απόσπασμα από Δέφτερη Ανάγνωση
ολόκληρο εδώ
...Οι απειλές αυτοκτονίας με απεργία πείνας στο υπουργείο εσωτερικών και οι αυτοκτονίες στις φύλακες ήταν μέρος μιας συλλογικής αντίδρασης, που υποχρέωνε με σκληρό τρόπο την κυπριακή κοινωνία να δει τις συνέπειες. Μερικοί ευαισθητοποιήθηκαν από το θάνατο του νεαρού Σύριου, άλλοι με τις πληροφοριες για βιασμό νεαρού ρουμάνου, αλλά, όταν τελικά ήρθαν και οι δυο αυτοκτονίες, τότε η πραγματικότητα δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Διότι ακόμα και όσοι θα ήθελαν να συνεχίσουν να το παίζουν όπως τον κ. Χάσικο, βρέθηκαν μπροστά στο γεγονός ότι όλα αυτά δεν γίνονται σε κενό αέρος – βλέπουν και άλλοι, από το εξωτερικό, και οι ρητορικές για τα ανθρώπινα δικαιώματα εμφανίστηκαν πια ως ένα και εσωτερικό και εξωτερικό όριο στην επίδειξη δύναμης μπροστά στους αδύναμους.
Οι αυτοκτονίες ήταν μεν ατομική επιλογή αλλα εμφανίστηκαν σαν συλλογικό φαινόμενο και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κοινωνιολόγος για να κατανοήσει ότι ήταν μια μορφή διαμαρτυρίας, ένα είδος κίνησης/αντιδρασης μπροστά σε μια κατάσταση που προκαλούσε απόγνωση – και μέσα και έξω από την φυλακή- για μια μερίδα του πληθυσμού που ένοιωθε αυξανόμενα, τους τελευταίους μήνες, να μετατρέπεται από άνθρωπος με κάποια δικαιώματα, σε αναλώσιμο είδος.
Οι πρώτες ευρύτερες αντιδράσεις, πέρα από τις κινητοποιήσεις του χώρου και τις ανακοινώσεις της ΚΙΣΑ, ήρθαν μετά την αυτοκτονία του νεαρού Σύριου στον οποίο δεν επιτράπηκε να τηλεφωνήσει στην μητέρα του. Αυτό συνοδεύτηκε από μια ευρύτερη δυσφορία στις φυλακές, ενώ έξω από τις φυλακές μια άλλη ομάδα «ξένων», οι πολιτικοί πρόσφυγες, ζητούσαν πια το δικαίωμα να «αποδράσουν», επίσης, από το κλίμα το οποίο καλιεργείτο στην Κύπρο – να πάνε κάπου αλλού. Η διασταύρωση των δυο γεγονότων, δεν ήταν τυχαία. Από το 2010 μια μερίδα πολιτικών, και μερικοί στα ΜΜΕ, άρχισαν να προσπαθούν να καλλιεργήσουν ένα κλίμα υστερίας ενάντια στους μετανάστες με σημείο εστίασης τους πολιτικούς πρόσφυγες. Η εμβληματική φιγούρα εκείνης της εκστρατείας ήταν ο κ. Κουλίας, ο οποίος χωρίς ίχνος ντροπής ανέμιζε φωτοτυπίες τσεκ σε πρόσφυγες για να «αποδείξει» ότι παίρνουν ψηλά επιδόματα. Το ότι ήταν επιδόματα μηνών ή για πολυμελής οικογένειες, το προσπερνούσε σε ένα είδος φτηνού πολιτικαντισμού, στον οποίο δεν εντάχθηκε μεν η πλειοψηφία των πολιτικών, αλλά και πάλι μόνο μια μειοψηφία, αντιστάθηκε δημόσια....
...Με την εκλογή της νέας κυβέρνησης το 2013, το υπουργείο εσωτερικών υπό τον κ. Χάσικο φάνηκε να υιοθετεί εκείνη την ρητορική της υστερίας – την καλλιέργεια, δηλαδή, επίθεσης στους πολιτικούς πρόσφυγες, την ταύτισή τους με όλους τους μετανάστες και την μετατροπή τους σε ένοχους για τα «επιδόματα», για την κρίση κλπ. Ο κ. Ι. Νικολάου μπορεί να μην ακολούθησε κατά πόδας τον κ. Χάσικο, αλλά είχε και ο ίδιος μιας ανάλογη προϊστορία – εξέφραζε μια αυταρχική λογική στη επιβολή του νόμου, όπως φάνηκε και με τις δηλώσεις του σαν εκπροσώπου της αντιπολίτευσης για την πλατεία Φανερωμένης λ.χ.. Όταν έγινε υπουργός έδειξε από την αρχή την προνομιακή του στάση για προνομιακή αντιμετώπιση των πολιτών – χωρίζοντας τους σε «δικούς του» και «ξένους» -είτε κύπριους μη-δικούς του, είτε μη κύπριους γενικώς. Σε μια από τις πρώτες του κινήσεις λ.χ. για το χατίρι μιας ομάδας οπαδών του κόμματός του στο Παραλιμνι, ανέστειλε την εκστρατεία ενάντια στην λαθροθηρία -η οποία είναι ευρωπαϊκή υποχρέωση της πολιτείας. Ήταν ρουσφέτι, αλλά ήταν και ένα μήνυμα πάλι ότι οι «ξένοι» φταίνε.
Το σημείο κορύφωσης της έντασης: ο δημόσιος ξυλοδαρμός και η παρέμβαση του κ. Χάσικου υπέρ της βίας των «δικών μας»
Αυτό το κλίμα συνέχισε να κυκλοφορεί και ο κ. Χάσικος να βγάζει τον αυταρχισμό περίπατο. Το αποκορύφωμα που οδήγησε στην κορύφωση της έντασης -αλλά και της απόγνωσης όσων ήταν θύματα- ήταν η αντίδραση του υπουργού εσωτερικών, όταν δημοσιοποιήθηκε το βίντεο που έδειχνε μερικούς αστυνομικούς να ξυλοφορτώνουν ένα αφρικανό νόμιμο κάτοικο Κύπρου. Λίγο πολύ πρόσφερε κάλυψη στη βία και άφησε να νοηθεί ότι σε όσους ξένους δεν αρέσει η Κύπρος -και άρα και ο αυταρχισμός, αφού αυτό ήταν το ζητούμενο στη συγκυρία- να πάνε στις χώρες τους κλπ. Αυτό το επεισόδιο ήταν νευραλγικό – το είδαν και το βίωσαν όλοι. Όταν η αστυνομία δημόσια ξυλοφορτώνει κάποιον και ο υπουργός εσωτερικών καλύπτει την αστυνομία, και κατηγορεί τους ξένους, ποιό είναι το μήνυμα; Για τους μεν ξένους το μήνυμα είναι ότι είναι πια στο έλεος του αυταρχισμού, αφού μπορεί το κάθε μέλος των δυνάμεων καταστολής, είτε αστυνομικός είναι, είτε δεσμοφύλακας, να χρησιμοποιεί βία χωρίς έλεγχο και περιορισμό. Για τους μεν δεσμοφύλακες, για να πάμε στις φυλακές, το θέμα ήταν πια απλό – είχαν ξεκάθαρη κάλυψη. Όταν, λοιπόν, ο νεαρός Σύριος κατάδικος ζήτησε να τηλεφωνήσει στην μητέρα του, και τον ξυλοφόρτωσαν γιατί έγινε «φορτικός», φαινόταν «αποδεκτό» μέσα στο νέο κλίμα.
No comments:
Post a Comment