Η συζήτηση του Σαββάτου - 4/12, 18.00 στα αγράμματα

Δίκοπη ζωή

Φάλιες ελευθεριακό δίκτυο: για τη φασιστική απειλή στην Κύπρο και την αντιμετώπιση της

(Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου)

 

Το φαινόμενο και το διεθνές πλαίσιο

Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου με τα συνεπακόλουθα της οδήγησαν στην υπονόμευση των παλιών ιδεολογικών αξιωμάτων του έθνους – κράτους και έβαλαν σε κρίση τις μονοδιάστατες, “καθαρές” ταυτότητες. Η κρίση αυτή της “εθνικής – πολιτικής” ταυτότητας συνεπικουρούμενη από την οικονομική, παίρνει την μορφή της όξυνσης του κοινωνικού ανταγωνισμού και ταυτόχρονα την στροφή συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας προς εθνικιστικές, αυταρχικές απόψεις. Στην Ευρώπη η τάση αυτή αποτυπώνεται τόσο στα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων με την άνοδο ξενοφοβικών, εθνικιστικών και νεοφασιστικών κομμάτων, αλλά, πολύ χειρότερα, αποτυπώνεται εν μέρη και στις ίδιες τις επίσημες πολιτικές των μεγάλων κομματικών σχηματισμών και της ίδιας της Ε.Ε. (Ευρώπη φρούριο, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, γενικευμένη επιτήρηση, καταστολή, συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους κλπ).

Ο τοπικισμός και η μερικότητα της εθνικιστικής αντίληψης του κόσμου προσφέρει μια άμεση και απλουστευμένη ερμηνεία των προβλημάτων της καθημερινότητας.
Αυτή η απλούστευση προσφέρει βεβαίως και την άνεση εύκολων συμπερασμάτων («οι ξένοι παίρνουν τις δουλειές μας») και από την άλλη μπορεί και προβάλλει εύκολες και καθαρές λύσεις («να φύγουν»). H φαστ φουντ “λογική” του φασισμού γίνεται ακόμα πιο δελεαστική καθότι η υλοποίηση της έχει να κάνει με τις ζωές των “άλλων” (οι “άλλοι” πρέπει να φύγουν, να αλλάξουν, να υποταχθούν στο έθνος, να επωμισθούν την οικονομική κρίση αφού με την στάση και παρουσία τους οι άλλοι είναι αυτοί που στερούν την απόλαυση από τους “καθαρούς” και “τίμιους”).

Ο φασισμός διαχρονικά επενδύει στον φόβο της μικρομεσαίας και του μικρομεσαίου που κινδυνεύουν να προλεταριοποιηθούν, στο φόβο των προλετάριων που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δουλειά¹. Στο φόβο των ιδιοκτητών ότι θα πέσουν θύμα κλοπής, στο φόβο των συντηρητικών ότι κινδυνεύουν οι παραδοσιακές αξίες. Απέναντι σε αυτούς τους φόβους, ο φασισμός προβάλλει τη συνταγή της στρατικοποίησης της κοινωνίας και την αυστηρή ιεράρχηση της στη βάση της εθνότητας, της κουλτούρας και της καταγωγής. Σε αυτά τα πλαίσια κατασκευάζει εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και προσδίδει μεταφυσικές διαστάσεις σε έννοιες όπως το έθνος, τη φυλή, το αίμα, τον πολιτισμό, τον ανδρισμό. Ταυτόχρονα, κριτικάροντας το σύστημα μέσα από το πρίσμα της καταγωγής, απενοχοποιεί τον καπιταλισμό και φορτώνει όλα τα στραβά σε πολιτιστικούς και ηθικούς παράγοντες (διεφθαρμένοι πολιτικοί, μειονότητες, περιθωριακοί/ές, μετανάστες/ριες, κάποιοι αχόρταγοι επιχειρηματίες και, φυσικά, όλοι οι θεωρούμενοι εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί του έθνους στους οποίους περιλαμβάνονται όσοι βρεθούν στον δρόμο τους). Μπορούμε εδώ αβίαστα να πούμε ότι ο φασισμός είναι ο καλύτερος φίλος του καπιταλισμού αφού στην ουσία η ανάλυση του αποκρύβει ότι το οικονομικό πρόβλημα είναι δομικό του συστήματος και όχι αποτέλεσμα κάποιων επιμέρους συμπεριφορών. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που διάφορες συνιστώσες του κράτους συνεργάζονται κατά καιρούς με φασιστικές ομάδες ούτε το ότι ο νεοφιλελευθερισμός υιοθετεί μια ανάλογη ρητορική κινδυνολογίας για να αποσπάσει τα όποια δικαιώματα απέμειναν στην εργατική τάξη.

Η κυπριακή περίπτωση – ιστορικό βάθος και κοινωνική διάχυση
 
Στην Κύπρο ο εθνικιστικός λόγος κυριαρχεί τουλάχιστον από τα μέσα του περασμένου αιώνα. Ενώ στην τ/κ κοινότητα η εθνικιστική ηγεμονία αμφισβητήθηκε έντονα και αποφασιστικά αυτή τη δεκαετία, στην ε/κ κοινότητα δεν είχαμε κάποια ανάλογη εξέλιξη καθότι ο αντι-εθνικιστικός λόγος και πράξη υπήρξε και παραμένει μειοψηφικός² Παρά το ότι η διαίρεση της Κύπρου μετά τον πόλεμο του 1974 χρεώθηκε σε ένα κομμάτι της εθνικιστικής δεξιάς η κριτική που έγινε ήταν κυρίως για την τακτική που ακολούθησαν (ΕΟΚΑ Β΄, πραξικόπημα) και όχι για τις προθέσεις τους (περιθωριοποίηση ή και εξολόθρευση των Τ/Κ, ένωση με την Ελλάδα). Έτσι ο εθνικιστικός λόγος συνέχισε να κυριαρχεί έστω και αν η στρατιωτική ήττα του 1974 του αφαίρεσε την ικανότητα του πράττειν. Ένα μεγάλο κομμάτι του κατεστημένου υπεύθυνο για το 1974 επιβίωσε πολιτικά και κυβέρνησε τον τόπο μέχρι και σήμερα μεταφέροντας τον εθνικιστικό λόγο στις νέες γενιές μέσω της εκπαίδευσης, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, του στρατού και της εκκλησίας. Έτσι είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε την αναπαραγωγή ενός κοινωνικά διάχυτου εθνικισμού ο οποίος όχι μόνο καταφέρνει να θέτει το πλαίσιο της συζήτησης στη δημόσια σφαίρα σε σχέση με το κυπριακό, τη μετανάστευση, την παιδεία³ αλλά και να αποτελεί την κοινωνική βάση και δεξαμενή για την συγκρότηση πιο ακραίων και επιθετικών συσπειρώσεων και καταστάσεων. 

Σίγουρα όμως η ανοιχτή εμφάνιση “καθαρών” νεοφασιστικών οργανώσεων τα τελευταία χρόνια αποτελεί ένα ποιοτικό άλμα για το εθνικιστικό στρατόπεδο. Τόσο σε επίπεδο ιδεολογικό όσο και σε επίπεδο πρακτικής έχουμε να κάνουμε πλέον με τις γνωστού τύπου οργανώσεις που συναντάμε στην Ευρώπη οι οποίες ακροβατούν ανάμεσα στον κοινοβουλευτισμό και την παραστρατιωτική συμμορία. Μέσα στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να ιδωθεί και η κάθοδος του Ε.ΛΑ.Μ. στις εκλογές και η προσπάθεια του να εμφανίζεται ως μια ακόμη άποψη στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Ακολουθώντας και αυτό την τακτική άλλων παρομοίων σχημάτων της Ευρώπης προσπαθεί με τον τρόπο αυτό να απο-ενοχοποίησει τον φασιστικό χαρακτήρα του. Οι παρακρατικοί του όμως μηχανισμοί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας εκπαιδεύονται σε στρατιωτικού τύπου οργάνωση και βρίσκονται σε συνεχή επιφυλακή. Οι επιθέσεις που περιστασιακά φτάνουν στο φως της δημοσιότητας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η διεκδίκηση από μέρους τους της ιστορίας της ΕΟΚΑ και της ΕΟΚΑ Β΄, και του Γριβισμού συνολικά, εντάσσεται στο πλαίσιο της προσπάθειας για νομιμοποίηση δική τους, αλλά και του πραξικοπήματος του 1974. Καθώς μάλιστα σήμερα βλέπουν την εθνοκάθαρση και την διχοτόμηση της χώρας – στην οποία ο ε/κ εθνικισμός πάντα σε συνάρτηση με τον τ/κ εθνικισμό, αλλά και τον τουρκικό στρατό, έχει συμβάλει τα μέγιστα- να δέχεται κάποια αμφισβήτηση μέσα από το επαναπροσεγγιστικό και επανενωτικό κίνημα και τις ενδο-κυπριακές συνομιλίες, περισσότερο πεισμώνουν και μάχονται να διαιωνίσουν την εθνοτική σύγκρουση και τον εδαφικό διαχωρισμό. Απειλούν μάλιστα ότι δεν θα μείνουν απαθείς απέναντι στην προοπτική της ομοσπονδιακής λύσης.

Προς ένα διευρυμένο και ενεργό αντιφασιστικό μέτωπο

Θεωρούμε ότι η αντιμετώπιση του φασισμού δεν μπορεί να έχει επίκεντρο και πλαίσιο το αστικό κράτος ούτε και μπορεί να βασιστεί αποκλειστικά σε μια λογική που λέει “να λειτουργήσουν οι θεσμοί” και “να εφαρμοστούν οι νόμοι” που απαγορεύουν π.χ. την υπόθαλψη ρατσιστικού μίσους, τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, τη φασιστική βία κλπ. Ναι μεν η αστυνομία και το πολιτικό σύστημα πρέπει να τίθενται ενώπιον των ευθυνών τους, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κομμάτι του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού εκτρώματος. Οι φασίστες έδρασαν και δρουν ιστορικά υπό την ανοχή ή και ενίοτε την παρότρυνση του (βαθέως) κράτους και λειτούργησαν και λειτουργούν ως μια ακόμη συστημική επιλογή στην αναχαίτιση των ακηδεμόνευτων ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Ο τρόμος που προσπαθούν να σπείρουν οι διάφορες φασιστικές συσπειρώσεις σε τελική ανάλυση προωθεί την λογική μιας υποταγμένης κοινωνίας σε ένα ισχυρό και αυταρχικό εθνικό κράτος. 

Οπόταν, ναι μεν η αστική δημοκρατία⁴ (με τα κόμματα και τους θεσμούς της) έχει ρόλο και λόγο να διαδραματίσει στην ευρύτερη προσπάθεια αναχαίτισης του φασισμού, αλλά ταυτόχρονα η αντιφασιστική δράση ενταγμένη αποκλειστικά στα πλαίσια της και σεβόμενη τα όρια της είναι και ανεπαρκής και περιοριστική και εν πολλοίς αναποτελεσματική. Η μόνη ουσιαστική αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου και της απειλής που αυτό αποτελεί, μπορεί να δοθεί από το ίδιο το υποκείμενο που απειλείται – την κοινωνία. Η πραγματική απάντηση στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι κινηματική. Χρειάζεται μαζικότητα, αποφασιστικότητα και δυναμισμός. Χρειάζεται πολύμορφη, ευφάνταστη και πολυεπίπεδη δράση στα πλαίσια μιας διευρυμένης κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας τόσο στον βορρά όσο και στο νότο. Για να λειτουργήσει αυτή η συμμαχία χρειάζεται βέβαια κάποια βασική συναντίληψη και ένας ουσιαστικός αλληλοσεβασμός από τις διάφορες συνιστώσες του αντιφασιστικού κινήματος. Και σε πολιτικό επίπεδο χρειάζεται η συνειδητοποίηση ότι πέραν από τα αντι-ρατσιστικά φεστιβάλ, τις έρευνες, τις εκδόσεις και τις διαλέξεις, πέραν από τις παρεμβάσεις στη δημόσια σφαίρα, η πιο ουσιαστική απάντηση στις φασιστικές προκλήσεις, που όχι απλά εκθέτει τους φασίστες στην κοινωνία αλλά αλλάζει κιόλας τους πολιτικούς συσχετισμούς, δίνεται στους δρόμους και τις πλατείες! 

Φάλιες – ελευθεριακό δίκτυο στη πόλη
Νιόβρης 2010
_________________________________________________________________________________

1Όταν εμφανίστηκε ο φασισμός την δεκαετία του 1920 στην Ευρώπη, είχε απέναντι του ένα οργανωμένο σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα που περιόριζε κάπως την πρόσβαση του στην εργατική τάξη και τον ανάγκασε να στηριχτεί αρχικά στα μικροαστικά στρώματα και εν τέλη στο μεγάλο κεφάλαιο για την επικράτηση του. Αντίθετα σήμερα σε συνθήκες αδυναμίας του συνδικαλιστικού κινήματος και της αριστεράς, ο φασισμός έχει διεισδύσει και σε μερίδα της εργατικής τάξης και των χαμηλότερων κοινωνικο-οικονομικών στρωμάτων και αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.

2Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα για την “αλλαγή παραδείγματος” (paradigm shift) και την νίκη του κυπρο-κεντρισμού επί του ελληνο-κεντρισμού. Αυτό όμως, δε συνεπάγεται υποχώρηση του εθνικισμού καθότι οι τ/κ όπως φυσικά και οι μακροχρόνιοι μετανάστες παραμένουν εκτός του κυρίαρχου κοινωνικού φαντασιακού περί “κυπριακότητας”. Μάλλον πρόκειται για -έστω μερική- ενσωμάτωση της οπτικής του κυπριωτισμού (ανεξαρτησία της χώρας, αυτονομία από το Ελληνικό εθνικό κέντρο κλπ) μέσα στον ελληνοκυπριακό εθνικιστικό λόγο και πράξη.

3Σημειώνουμε εδώ την αποτυχημένη προσπάθεια της κυβέρνησης Χριστόφια και του ΑΚΕΛ (2008-2010) να προβεί σε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

4Η αστική δημοκρατία αποτελεί ένα συμβιβαστικό πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε μέσα από τους προηγούμενους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Εμείς δεν το κάνουμε βέβαια παντιέρα μας, αλλά ούτε και το απαξιώνουμε καθώς διεκδικούμε τα κατοχυρωμένα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα που έχουμε ήδη κερδίσει εντός του.

Venceremos

Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα, σε μαγεμένη τροχιά
Πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα, τίποτα δεν μ’ ακουμπά
Στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
Να σ’ αγκαλιάσω, να μ’ αγκαλιάσεις, να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι

Να σ’ αγαπήσω, να μ’ αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Σαν ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
Μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
Στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάτζα καμιά
Ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας και η ψυχή μου πηδά
Στου απέραντου την ψύχρα.

Θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια για βγες απ’ έξω απ’ τη συνήθεια
Σύρε κι έλα να με λούσεις, κι ας είναι της καθαρευούσης
Να σ’ αγαπήσω, να μ’ αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
Στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
Ασυγκίνητο σ’ αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα, θωρακισμένε καιρέ
Με μια σκληρή, παγερή τρυφεράδα, σε πλησιάζω μωρέ
Μ’ αυταπάτες πια δεν έχω.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μας ας γίνουμε τα δυο μας ένα
Δες, θα φτιάχνουμε στιχάκια, να περπατάν σαν καβουράκια
Πλάγια κι ακριβά τα χάδια, φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
Στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Βενσερέμος…Βενσερέμος…

				Από το "δίσκο" Παράνομη κασέτα 000006-Η ζαβολιά

Ο δολοφόνος επιστρέφει στο χώρο του εγκλήματος

αύριον εν η μέρα του "αγίου ντενκτάς" τζιαι προφανώς θα έχουμεν πολλύν κατσιάρισμαν που τους εθνόπληκτους βόρεια τζιαι νότια της πράσινης γραμμής...

οι μεν θα γιορτάζουν την διχοτόμηση με τες σημαίες της Τουρκίας τζιαι της TRNC τζιαι οι δε θα την νομιμοποιούν με τες ελληνικές σημαίες τζιαι τα αντι-ομοσπονδιακά συνθήματα...

σε μιαν κοινή προσπάθεια να επαναβεβαιώσουν την εθνικιστική αντιπαράθεση τζιαι να διαιωνίσουν την εθνοτική σύγκρουση...

οι κεντρικές λεωφόροι τζιαι τα οδοφράγματα αναμένεται να συγκεντρώσουν μέρος της μαθητιώσας νεολαίας των εθνών που θα αγωνίζεται με πάθος για ένα πουλί που θεωρεί ότι δικαιωματικά τζιαι αποκλειστικά της ανήκει...

...............................

κάποιες σκέψεις για το πουλί μας
που τον Γιάννη Παπαδάκη

δαμέ
http://platformaenomenikipros.blogspot.com/2010/10/blog-post_19.html

Σε ένα "πολεμιστή με όπλο τη κιθάρα"

τζιαι στους "αγώνες [του] για τη φύση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τζιαι την ενωμένη Κύπρο"...




Ο Sertunc Akdogu εν ήταν απλά ένα τυχαίο θύμα της φασιστικής-ρατσιστικής επίθεσης στη Λάρνακα.
Τζιαι δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνον έτσι... 
Ήρτεν που το Λονδίνο πρόσφατα με όνειρα τζιαι στόχους να στήσει όι απλά ένα μουσικό συγκρότημα, αλλά μιαν μουσική κοινότητα ανθρώπων...
 Όπως ο ίδιος είπεν "έγινεν κάτι κακό, αλλά τούτον ίσως να εν ευκαιρία να αλλάξει κάτι"

Καλήν ανάρρωση στον Sertunc. Η πληγή του επουλώνεται.
Εν ξέρω όμως αν ισχύει το ίδιο για την κυπριακή κοινωνία βόρεια τζιαι νότια του συρματοπλέγματος...

Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου

Μια πρώτη ανάγνωση της σύγκρουσης ρατσιστών και αντι-ρατσιστών ψες στην Λάρνακα και των πολιτικών της προεκτάσεων

Κατ’ αρχήν να σημειώσουμε την πολιτικά απαράδεκτη στάση του κράτους και της αστυνομίας να επιτρέψει στην εθνικιστική-ρατσιστική πορεία να πλησιάσει τον χώρο του αντιρατσιστικού φεστιβάλ Rainbow, η οποία συνιστά, αν όχι σκόπιμη προσπάθεια επιβολής μιας λογικής χωροχρονικής συνύπαρξης ρατσιστών και αντι-ρατσιστών, τότε σίγουρα μνημειώδη βλακεία και ανευθυνότητα. Ο αρχηγός της αστυνομίας και ο πολιτικός του προϊστάμενος θα πρέπει να λογοδοτήσουν στην κοινωνία για αυτή τους την πράξη ή οποία υπέθαλψε την συμπλοκή και οδήγησε σε τραυματισμούς και στο μαχαίρωμα τουλάχιστον δυο ατόμων από επιτιθέμενους ρατσιστές.


Το βασικό πολιτικό αποτέλεσμα είναι ότι η εθνικιστική-ρατσιστική πρόκληση δεν πέρασε τελικά! Οι εθνικιστές βρήκαν απέναντι τους καθώς πλησίασαν προς τον χώρο του φεστιβάλ Κύπριους και ξένους αντι-ρατσιστές ενωμένους που όρθωσαν το ανάστημα τους και απάντησαν ότι “δε θα περάσει ο φασισμός”.


Σε ένα δεύτερο επίπεδο η παρουσία του Κουλία όπως και δημοτικού σύμβουλου του ΔΗΣΥ στην εθνικιστική διαδήλωση “κατά των μεταναστών και της Ισλαμοποίησης” και μάλιστα ως επικεφαλής συνιστά σαφέστατη απόπειρα από μερίδα του απορριπτικού πυρήνα αλλά και της δεξιάς να νομιμοποιηθεί εκ νέου η ρατσιστική άκρα δεξιά, η βία της και ως πρακτική και ως απειλή (-να θυμίσουμε την ανακοίνωση των εθνο-φυλετιστών της “Ελληνικής Αντίστασης” όπως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται μετά την απόφαση για διοργάνωση αντιρατσιστικού φεστιβάλ στην Λάρνακα από πλευράς ΚΙΣΑ. “Θέλουν πόλεμο, θα τον έχουν”.)


Οι εθνικιστές δεν μπορούν πλέον να αυτο-διαχωρίζονται σε “πατριώτες αντι-κατοχικούς” και “εθνο-φυλετιστές, εθνικοσοσιαλιστές”. Ψες παρέλασαν μαζί, έβρισαν μαζί και χτύπησαν μαζί (υπάρχει μάλιστα μαρτυρία και για βίαιη επίθεση του ηγέτη του ΠΑΚ σε μετανάστες στον χώρο της εξέδρας του φεστιβάλ). Πρόκειται για το πολιτικό ξεγύμνωμα του απορριπτικού πυρήνα από κάθε επίφαση πολιτικής ορθότητας ή πολιτικής σοβαρότητας. Πρόκειται για τραμπουκισμό μιας εκδήλωσης παρουσία του Δήμαρχου Λάρνακας και της Αντιπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Κύπρο (σημειώνουμε ότι οι επιτιθέμενοι ρατσιστές απέκοψαν και το ρεύμα της εκδήλωσης Rainbow) Το “τούρτζιοι, προδότες” που φώναζαν σε εμάς (ε/κ, τ/κ και μετανάστες) ήταν αυτό που ένωνε την ρατσιστική παράταξη από τον Κουλία εως το ΕΛΑΜ.


Τέλος αξίζει να μας ανησυχήσει η παραστρατιωτικού τύπου οργάνωση του σκληρού πυρήνα των νεο-φασιστών του ΕΛΑΜ που ήρθε να καθαρίσει μετά. Προφανώς το ΕΛΑΜ αν και όχι επίσημα μέσα στους διοργανωτές, βρισκόταν σε επιφυλακή, κατέβασε αρκετό κόσμο οπλισμένο με μαχαίρια, φωτοβολίδες, πέτρες κλπ και επιχείρησε να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό 2 φορές και να χτυπήσει τους εναπομείναντες αντι-ρατσιστές καθώς μαζεύαμε τα υλικά για να αποχωρήσουμε.


Φάλιες, ελευθεριακό δίκτυο

Ο/Η Κυπραία του κόσμου είπε...


Ήμουν τζαμέ εψές αγαπητέ Κυπρολέων. Εθελεν η κόρη μου να την πάρω να βοηθήσει στο Φεστιβάλ μετά που την χαρά που της έδωσεν η συνεισφορά της στο φεστιβάλ της Λευκωσίας την περασμένη Κυριακή. Που ήταν φέτος όμορφο τζε χαλαρό, για πρώτη φορά με πολλούς Κυπραίους, συμπεριλαμβανομένων τουρκοκύπριους. Εκυκλοφόραν πολλύς κόσμος με stickers του accept. Τζε οι μετανάστες χαρούμενοι, άνετοι τζε αληθινοί. Άρεσεν μου που έν είχαν μόνο παραδοσιακά της χώρας τους αλλά επαίξαν τζε rock bands με σύγχρονη μουσική.

Εψές για μένα το πιό συγκινητικό κομμάτι, ήταν που ετραουδήσαν δκυό κοπέλλες. Η πρώτη μια Φιλιπpινέζα γνωστή φυσιογνωμία στην Λευκωσία, σχεδόν μεσίλικας, που ετραούδισεν το "τρένο" της Άννας Βύσση. Τζε αμέσως μετά μιαν νεαρή, εφάνηκεν μου Σριλανκέζα είπεν "το γιασεμί στην πόρτα σου" με την πιό συναρπαστική ερμηνεία που άκουσα.

Μπροστά που την σκηνή εκάθουνταν καμπόσες γεναίτζιες παλαιστίνιες με τα μωρά τους τζε δίπλα μιά παρέα κορούων που τες έξερα, 8-10 χρονών, εβουρούσαν τζε επαίζαν μες στην χαρά. Τούτες εθωρούσα την ώρα που εμπουκάραν πάνω στην σκηνή οι Ελαμίτες με τίς σημαίες ρόπαλα. Οι κορούες τρομοκρατημένες εβουρήσαν τζε εμπήκαν σε ένα κιόσκι για τα αναψυχτικά. Εμπήκα τζε εγώ μαζί τους τζε έκλεισα την πόρτα τζε το παράθυρο, για να τες προστατεύσω που τες πέτρες τζε τες καρέκλες. Μέσα ολοσκότεινα έξω κανονικός πόλεμος.
Η μια η μιτσιά εκράτεν ένα μωρό στην αγκαλιά της που εσπάραζεν στο κλάμα.
«Ποιό εν τούτο το μωρό» ρωτώ την. «Εν ηξέρω» λαλεί μου, «έδωσεν μου το μια μάνα την ώρα που έμπενα. Οι πέτρες εφακούσαν πάνω στο μεταλλικό κιόσκι τζε εχαρκούσουν ότι ήταν σφαίρες. Ήρτεν μου flashback το 74 που εβρέθηκα στην μέση της μάχης του εφεδρικού στο Πραξικόπημα. Το κιόσκι άρκεψεν να σούζετε - εφοήθηκα άμπα τζε γείρει τζε τσιλήσουν τα μωρά τα ψυγεία. άνοιξα την πόρτα τζε εφώναζα "σταματάτε έσιει μωρά" εγύρεψα βοήθεια που αστυνομία ..τίποτε. Εσύναξα τα μωρά κοντά μου τζε εβούρησα μαζί τους τζε έφκαλα τα που το κακό.

'Αμαν εξομακρύναμε έκατσα τα σε μιαν καφετερία. Ήρταν τα γκαρσόνια που πάνω μας να μας φέρουν νερό τζε να μας βοηθήσουν. Που την βουλγαρία είπαν μας. Τα μωρά ετρέμαν σαν τα πουλλούδκια. Θέλω να φύω που τούτην την χώρα ελάλεν η μεγαλύτερη τζε έκλεε.
Όπως εκαθούμασταν επεράσαν που δίπλα μας τα παιδκιά του τουρκοκυπριακού συγκροτήματος με τες κιθάρες τους. Έδειξα τους στα μωρά - εχάρηκα που εφέφκαν σώοι. Τζε συνειδητοποίησα ότι έχω τους μιαν έννοια τους τουρκοκύπριους που έρκουντε ποδά. Εδκιέβασα σήμερα στη εφημερίδα ότι εστήσαν τους καρτέρι τζε εμασιερώσαν το ένα....
……..
Εν θέλω να το μάθουν τα μωρά μου..
…………………………
Καληνύχτα Κεμαλ.

Για το street parade (30-10-2010)

ήταν μαζικό, δυναμικό, ζωντανό τζιαι εκατέλαβεν την (μισή) νεκρή ζώνη στη Λήδρας για μισή ώρα (ελευθερώνοντας την διάβαση που τη μια πάντα τζιαι καθιστώντας τον έλεγχο ταυτοτήτων αδύνατο)
χορός μέσα στην πράσινη γραμμή τζιαι σύνθημα "έξω όλοι οι στρατοί, η αφροδίτη ζει"

διονυσιακή διάθεση; παγανιστικό πνεύμα; καρναβαλίστικη λειτανία;

τι πειράζει να αρθρωθούν 2 λόγια;
πχ για την έννοια του χορού/διασκέδασης ως αντίληψη/θέση
ή για την κίνηση/βόλτα ως απεδαφικοποίηση/προοπτική;

εφκήκεν που τα στρητ πάρτυς της φανερωμένης (ανοιχτό στέκι διασκέδασης) + την ιδέα της κίνησης/βόλτας (που φκαίνει εν μέρη που τες πορείες τζιαι τες ποδηλατοπορείες)
εν τζιαι εν τυχαία που επροέκυψεν τζιαι ομάδα με όνομα "πλανόδιο στέκι δρόμου"

να δούμεν τες θεωρητικές προεκτάσεις του
πχ τον χορό που βάλλει στο επίκεντρο το σώμα τζιαι την ηδονή ως προοπτική τζιαι κεντρικό ζήτημα στην πορεία για την απελευθέρωση
"αν δεν μπορώ να χορέψω δεν είμαι μέρος της επανάστασης σας" είπεν η Ε. Γκόλτμαν κάποτε αν θυμούμαι καλά
τζιαι την νομαδικότητα/απεδαφικοποίηση ως διάρρηξη της στάσης, διάβασης του συνόρου, το ταξίδι

οι φάλιες δουλεύκουν πάνω σε κείμενο

τζιαι έπεται τζιαι συνέχεια τζιαι στον δρόμο...

Την Παρασκευή ξανασταματούμε τους φασίστες στον δρόμο!

Την επόμενη Παρασκευή, 5 Νοεμβρίου 2010, το Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης  με τη συμμετοχή του “Παγκύπριου Αντικατοχικού Κινήματος” (ΠΑΚ) και της “Κίνησης για τη Σωτηρία της Κύπρου” διοργανώνει στη Λάρνακα συγκέντρωση και πορεία εναντίον της λαθρομετανάστευσης. 

Η σχετική ανακοίνωση βρίσκεται εδώ

http://antistasi.org/?p=11349

Ακολούθως, στην τελευταία τους ανάρτηση εδώ 

http://antistasi.org/?p=11383

αναφέρονται στην ΚΙΣΑ με ύβρεις και επιτρέποντας και υπερθεματίζοντας απειλές στα σχόλια της ανάρτησης.   Διευκρινίζουν επίσης ότι η διαμαρτυρία τους καταφέρεται, όχι μόνο ενάντια στη λαθρομετανάστευση όπως ήταν στην αρχική ανακοίνωση, αλλά "κατά των μεταναστών, που αφαιμάσσουν την Πατρίδα και χαρακτηρίζονται λαθραίοι και μη". 

Υπενθυμίζουμε ότι η ΚΙΣΑ εξέδωσε ανακοίνωση για τις δύο αυτές εκδηλώσεις
(εδώ: http://falies.com/2010/10/27/ανακοίνωση-της-κισα-για-το-κίνημα-ελλη/) και ότι την ίδια μέρα που διοργανώνεται η πορεία ενάντια στις/στους μετανάστες διοργανώνεται και φεστιβάλ Rainbow στην παραλία των Φοινικούδων.

Συμμετέχοντας στο φεστιβάλ Rainbow δίνουμε μια απάντηση στον πόλεμο που κηρύσσεται ενάντια στην παρουσία των μεταναστριών και μεταναστών. 
Προωθήστε!