Σημειώσεις 38 – 15/11/2013

Το ότι η ελίτ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια διαχείρισης της κοινής γνώμης υποτιμά την νοημοσύνη του λαού είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο. Αυτό που όμως τελικά θα πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο είναι το πόσο ο λαός υποτιμά την δική του νοημοσύνη επιτρέποντας στην οικονομική και πολιτική ελίτ να τον κοροϊδεύει τόσο ξεδιάντροπα. Το ότι βρίσκει το θράσος ο κάθε καραγκιόζης του συνδέσμου εργοδοτών να ζητά 20% αποκοπή του κατώτατου μισθού για χάριν των ανέργων ή ο κάθε καραγκιόζης της βουλής να εξαγγέλλει φιλανθρωπίες για τις ευάλωτες ομάδες από επιπλέον αποκοπές στους μισθούς είναι από μόνο του ενδεικτικό της κατάντιας του εργατικού κινήματος. Το ότι πρόκειται για τους ίδιους καραγκιόζηδες που επέβαλαν με τις πολιτικές τους και τις πολιτικές των πατρόνων τους λιτότητα, απολύσεις, αποκοπές μισθών και αποκοπές επιδομάτων στις ευάλωτες ομάδες, κάνει το θέατρο της αστικής ελεημοσύνης με το εργατικό εισόδημα, μαύρη κωμωδία. Το θλιβερό βέβαια, είναι ότι σε μια κοινωνία όπου προσκυνούν κάρες, αυτή η αλληλεγγύη των κανιβάλων και του φτηνού θεάματος είναι γκραντ σουξέ, όπως έδειξαν άλλωστε οι δεκάδες χιλιάδες συμμετέχοντες στις συναυλίες για τους φτωχούς σε αντίθεση με τις μερικές εκατοντάδες στις πορείες ενάντια στο μνημόνιο της φτωχοποίησης.