....
5. Η δουλειά του θεάματος ενι να αναπαράγει τον Μύθον. Τζιαι ο Μυθος αναπάραγεται μέσα που τον αυθαίρετον αλλά πάντα σιωπηλόν συσχετισμόν των σημαίνοντων τζιαι των σημαινόμενων. Μέσα που τούτην την διαδικασίαν, το πραγματικόν γίνεται είδωλον, γίνεται μεταφορά, γίνεται σύμβολον. ‘Αμαν κλείσει κάποιος τα μμάθκια του για λλίον τζιαι φέρει στο μυαλόν τες εικόνες που κυκλοφορούν τον τελευταίον τζιαρόν που οθόνη σε οθόνη αναπαράγοντας ψηφιακά πλέον τζιαι με μεγάλην ακρίβειαν τον εαυτόν τους, αυτόματα έρκουνται στο μυαλόν του πέντε- έξι εικόνες που με την σειράν τους στο συμβολικόν επίπεδον, παράγουν τον μύθον που πλάθει τούτος που τες κυκλοφορά τζια αναπαράγει. Μέρος τούτης της διαδικασιας παραγωγής του Μύθου, ένι να θολώσει η πραγματικότητα σε σημείον που να μεν μπορεί ο δέκτης να ξεχωρίσει το γεγονός που το μη-γεγονός, την αλήθκειαν που το ψέμμα, το πραγματικόν που το είδωλον, την πληροφορίαν που τον θόρυβον, την κυριολεξίαν που τον συμβολισμόν. Έτσι τα θύματα γίνονται ήρωες, το 1974 γίνεται 2011, οι θκυο-τρεις σσι’ιλιάδες λαοθάλασσα τζιαι η αριστερά, ως πολιτικός χώρος γενικόττερα αλλά τζιαι ως ιστορική εμπειρία τζιαι συνείδηση, γίνεται ο θύτης.
6.
Τούτον το τελευταίον ενι τζιαι το κυρίαρχον στοιχείον. Ούλλα τα άλλα εν το περιτύλιγμαν του Μύθου. Τζιαι μέσα που την λογικήν των συμβολισμών, η δημόσια εικόνα της αριστεράς εν ο Χριστόφκιας στον οποίον θέλουν να φορτώσουν, όϊ την ευθύνην που προφανώς υπάρχει σε κάποιον βαθμόν, αλλά την ενοχήν. Το ζήτημαν ένι ότι μαζί με την ενοχοποίηση του Χριστόφκια επιχειρείται να ενοχοποιηθεί τζιαι ολόκληρη η αριστερά, μα προπάντων η ιστορική της συνείδηση.
Τζιαι τούτον δεν αφορά μόνον την θεσμικήν αριστεράν όπως εκφράζεται μέσα που το ΑΚΕΛ αλλά τζιαι ούλλον τον χώρον που τζιαμαί τζιαι τζιει. Που ξεκινά που τες παρυφές του ΑΚΕΛ, περνά που τους εκτός κόμματος ψηφοφόρους του σους οποίους στηρίζεται, που την αριστεράν της αριστεράς τζιαι φτάνει ως τον αντιεξουσιαστικόν/αναρχικόν χώρον. Γιατί είτε μας αρέσκει είτε όϊ, είτε τον συμπαθούμεν είτε όϊ τζιαι για οποιονδήποτε λόγον, είτε έχουμεν λοαρκασμούς μαζίν του για κάτι “όχι” που θα ετσιμεντώναν το “ναι”, ο Χριστόφκιας σαν ο πρώτος αριστερός διαχειριστής της εξουσίας της παρ’ ολίγον αστικής μας δημοκρατίας, κουβαλά τούτον τον συμβολισμόν τον οποίον τα ΜΜΕ αναδεικνύουν σε κυρίαρχον. (Το γιατί ναν τούτη η συγκεκριμένη η δημόσια εικόνα της αριστεράς, εν μια άλλη συζήτηση που έγινεν τζιαι στο παρελθόν τζιαι εν να πρέπει να ξαναγίνει κάποιαν άλλη στιγμήν. Αλλά τούτον αφορά αποκλειστικά τζιαι μόνον την ίδιαν την αριστεράν τζιαι όϊ τον κάθε μαννοκίκκιρον).
Μέσα σε τούτην ιστορικήν συγκυρίαν, εν αναγκαίον να σταθούμεν τζιαι να αναγνωρίσουμεν πίσω τζιαι πέραν που τες θεαματικές της διαστάσεις την ουσία της ούλλης προσπάθειας που ένι: ο θύτης να καταστεί η ίδια η συνείδηση της αριστεράς. Το ζητούμενον ένι να σπιλωθεί η αριστερά με την γενικόττερην της έννοιαν ως πολιτικός χώρος τζιαι ως ιστορική εμπειρία φορτώνοντας της το στίγμαν της “εγκληματικής δράσης” πράμαν που επιχειρεί να δημιουργήσει την ενοχήν στην συνείδησην της.
11.
..Τζιαι εν γι αυτόν που μέσα στην παρούσαν ιστορικήν συγκυρίαν χρειάζονται λόγος τζιαι πρακτική ουσιαστικής κοινωνικής αντίστασης. Η επίθεση του κεφαλαίου πρέπει να ανακοπεί. Η πνευματική τρομοκρατία τζιαι ο αποικισμός της σκέψης που τα ΜΜΕ πρέπει να καταπολεμηθεί.
...ρόλος της εναλλακτικής αριστεράς ένι να λειτουργήσει σαν η φωνή της συνείδησης μιας αριστεράς μακριά που συντηρητισμούς τζιαι κόμπλεξ εξουσίας. Μιας αριστεράς που καμμιάν σχέσην δεν πρέπει να έσιει με την σαπίλαν του συστήματος. Μιας αριστεράς που θα μπορεί να παράξει κοινωνικά οράματα.
απόσπασμα που την παρέμβαση του σύντροφου Ανάφεντου
ολόκληρο το κείμενο δαμέ
http://anafentos.blogspot.com/2011/09/blog-post_07.html
