Ο θάνατος του ποιητή

εν συνηθίζω τες επετειακές αφιερώσεις. αλλά σήμερα θα κάμω μιαν εξαίρεση.
επέρασα πρόσφατα που την όμορφη πόλη του, τζιαι εθυμήθηκα ξανά τούτον το τραούδιν
είχα το πρωτο-ακούσει που ήμουν μιτσής τζιαι εχαράχτηκε βαθκιά στην μνήμη μου
ίσως τζιαι να αποτέλεσεν τζιαι μιαν αφετηρία στην σκέψη τζιαι την αντίληψη μου
ένα πολιτικό ερώτημα καίριο ακόμα τζιαι το 2010 στην Μαδρίτη
όπου έδωκα πάνω σε μια διαδήλωση που εζητούσεν απονομή δικαιοσύνης για τα εγκλήματα του Φρανκισμού
αλλά τζιαι στην Κύπρο καθώς ξιθάφκουμεν τζιαι ξαναθάφκουμεν τα κόκαλα των νεκρών της περιόδου 1963-1974...

Γιατί τον σκότωσαν γιατί
τον γελαστό τον ποιητή
αυγούλα στη Γρανάδα
αυτός εκένταγε φιλιά
αυτός ζωγράφιζε πουλιά
και κρίνα στην κοιλάδα

Το σούρουπο οι Παναγιές
θρηνούν στον ελαιώνα
και του κορμιού του οι πληγές
κατάρες είναι και ντροπές
στον εικοστό αιώνα

Γιατί τον σκότωσαν γιατί
τον γελαστό τον ποιητή
μες του Βηθνάρ το ρέμα
κι αυτός ακόμα γελαστός
παρακαλάει να ‘ν' αυτός
το τελευταίο αίμα

Το σούρουπο οι Παναγιές
θρηνούν στον ελαιώνα
και του κορμιού του οι πληγές
κατάρες είναι και ντροπές
στον εικοστό αιώνα

Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
1971