Σημειώσεις 37 – 23/10/2013

Δεν τρέφω καμιά συμπάθεια στο Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Ούτε στον θεσμό και τις πολιτικές που εξ' υπαρχής και εξ' ορισμού υπηρετεί, ούτε και στο πρόσωπο του Πανίκου Δημητριάδη, ενός τεχνοκράτη για τον οποίο φαίνεται ότι οι πολιτικές θέσεις μετρούνται με αριθμούς και υπάγονται σε κανόνες αποτελέσματος. Δεν με ενθουσίασαν ποτέ οι λάιτ σοσιαλδημοκρατικές του ευαισθησίες, παρά το ότι έβλεπα σε αυτές τεράστια πρόοδο σε σχέση με τον χαμηλής αντίληψης και απύθμενου θράσους νεοφιλελεύθερο ταλιμπάν που αντικατέστησε.

Η επίθεση λάσπης όμως που δέχεται συντονισμένα σήμερα από σύσσωμο το μπλοκ της πολιτικής και μηντιακής εξουσίας είναι πέραν από αισχρή και γελοία, βαθιά επικίνδυνη. Αυτό που συμβαίνει είναι καθαρός τραμπουκισμός, για άλλη μια φορά με την ανοχή και συνενοχή των δήθεν φιλελεύθερων – παρά το ότι πρόκειται για θεσμό και πρόσωπο στις προδιαγραφές τους: ανεξάρτητο από την μικροπολιτική, ουδέτερο και επαγγελματικό στην δουλειά του, ευρωσυστημικό και μνημονιακό στην λειτουργία του.

Βέβαια πέραν από τις θεαματικές και υστερικές φούσκες και τη συντεταγμένη και κατευθυνόμενη δαιμονοποίηση δήθεν για την άδεια του και το μισθό του, για τις κάμερες στους διαδρόμους του κτιρίου, τους φρουρούς του και την αμοιβή του οίκου Albarez and Marshal που έβγαλε διάφορα στην επιφάνεια για τις ματσαράγκες των κυπρίων τραπεζιτών, πρέπει να υπάρχουν και πραγματικοί λόγοι για να ζητούν την απομάκρυνση του διάφοροι παίχτες και τα πιόνια τους. Είναι πολλά τα λεφτά και πολλύς ο δρόμος ακόμα.....τεράστια τα συμφέροντα σε σχέση με το τσιφλίκι της τράπεζας Κύπρου, τους μεγαλο-επιχειρηματίες και τα μη εξυπηρετούμενα τους δάνεια, τις διαδρομές των εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων των φυγαδευμένων, το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος και την φοροαποφυγή ευρύτερα...