Έρκουνται τζιαι άλλα...

όταν η ΜΜΑΔ ξυλοκοπεί με θράσος μέρα μεσημέρι μέσα στο δρόμο Αφρικανό μετανάστη 

τζιαι οι πολιτικοί εν έχουν να πουν τίποτε

τζιαι το ΡΙΚ όι μόνον εν το αναφέρει αλλά παίζει τον τούτον 

να μιλά σαν τούτον 

πρέπει να περιμένουμεν τζιαι άλλα

Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές

Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό. 

Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.

Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα.
Ναυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει μην το πεις αλλού σαν γάτα η λαμαρίνα
Και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού. 

Το ντύμα πάρε του φιδιού και δος μου ένα μαντίλι.
Εγώ, και σ’ έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό.
Βίρα, Κεφαλλονίτισσα, και μάινα το καντήλι.
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό. 

Σου πήρα από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ’ το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
Έβενος, γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί. 

Φώτα του Melbourne. Βαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά, 
φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει δυάρα, 
του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.

Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο, 
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.

Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι, 
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; Ματώνει, δε σκοτώνει.
Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.

Καββαδίας, Ξέμπαρκοι
Τραβέρσο: Yara Yara

Επεμβαίνεις

Μοσχολιού:
Επεμβαίνεις, 
επεμβαίνεις στη ζωή μου ασυγχώρητα
σε θέματα προσωπικά κι απόρρητα
με ντέτεκτιβ κι υποκλοπές
μ’ εντάλματα κι επιτροπές
επεμβαίνεις, επεμβαίνεις, επεμβαίνεις
μ’ έκανες μπαλάκι τένις.

Ζαμπέτας:
Είσαι σκέτο παρακράτος
είσαι σκέτο παρακράτος 
και προβοκατόρισσα 
γι’ αυτό σε χώρισα.

Μοσχολιού:
Επεμβαίνεις, 
επεμβαίνεις με πυρά κατευθυνόμενα 
στο σπίτι μου, στους φίλους και το γκόμενο
μ’ εντάλματα και σπαστικά
με κόλπα τρομοκρατικά
επεμβαίνεις, επεμβαίνεις, επεμβαίνεις
μ’ έκανες μπαλάκι τένις.

Τριπολίτης-Κραουνάκης, 
Σκουριασμένα χείλη, 1981

Σημειώσεις 38 – 15/11/2013

Το ότι η ελίτ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια διαχείρισης της κοινής γνώμης υποτιμά την νοημοσύνη του λαού είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο. Αυτό που όμως τελικά θα πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο είναι το πόσο ο λαός υποτιμά την δική του νοημοσύνη επιτρέποντας στην οικονομική και πολιτική ελίτ να τον κοροϊδεύει τόσο ξεδιάντροπα. Το ότι βρίσκει το θράσος ο κάθε καραγκιόζης του συνδέσμου εργοδοτών να ζητά 20% αποκοπή του κατώτατου μισθού για χάριν των ανέργων ή ο κάθε καραγκιόζης της βουλής να εξαγγέλλει φιλανθρωπίες για τις ευάλωτες ομάδες από επιπλέον αποκοπές στους μισθούς είναι από μόνο του ενδεικτικό της κατάντιας του εργατικού κινήματος. Το ότι πρόκειται για τους ίδιους καραγκιόζηδες που επέβαλαν με τις πολιτικές τους και τις πολιτικές των πατρόνων τους λιτότητα, απολύσεις, αποκοπές μισθών και αποκοπές επιδομάτων στις ευάλωτες ομάδες, κάνει το θέατρο της αστικής ελεημοσύνης με το εργατικό εισόδημα, μαύρη κωμωδία. Το θλιβερό βέβαια, είναι ότι σε μια κοινωνία όπου προσκυνούν κάρες, αυτή η αλληλεγγύη των κανιβάλων και του φτηνού θεάματος είναι γκραντ σουξέ, όπως έδειξαν άλλωστε οι δεκάδες χιλιάδες συμμετέχοντες στις συναυλίες για τους φτωχούς σε αντίθεση με τις μερικές εκατοντάδες στις πορείες ενάντια στο μνημόνιο της φτωχοποίησης.    

Συζήτηση για την αντιμετώπιση του φασισμού. Διοργάνωση από Σύριζα Κύπρου

Καλωσόρισες μεσαίωνα...Η φωνή της ελληνικής Ραδιοφωνίας σιγεί!.....Ψυχή βαθιά.

«Κάπου εδώ κλείνουμε αγαπητοί ακροατές… Η φωνή της ελληνικής Ραδιοφωνίας σιγεί! Καλή συνέχεια… θα τα πούμε… θα ξαναβρεθούμε… Τα μικρόφωνα αυτά κλείνουν. Ψυχή Βαθιά!»

Υπάρχω λες και ύστερα δεν υπάρχεις...και έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει