τώρα η εξίσωση τράπεζες=οικονομία=κοινωνία και σε ακελική εκδοχή

το ΑΚΕΛ έχει συνταχτεί πλέον επίσημα με το αστικό μπλοκ 

αποδεχόμενο την νεοφιλελεύθερη εξίσωση τράπεζες=οικονομία=κοινωνία

το χειρότερο είναι ότι οδήγησε και την ΠΕΟ στον πλήρη εξευτελισμό..

η δημιουργία νέων αγωνιστικών συνδικαλιστικών και αριστερών πολιτικών φορέων δεν είναι πλέον θέμα επιθυμίας, αλλά κοινωνικής αναγκαιότητας. η ΕΡΑΣ οφείλει να πετύχει την απόπειρα που ξεκίνησε

http://erascy.blogspot.com/

...Η ΕΡΑΣ απορρίπτει τη θεωρία της «συλλογικής ενοχής» του κυπριακού λαού για τις πολιτικές των τραπεζών. Η επίκληση του «σπάταλου κράτους» έχει σκοπό να αποσπάσει την προσοχή και να μας πείσει ότι υπεύθυνοι για την κρίση δεν είναι οι τραπεζίτες και οι κερδοσκοπικές τους πρακτικές, αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αν υπάρχει περιθώριο για εξορθολογισμό της λειτουργίας της κρατικής μηχανής, αυτό δε σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να περιοριστεί σε ένα ρόλο διάσωσης των τραπεζών, όπου οι ζημιές από την ανευθυνότητα των τραπεζιτών πρέπει να μεταφερθούν στους ώμους των υπόλοιπων οικονομικά ενεργών μαζών του πληθυσμού. 

Καλούμε τον κυπριακό λαό να μην παραλύσει από την προπαγάνδα του φόβου και να απαιτήσει μια διαφορετική πολιτική...(27/11/2012)

...Ως εργαζόμενοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί και ότι οι συλλογικοί αγώνες και οι  κινητοποιήσεις μας, είναι πλέον ο μόνος τρόπος διαφύλαξης των εργατικών δικαίων. Διεκδικώντας το δικαίωμα στην εργασία με καλές συνθήκες, θα πρέπει ταυτόχρονα να διεκδικήσουμε κρατικοποίηση και έλεγχο των τραπεζών οι οποίες ξεπούλησαν τη χώρα, φορολόγηση του συσσωρευμένου πλούτου, φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, επιτροπή λογιστικού ελέγχου για να δούμε ποιοι και πώς έχασαν λεφτά στο χρηματοπιστωτικό τζόγο και τι είναι δίκαιο να ξεπληρώσουμε. Ζητάμε  να πληρώσει ο πλούτος την κρίση του και αμφισβητούμε την θέση της κυβέρνησης και των κομμάτων ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος. Αμφισβητούμε επίσης την αδράνεια των συνδικάτων. 

Στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου βλέπουμε τις επιπτώσεις των Μνημονίων. Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε και τις μαζικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται από τους εργαζόμενους. Αντιστάσεις οι οποίες δημιουργούν νέες ελπίδες για την αναγέννηση ενός νέου διεκδικητικού κινήματος με στόχευση την ανακοπή της ασυδοσίας των δυνάμεων του κεφαλαίου. (5/12/2012)