Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν

με αφορμή την τελευταία κρατική δολοφονία και την υποκρισία των εκπροσώπων της εξουσίας μιας σύσσωμα ένοχης πολιτείας που νομοθετεί την φτωχοποίηση, τον ρατσισμό και την εξόντωση των ευάλωτων και μιας συνένοχης κοινωνίας υποταγμένης και αρρωστημένης.

Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε 

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Ο ασυμβίβαστος

Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μίκης Θεοδωράκης,

Παύλος Σιδηρόπουλος

Κομμάτια από Δέφτερη Ανάγνωση

http://2ha-cy.blogspot.com/2014/01/24-31-2014.html

...Η κίνηση της κυβέρνησης δεν είναι η στόχευση – αυτή είναι η δικαιολογία για να ανοίξει ένα κεφάλαιο περικοπών συντάξεων από τα κάτω. Κάποτε, όταν ξεκίνησε η νεοφιλελεύθερη εκστρατεία στις ΗΠΑ την δεκαετία του 1980, ο Ρ. Ρέιγκαν σαν άλλος Κουλίας ανέμιζε το δήθεν παράδειγμα κάποιου εύπορου γκέι που παίρνει «επίδομα». Είναι η ίδια ρητορική – ξεκινά μια επίθεση στα κατώτερα στρώματα με μια αστεία μετατόπιση ότι δήθεν το θέμα είναι οι πλούσιοι λήπτες. Αλλά, φυσικά, η κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να αγγίξει τις παροχές στα ανώτερα στρώματα. Ήδη, την ίδια βδομάδα με τη συζήτηση για την κοινωνική σύνταξη ανακοινωνόταν ότι θα περικόπτονταν ο φόρος σε επιχειρήσεις για να κάνουν προσλήψεις, ενώ οι περικοπές στις πληρωμές των ιερέων σταμάτησαν αμέσως μόλις έβαλε βέτο η αρχιεπισκοπή.[1] Και όμως, ο αρχιεπίσκοπος καυχιόταν μόλις λίγες βδομάδες πριν ότι έχει χρήματα η εκκλησία. Γιατί δεν πληρώνει τους υπάλληλους της τότε; Μερικοί έχουν προνομιακό καθεστώς, προφανώς....

...πίσω από τα εκβιαστικά σενάρια, υπάρχει σκόπιμη απόκρυψη: η κυβέρνηση λ.χ. αφήνει αρκετούς από την τάξη που εκπροσωπεί να έχουν κεφάλαια στο εξωτερικό και να μην εκπληρώνουν τις εσωτερικές υποχρεώσεις τους. Και ταυτόχρονα. η κυβέρνηση επιλεκτικά σπαταλεί χρήματα για επιδείξεις και θεάματα, ενώ αποκόπτει από τους «άλλους»: με το καλημέρα η κυβέρνηση έφτιαξε ένα «επιτελείο προπαγάνδας» στο προεδρικό, το οποίο δεν έχει στόχο να βοηθήσει τον πρόεδρο σε κάτι που έχει  να κάνει με το συνταγματικό του έργο – η βασική δουλειά του επιτελείου είναι να κατασκευάζει θεάματα για να παραπλανεί το κοινό. Διότι αν αυτά που κάνει η κυβέρνηση ήταν ξεκάθαρα, τί τα θέλει τα 8 άτομα τη στιγμή μάλιστα που οι περισσότεροι ιδιοκτήτες ΜΜΕ τη στηρίζουν επίσης – με το αζημίωτο βέβαια. Ακόμα και από εκεί, από τους καναλάρχες, θα μπορούσε να πάρει λ.χ. τα 10 εκατομμύρια η κυβέρνηση. Χρωστούν αρκετά μέσω Βέλιστερ. Αλλά εκείνα τα λεφτά δεν ενδιαφέρουν την κυβέρνηση. Ύστερα η κυβέρνηση ξόδεψε ένα άλλο γερο κονδύλι μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για να εξαγοράσει το ΔΣ της Κεντρικής Τράπεζας – έφτιαξε πόστα εκτελεστικών συμβούλων με 100.000 αμοιβή και εκτόξευσε τις αμοιβές των μελών του ΔΣ από 1.700 σε 30.000 ευρώ. Και φυσικά, υπάρχουν και τα «υφυπουργεία» που θέλει να δημιουργήσει η κυβέρνηση – ξαφνικά για εκείνα υπάρχουν χρήματα. Και κατά τα άλλα, φταίει η κοινωνική σύνταξη. Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση έχει ως στόχο να μοιράζει τα χρήματα στους ημέτερους – και για να το κάνει αυτό πρέπει να κόψει από Άλλους.

και από τις Σπόντες του τεύχους

Πρόταση προς κυβέρνηση για το πού να βρει 10 εκατομμύρια ώστε να μην αποκοπούν οι κοινωνικές συντάξεις: 100 εκατ. από την πρώτη δόση για τις πυραυλάκατους, συν 370 χιλιάδες από το κόστος για υφυπουργεία, συν 10,6 εκατ. που οφείλουν οι επιχειρηματίες ανάπτυξης γης για το φόρο ακίνητης ιδιοκτησίας κλπ καλύπτουν και τις κοινωνικές συντάξεις και τα κόμιστρα των μαθητών. Αν δε εφαρμοστεί και η πρόταση Αβέρωφ για δήμευση των περιουσιών όσον έβγαλαν κεφάλαια στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια του κουρέματος, βγαίνουμε από το μνημόνιο πληρώνοντας και το πρόστιμο. Άστε δε που μένουν και οι μίζες και οι τράπεζες άθικτες. Σώζουμε και το χρηματοπιστωτικό σύστημα στο πιτς φυτίλι.

Το ανέκδοτο της βδομάδας «Το ΡΙΚ που θέλουμε» - Δημόσια διαβούλευση. Και αν το ΡΙΚ που θέλουν οι πολίτες, δεν συνάδει με το ΡΙΚ που θέλει ο Χάσικος;

Σημειώσεις 41 – 21/1/2014

Πολλοί αναφέρονται στο θράσος, την αντιδραστικότητα, την ανηθικότητα και τη ψευτομαγκιά των κειμένων του Δημήτρη Γεωργιάδη του Πολίτη. Όλα αυτά είναι βέβαια δεδομένα και αυτονόητα για έναν τύπο που ανάλαβε να πουλά εκδούλευση στην εργοδοσία με αντάλλαγμα απλά να είναι το πρώτο μωρό στη πίστα. Αυτό που πραγματικά όμως ξεχωρίζει τα κείμενα του από αυτά των υπολοίπων παπαγάλων του κεφαλαίου είναι νομίζω μια μοναδική ηλιθιότητα που τον κάνει πραγματικά να πιστεύει ότι οι επιφανειακοί του συλλογισμοί αποτελούν και οικονομικές ή πολιτικές αναλύσεις. Βέβαια το ότι διατηρεί τη θέση του οικονομικού συντάκτη για τόσα πολλά χρόνια αναδεικνύει αν μη τι άλλο περίτρανα τι κιτρινοφυλλάδα είναι ή κατάντησε τελικά ο Πολίτης.

το τελευταίο του κτύπημα εδώ http://disdaimona.blogspot.com/2014/01/blog-post_21.html 

Φ. Λοΐζος-Ο δρόμος είναι μακρύς

Για πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα σε αίθουσα δικαστηρίου και είδα από κοντά πως λειτουργεί αυτός ο θεσμός που ίσως να αποτελεί το πιο νευραλγικό τομέα για την εύρυθμη λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτόν το θεσμό είκαζα πως οι δικαστές τον χειρίζονται με λεπτότητα και υπευθυνότητα αλλά τελικά η πραγματικότητα με διέψευσε. Ομολογώ πως περίμενα ένα χαλαρό κλίμα μιας και οι κατηγορίες περί εξύβρισης θρησκεύματος που έχω χρεωθεί δε στέκουν πουθενά καθώς ουδέποτε χρησιμοποίησα υβρεολόγιο μήτε με τη θρησκεία ασχολήθηκα. Αφελώς το περίμενα.

Η στάση των δικαστών ήταν επιθετική εξαρχής και ως το τέλος της διαδικασίας με καλούσαν να εξηγήσω για ποιο λόγο ανέχτηκα αναρτήσεις των επισκεπτών (αφού στις δικές μου δε μπορούσαν να εντοπίσουν κάτι το υβριστικό) και δεν τις διέγραφα, όπως εξάλλου είχα τη δυνατότητα ως διαχειριστής της σελίδας. Οι διαδικασίες άρχισαν με την εισαγγελέα να διαβάζει μια άσχετη με την υπόθεσή μου δικογραφία που αφορούσε ένα "βλασφημο" μπλόγκερ τον οποίο όμως δε κατάφεραν να εντοπίσουν. Διαμαρτυρήθηκα αμέσως και το υλικό αυτό απεσύρθη. Η παρεξήγηση ήταν εν μέρη δικαιολογημένη καθώς η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος όταν με είχε συλλάβει τον Σεπτέμβριο του 12 είχε σημειώσει με στυλό στο εξώφυλλο "και αυτή η σελίδα είναι δική του" χρεώνοντας μου πρόσθετες κατηγορίες με το έτσι θέλω.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, ο οποίος ήταν ο βασικός μάρτυρας που κάλεσα υπέστη το μεγαλύτερο μέρος της ιεράς εξέτασης διότι ως ειδικός σε νομικά θέματα και καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, του ζητήθηκε να ορίσει πού αρχίζει και πού σταματάει η σάτιρα και αν τελικά έβρισκε τη σελίδα μου χυδαία ή σατιρική. Παρόλο που η απαντήσεις του υπήρξαν σύντομες και περιεκτικές, οι δικαστές δεν έδειξαν να κατανοούν ούτε στιγμή τα λόγια του μετατρέποντας την κουβέντα σε ένα λαβύρινθο επαναλήψεων και άτοπων ερωτήσεων. Την ίδια πεισματική στάση κράτησαν και απέναντι στη μητέρα μου την οποία έφερα ως δεύτερο μάρτυρα υπεράσπισης. Την ρώτησαν πάλι αν της φάνηκε αστεία η σελίδα, αν είμαι άνεργος, αν έχω άλλα χόμπι πέρα από το facebook, πού αποσκοπεί η σάτιρα αυτή και άλλα τα οποία εκείνη τη στιγμή μου φαίνονταν στα όρια του απίθανου.

Οταν ήρθε η ώρα να απολογηθώ τους εξήγησα εν συντομία πως ο μόνος στόχος μου εξαρχής ήταν να στηλιτεύσω ένα επικίνδυνο φονταμενταλιστικό χώρο μισαλλοδοξίας και εθνικισμού ο οποίος βρήκε πρόσφορο έδαφος στη κοινωνική αστάθεια της ελληνικής κοινωνίας μετά την οικονομική κρίση. Ο χώρος αυτός βρήκε το σύμβολό του στο πρόσωπο ενός μέχρι πρότινος αδιάφορου καλόγερου που τον αγιοποίησε ο περιθωριακός ακροδεξιός τύπος.

Ως κοινωνικός ακτιβιστής -ναι οι δραστηριότητες μου δεν περιορίζονται στο fb- καταδικάζω και πολεμάω τον εθνικισμό σε όλες τις μορφές του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως η δίωξή μου ξεκίνησε έπειτα από επερώτηση του υπαρχηγού της 'εγκληματικής οργάνωσης' (κατά την ελληνική δικαιοσύνη πλέον) της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Οι ανησυχίες μου δεν είναι μεταφυσικές αλλά κοινωνικές. Πιστεύω πως ήμουν κατατοπιστικότατος. Δε μου έφεραν αντίλογο και δε μου ζήτησαν περαιτέρω εξηγήσεις. Η απολογία μου δε διήρκησε πάνω από πέντε λεπτά. Σαν η απόφαση να είχε ήδη ληφθεί.

Εν συνεχεία ήρθε η καταδίκη μου σε 10 μήνες φυλάκιση διότι σύμφωνα με τα λεγόμενα της εισαγγελέας είχα σκοπό να εξυβρίσω τη θρησκεία και ήμουν ασυνεπής στο να επιβάλω τη λογοκρισία στους επισκέπτες της σελίδας μου. Φυσικά πήγα στο εφετείο. Η δίκη μου θα γίνει του χρόνου. Είναι δυσάρεστο που δε κατάφερα να ξεφορτωθώ αυτή τη γελοία δικογραφία που έχω χρεωθεί αλλά με ευχαριστεί το γεγονός που η υπόθεσή μου έφερε πάλι στην επιφάνεια το θέμα της καταργήσεως των νόμων περί βλασφημίας. Ο δρόμος προβλέπεται μακρύς.
TVXS

Όταν τα πτώματα πέφτουν ομαδικά σαν σιωπηλή κραυγή απόγνωσης, η κοινωνία παθαίνει σοκ, καθώς συγκρούονται οι «αξίες της» και οι συνέπειες από τις ρατσιστικές υστερίες

απόσπασμα από Δέφτερη Ανάγνωση

ολόκληρο εδώ

 http://2ha-cy.blogspot.com/2014/01/blog-post_1724.html 

...Οι απειλές αυτοκτονίας με απεργία πείνας στο υπουργείο εσωτερικών και οι αυτοκτονίες στις φύλακες ήταν μέρος μιας συλλογικής αντίδρασης, που υποχρέωνε με σκληρό τρόπο την κυπριακή κοινωνία να δει τις συνέπειες. Μερικοί ευαισθητοποιήθηκαν από το θάνατο του νεαρού Σύριου, άλλοι με τις πληροφοριες για βιασμό νεαρού ρουμάνου, αλλά, όταν τελικά ήρθαν και οι δυο αυτοκτονίες, τότε η πραγματικότητα δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Διότι ακόμα και όσοι θα ήθελαν να συνεχίσουν να το παίζουν όπως τον κ. Χάσικο, βρέθηκαν μπροστά στο γεγονός ότι όλα αυτά δεν γίνονται σε κενό αέρος – βλέπουν και άλλοι, από το εξωτερικό, και οι ρητορικές για τα ανθρώπινα δικαιώματα εμφανίστηκαν πια ως ένα και εσωτερικό και εξωτερικό όριο στην επίδειξη δύναμης μπροστά στους αδύναμους.

Οι αυτοκτονίες ήταν μεν ατομική επιλογή αλλα εμφανίστηκαν σαν συλλογικό φαινόμενο και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κοινωνιολόγος για να κατανοήσει ότι ήταν μια μορφή διαμαρτυρίας, ένα είδος κίνησης/αντιδρασης μπροστά σε μια κατάσταση που προκαλούσε απόγνωση – και μέσα και έξω από την φυλακή- για μια μερίδα του πληθυσμού που ένοιωθε αυξανόμενα, τους τελευταίους μήνες, να μετατρέπεται από άνθρωπος με κάποια δικαιώματα, σε αναλώσιμο είδος.

Οι πρώτες ευρύτερες αντιδράσεις, πέρα από τις κινητοποιήσεις του χώρου και τις ανακοινώσεις της ΚΙΣΑ, ήρθαν μετά την αυτοκτονία του νεαρού Σύριου στον οποίο δεν επιτράπηκε να τηλεφωνήσει στην μητέρα του. Αυτό συνοδεύτηκε από μια ευρύτερη δυσφορία στις φυλακές, ενώ έξω από τις φυλακές μια άλλη ομάδα «ξένων», οι πολιτικοί πρόσφυγες, ζητούσαν πια το δικαίωμα να «αποδράσουν», επίσης, από το κλίμα το οποίο καλιεργείτο στην Κύπρο – να πάνε κάπου αλλού. Η διασταύρωση των δυο γεγονότων, δεν ήταν τυχαία. Από το 2010 μια μερίδα πολιτικών, και μερικοί στα ΜΜΕ, άρχισαν να προσπαθούν να καλλιεργήσουν ένα κλίμα υστερίας ενάντια στους μετανάστες με σημείο εστίασης τους πολιτικούς πρόσφυγες. Η εμβληματική φιγούρα εκείνης της εκστρατείας ήταν ο κ. Κουλίας, ο οποίος χωρίς ίχνος ντροπής ανέμιζε φωτοτυπίες τσεκ σε πρόσφυγες για να «αποδείξει» ότι παίρνουν ψηλά επιδόματα. Το ότι ήταν επιδόματα μηνών ή για πολυμελής οικογένειες, το προσπερνούσε σε ένα είδος φτηνού πολιτικαντισμού, στον οποίο δεν εντάχθηκε μεν η πλειοψηφία των πολιτικών, αλλά και πάλι μόνο μια μειοψηφία, αντιστάθηκε δημόσια....

...Με την εκλογή της νέας κυβέρνησης το 2013, το υπουργείο εσωτερικών υπό τον κ. Χάσικο φάνηκε να υιοθετεί εκείνη την ρητορική της υστερίας – την καλλιέργεια, δηλαδή, επίθεσης στους πολιτικούς πρόσφυγες, την ταύτισή τους με όλους τους μετανάστες και την μετατροπή τους σε ένοχους για τα «επιδόματα», για την κρίση κλπ. Ο κ. Ι. Νικολάου μπορεί να μην ακολούθησε κατά πόδας τον κ. Χάσικο, αλλά είχε και ο ίδιος μιας ανάλογη προϊστορία – εξέφραζε μια αυταρχική λογική στη επιβολή του νόμου, όπως φάνηκε και με τις δηλώσεις του σαν εκπροσώπου της αντιπολίτευσης για την πλατεία Φανερωμένης λ.χ.. Όταν έγινε υπουργός έδειξε από την αρχή την προνομιακή του στάση για προνομιακή αντιμετώπιση των πολιτών – χωρίζοντας τους σε «δικούς του» και «ξένους» -είτε κύπριους μη-δικούς του, είτε μη κύπριους γενικώς. Σε μια από τις πρώτες του κινήσεις λ.χ. για το χατίρι μιας ομάδας οπαδών του κόμματός του στο Παραλιμνι, ανέστειλε την εκστρατεία ενάντια στην λαθροθηρία -η οποία είναι ευρωπαϊκή υποχρέωση της πολιτείας. Ήταν ρουσφέτι, αλλά ήταν και ένα μήνυμα πάλι ότι οι «ξένοι» φταίνε.

Το σημείο κορύφωσης της έντασης: ο δημόσιος ξυλοδαρμός και η παρέμβαση του κ. Χάσικου υπέρ της βίας των «δικών μας»

Αυτό το κλίμα συνέχισε να κυκλοφορεί και ο κ. Χάσικος να βγάζει τον αυταρχισμό περίπατο. Το αποκορύφωμα που οδήγησε στην κορύφωση της έντασης -αλλά και της απόγνωσης όσων ήταν θύματα- ήταν η αντίδραση του υπουργού εσωτερικών, όταν δημοσιοποιήθηκε το βίντεο που έδειχνε μερικούς αστυνομικούς να ξυλοφορτώνουν ένα αφρικανό νόμιμο κάτοικο Κύπρου. Λίγο πολύ πρόσφερε κάλυψη στη βία και άφησε να νοηθεί ότι σε όσους ξένους δεν αρέσει η Κύπρος -και άρα και ο αυταρχισμός, αφού αυτό ήταν το ζητούμενο στη συγκυρία- να πάνε στις χώρες τους κλπ. Αυτό το επεισόδιο ήταν νευραλγικό – το είδαν και το βίωσαν όλοι. Όταν η αστυνομία δημόσια ξυλοφορτώνει κάποιον και ο υπουργός εσωτερικών καλύπτει την αστυνομία, και κατηγορεί τους ξένους, ποιό είναι το μήνυμα; Για τους μεν ξένους το μήνυμα είναι ότι είναι πια στο έλεος του αυταρχισμού, αφού  μπορεί το κάθε μέλος των δυνάμεων καταστολής, είτε αστυνομικός είναι, είτε δεσμοφύλακας, να χρησιμοποιεί βία χωρίς έλεγχο και περιορισμό. Για τους μεν δεσμοφύλακες, για να πάμε στις φυλακές, το θέμα ήταν πια απλό – είχαν ξεκάθαρη κάλυψη. Όταν, λοιπόν, ο νεαρός Σύριος κατάδικος ζήτησε να τηλεφωνήσει στην μητέρα του, και τον ξυλοφόρτωσαν γιατί έγινε «φορτικός», φαινόταν «αποδεκτό» μέσα στο νέο κλίμα.