μετάφραση αποσπάσματος από
Pierre Ayçoberry, The social history of
the Third Reich 1933-1945 p. 170 [The New Press, 1999]
“...Χρησιμοποιούσαν τον
Χιτλερικό χαιρετισμό όσο το δυνατόν
λιγότερο, μποϋκόταραν τους πληροφοριοδότες,
πείραζαν τους ζηλωτές του καθεστώτος
και πολλές φορές ακόμα αρνούνταν να
συνεισφέρουν στους εράνους της Χειμερινής
Βοήθειας. Αλλά θαύμαζαν τον Χίτλερ για
τις επιτυχίες της εξωτερικής του
πολιτικής. Τοποθετούνταν χαμηλότερα
στην εκτίμηση των εργοδοτών από τις
άλλες δυο κατηγορίες εργατών που
αναφέρθηκαν πριν, αλλά την ίδια ώρα
έκαναν ότι μπορούσαν για τους εαυτούς
τους με πανουργία, με τον τρόπο “του
καλού στρατιώτη Schweik”,
γλείφοντας τους άμεσους τους προϊστάμενους,
παίρνοντας μέρες άδειας, και συμφωνώντας
με ομάδες φίλων να ελαττώνουν την
παραγωγή τους. Εν συντομία, αν αντιστάθηκαν
καθόλου αυτό δεν ήταν για να ρίξουν το
καθεστώς, αλλά απλά για να εμποδίσουν
την Ναζιστικοποίηση της καθημερινής
τους ζωής. Η έκφραση “ανυπάκουη
συμπεριφορά” που εισήχθηκε από τον M.
Broszat μπορεί να χρησιμοποιηθεί
για αυτούς, παρόλο που μερικοί ιστορικοί
πάνω στην έρευνα των οποίων βασίζονται
αυτά τα σχόλια, την αποφεύγουν. Ο Alf
Lüdke από την
πλευρά του προτιμά να ανακαλύπτει στην
συμπεριφορά τους την παραδοσιακή
“επιθυμία για αυτονομία”, ότι το πείσμα
των κοσμικών εργατών πάντα εμπόδιζε
τόσο το κράτος όσο και τους εργοδότες
να ελέγξουν την ζωή μέσα στο εργαστήριο.
Την ίδια ώρα, η αύξηση των πράξεων
απειθαρχίας, σκόπιμης ή άλλης, αλκοολισμού,
ασθένειας και ατυχημάτων εν ώρα εργασίας
δείχνουν ότι δυσκολεύονταν να διατηρήσουν
εκείνη την ισορροπία..."
