικά πιο ήπια – συνέχισε την προσπάθεια για συναίνεση τουλάχιστον: «Κλειδί ο νόμος για αφερεγγυότητα». Η διαφοροποίηση των δυο εφημερίδων ίσως να εκφράζει και βαθύτερες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της δεξιάς. Η Αλήθεια του Κουλέρμου - Χάσικου φαίνεται να εκφράζει εν μέρει και τον κίνδυνο απώλειας της λαϊκής δεξιάς μπροστά στη βίαιη προώθηση των συμφερόντων των μεγάλο-οφειλετών και των δυτικών. Αντίθετα, ο Πολίτης φαίνεται πλήρως ταυτισμένος με το τραπεζιτικό κατεστημένο και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, διαισθανόμενα ίσως την κρίση διακυβέρνησης που προκάλεσαν, προσπαθούν να αμυνθούν την επίκληση πια ενός αποικιακού καθεστώτος – γιατί αυτό ουσιαστικά ζητά ο Πολίτης. Την επιβολή από τα έξω των συμφερόντων τα οποία εκπροσωπεί και εκφράζει ο έκδοτης του.

........

Πώς ήρθαν και έδεσαν όλα σαν πακέτο. 
Από τη μια, η κυκλοφορία της λίστας με τις επιχειρήσεις που χρωστούν 6 δις στις τράπεζες – που είναι μια τεκμηρίωση πως μια πολύ μικρή ελίτ, μερικές οικογένειες, ελέγχουν ουσιαστικά το πλούτο στην Κύπρο. Και για το χατίρι αυτών των τύπων, η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ρίξει στην αγορά τις εκποιήσεις των μικρομεσαίων. Και την ίδια στιγμή, αυτό το αίσθημα ότι μια ελίτ νέμεται το πλούτο, αλλά και την εξουσία, επιβεβαιώθηκε τόσο κραυγαλέα με την περίπτωση Γιωρκάτζη και την άτσαλη ομολογία Κληρίδη. Η κ. Γιωρκάτζη που διορίστηκε για να συγκαλύπτει εκείνο το 1% πιάστηκε στα πράσα να εμπλέκεται σε διαπλοκή, αφού η κόρη είναι ουσιαστικά δικηγόρος του Βγενόπουλου. Και η κ. Γιωρκάτζη δεν βλέπει κανένα πρόβλημα. Και ο κ. Κληρίδης μας θύμισε ότι τάχα μου είμαστε μικρή κοινωνία. Ναι, κ. Κληρίδη, είμαστε μια μικρή κοινωνία – πρόσεξες όμως πως διορίζονται και ανελίσσονται κλπ τύποι με το επίθετο Κληρίδης ή Γιωρκάτζη; Ενδιαφέρον δεν είναι; Όλη η διαπλοκή μιας απειροελάχιστης ελίτ, in full view.