Δικοινοτική εκδήλωση 1η Σεπτέμβρη

Στις 7:00 μμ, προσυγκέντρωση στο τέρμα της Οδού Λήδρας, σχηματισμός ανθρώπινης αλυσίδας που θα διαπερνά την πράσινη γραμμή
Στις 8:00 μμ, συγκέντρωση στην πλατεία Μπουγιούκ Χαν 

Ψέματα

Πήρα την τύχη μου στον ώμο
τη μοναξιά φόρεσα ρούχο
και βγήκα νύχτα μες στο δρόμο
με το παράπονο που σου `χω

Μην απορείς που βρήκα θάρρος
κάτι θα πρέπει να θυμάσαι
σου ήταν η αγάπη βάρος
γι’ αυτό μη λες ότι λυπάσαι

Ψέματα μου `λεγες ψέματα
κι όταν σε ρώταγα γιατί
δειλά άλλαζες θέματα
ψέματα μου `λεγες ψέματα
κι εδώ τελειώσαν της καρδιάς
τα λίγα τ’ αποθέματα

Πήρα την τύχη μου στους ώμους
κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα
έχει η αγάπη κάτι νόμους 
που δικαιώνουν τον απόντα

Ό,τι κι αν πεις δε θ’ απαντήσω
αφού ήταν όλα μια απάτη
μονάχος μου θα συνεχίσω
στης ερημιάς το μονοπάτι

Ψέματα μου `λεγες ψέματα
κι όταν σε ρώταγα γιατί
δειλά άλλαζες θέματα
ψέματα μου `λεγες ψέματα
κι εδώ τελειώσαν της καρδιάς
τα λίγα τ’ αποθέματα
ψέματα μου `λεγες ψέματα
κι εδώ τελειώσαν της καρδιάς
τα λίγα τ’ αποθέματα

Υποκρίνεσαι

Υποκρίνεσαι, το ξέρω, υποκρίνεσαι
κι επειδή σε αγαπώ μόνο μου δίνεσαι
Υποκρίνεσαι μαζί μου από συνήθεια
και ας κάνω πως δε ξέρω την αλήθεια

Κι εγώ πεθαίνω κάθε μέρα λίγο-λίγο
και απάνω στις πληγές πληγές ανοίγω
Κι εγώ πεθαίνω κάθε μέρα λίγο-λίγο
μα δεν έχω πια τη δύναμη να φύγω

Υποκρίνεσαι, το ξέρω, υποκρίνεσαι
γιατί έτσι δυστυχώς μόνο μου δίνεσαι
Υποκρίνεσαι μαζί μου από συνήθεια
και ας κάνω πως δε ξέρω την αλήθεια

Κι εγώ πεθαίνω ...

Στίχοι: Μάκης Αλατζάς
Μουσική: Τάκης Σούκας
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Διονυσίου

Αντίο Σταύρο Αχνιώτη

Τις μερικές φορές που τον συνάντησα και κουβεντιάσαμε αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το βάθος της πολιτικοποίησης του και το εύρος και η επιμονή της στράτευσης του στην αριστερά και τα κινήματα. 

Πιο κάτω αναφορά του αδελφού του, Κωστή Αχνιώτη.
................
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ

Αναπόσπαστο μέρος του παιχνιδιού της ζωής είναι ο θάνατος. Αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή που ο καθένας από μας πρέπει να πει ένα τελευταίο αντίο σε κάποιο δικό του άνθρωπο, μέχρι τη στιγμή που θα δεχτεί ο ίδιος το δικό του τελευταίο αντίο. Αυτή τη φορά το τελευταίο αντίο απευθύνεται στο Σταύρο Αχνιώτη.

Ο Σταύρος σπούδασε στη Γαλλία οικονομικά, όπου παντρεύτηκε και απόκτησε δύο παιδιά. Τα τελευταία 25 χρόνια εργάστηκε ως δάσκαλος στη γαλλική εκπαίδευση. Παράλληλα με τη φροντίδα που έδινε προς την οικογένεια και το επάγγελμα του, υπήρξε πολιτικά και συνδικαλιστικά δραστήριος, από τα νιάτα του μέχρι τη στιγμή που μια ξαφνική και σύντομη ασθένεια τον έφερε στο τέλος της ζωής του. Ο Σταύρος έφυγε από κοντά μας στις 2 Αυγούστου 2014. Κηδεύτηκε στις 5 Αυγούστου σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό της Νότιας Γαλλίας, το La Minier, δίπλα από το αγαπημένο του ποταμάκι ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα.

Τον αποχαιρέτησαν, με μια σεμνή τελετή στην πλατεία του χωριού, συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, γονείς μαθητών και πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες του από τους διάφορους χώρους στους οποίους αφιέρωσε επίμονα και με υπομονή μεγάλο μέρος της ζωής του. Το πολιτικό του δρομολόγιο στη Γαλλία άρχισε από τα φοιτητικά του χρόνια στις γραμμές της LCR (Ligue Communiste Revolutionaire) που αργότερα μετατράπηκε σε NPA (Nouveau parti anti-capitaliste), ενώ τα τελευταία χρόνια εντάχθηκε στις γραμμές του FRONT DE GAUCHE (Μέτωπο της Αριστεράς). Υπήρξε επίσης στέλεχος του Εκπαιδευτικού συνδικάτου FSU (Front Socialiste Unitaire – Ενωποιημένο Σοσιαλιστικό Μέτωπο) και της ATTAC (Association pour la Taxation des Transactions financiere et pour l΄Action Citoyenne) (Διεθνής σύνδεσμος δράσης των πολιτών για τη φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών). Όπως τόνισαν οι συνάδελφοι και οι σύντροφοι στις επικήδειες ομιλίες τους, ο Σταύρος Αχνιώτης ήταν μετριόφρωνας, γενναιόδωρος, γεμάτος υπομονή και καλοσύνη για τους γύρω του, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε γενικό. Αυτό έδειξε με την επαγγελματική, συνδικαλιστική και κοινωνική του δράση. 

Ο Σταύρος Αχνιώτης παρακολουθούσε συνεχώς και πολύ στενά την κατάσταση στην Κύπρο και ήταν ενήμερος και υποστηρικτικός των προσπαθειών που καταβάλλονται για την οικοδόμηση της κυπριακής ριζοσπαστικής αριστεράς. 

Για τελευταίο αντίο, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του, του τραγούδησαν τη «Διεθνή», θέλοντας να τονίσουν το διεθνισμό που αποτελούσε θεμέλιο της πολιτικής του σκέψης.