Ένα ενημερωτικό σχόλιο για την απεργία στο Jumbo

Οι κινητοποιήσεις άρχισαν με την απόλυση ενός διευθυντή που σήμανε συναγερμό ανάμεσα στα στα μεσαία στελέχη της εταιρείας, καθώς φοβήθηκαν ότι θα μπορούσαν να έχουν την ίδια τύχη. Έτσι ήρθαν σε επαφή με τις συντεχνίες. Κλήθηκε γενική συνέλευση με συμμετοχή 40 ατόμων και αποφάσισαν να ζητήσουν συλλογική σύμβαση. Η διεύθυνση της εταιρείας όμως κάλεσε τα μεσαία στελέχη και τους διαβεβαίωσε ότι δεν κινδύνευαν και υποσχέθηκε Ταμείο Προνοίας για όλους τους υπαλλήλους. Εν τω μεταξύ οι συντεχνίες άρχισαν να εγγράφουν μέλη και ζήτησαν τη μεσολάβηση του Υπουργείου Εργασίας που κήρυξε αδιέξοδο. Η διεύθυνση της εταιρείας για να σπάσει το αδιέξοδο και να αποφύγει την απεργία κάλεσε τους εργαζόμενους σε διάλογο χωρίς όμως να τους αναγνωρίζει το δικαίωμα εγγραφής σε συντεχνίες. Έτσι οι συντεχνίες προχώρησαν σε απεργιακά μέτρα τα οποία, όμως, στήριξε τελικά μόνο η μειοψηφία του προσωπικού. Τα μεσαία στελέχη της εταιρείας, που εκτελούν χρέη προϊσταμένων με μια εξαίρεση αρνήθηκαν να συμμετέχουν καθώς αποδέκτηκαν τις διαβεβαιώσεις της διεύθυνσης για την ατομική τους κατοχύρωση. Η προσχώρηση των μεσαίων στελεχών στο εργοδοτικό στρατόπεδο είχε ως αντίκτυπο τον επηρεασμό πολλών εργαζομένων που δίστασαν να προχωρήσουν σε απεργιακά μέτρα. Οι κοινοτικοί, ανατολικο-Ευρωπαίοι εργάτες, που τους παρέχεται διαμονή από τον εργοδότη τους, και οι ταμίες αποφάσισαν να μείνουν όλοι μέσα και να εργαστούν.

Στην εταιρεία εργοδοτούνται 110 άτομα, 70 στη Λευκωσία και 40 στη Λεμεσό όλοι με προσωπικά συμβόλαια που προνοούν μόνο ασφαλιστικές εισφορές και εργασιακό χρόνο: 40ωρη εβδομαδιαία εργασία για τους μόνιμους Κύπριους, 36ωρη για τους εποχιακούς (που αποτελούν περίπου το1/3 του προσωπικού) και 48ωρη για τους κοινοτικούς που τους παρέχεται και διαμονή. Για τους πλείστους υπαλλήλους η μισθοδοσία κυμαίνεται στα επίπεδα του κατώτατου μισθού, 700-800 ευρώ το μήνα. Τα μεσαία στελέχη αμείβονται με ένα σύστημα προμήθειας και υπάρχουν περιπτώσεις που ξεπερνούν τα 1500 ευρώ το μήνα σύμφωνα με τη διεύθυνση λόγω της αυξημένης κίνησης του καταστήματος. Οι υπερωρίες πληρώνονται διπλά στις αργίες και μονά στις καθημερινές όταν γράφονται αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια (Χριστούγεννα, Πάσχα και Αύγουστο). Συνήθως οι εργαζόμενοι δουλεύουν καθημερινά μια επιπλέον ώρα χωρίς πληρωμή. Δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ΑΤΑ και Ταμείο Προνοίας, παίρνουν όμως σύμφωνα με την διεύθυνση μισθολογικές αυξήσεις δυο φορές το χρόνο.

Η διεύθυνση αρνείται να συνομολογήσει συλλογική σύμβαση που θα κατοχυρώσει τις θέσεις εργασίας και θεωρεί ότι τα προσωπικά συμβόλαια εκπληρώνουν αυτή τη λειτουργία. Οι συντεχνίες διαφωνούν με την αρχή της ατομικής κατοχύρωσης των προσωπικών συμβολαίων και απαιτούν συλλογική συμφωνία για όλο το προσωπικό που θα αυξήσει τα κατώτερα όρια πρόσληψης και θα εισάγει κλίμακες μισθοδοσίας. Αν η διεύθυνση θέλει να ανταμείβει κάποιους πέραν της σύμβασης οι συντεχνίες δεν φέρουν ένσταση. Θεωρούν όμως τη συλλογική σύμβαση αναγκαίο δίχτυ ασφάλειας για τους πολλούς χαμηλόμισθους.

Η απεργία βρίσκεται στην 13η μέρα. Το κατάστημα υπολειτουργεί. Οι 22 απεργοί είναι κυρίως νεαρές Κύπριες γυναίκες. Ενημερώνουν τους πελάτες του καταστήματος για την απεργία και τα αιτήματα τους και τους εμποδίζουν από το να μπουν στο κατάστημα. Πολλοί πελάτες αποχωρούν και τους εύχονται καλή συνέχεια. Αρκετοί όμως επιμένουν να ψωνίσουν οπόταν οι απεργοί τους αφήνουν να περάσουν. Ένας διευθυντής της εταιρείας χτύπησε με το αυτοκίνητο του μια απεργό και το γεγονός καταγγέλθηκε στην αστυνομία. Το ηθικό των απεργών φαίνεται ανυψωμένο. Φωνάζουν συνθήματα ποδοσφαιρικά και αντικαθιστούν την λέξη “πρωτάθλημα” με την λέξη “δικαίωμα”. Προχθές οι συναδέλφοι τους που παραβιάζουν την απεργία βγήκαν έξω και φωτογραφήθηκαν με πλακάρτ εναντίον των συντεχνιών και υπέρ της εργοδοσίας. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ίσως λόγω των διαφημιστικών τους συμφερόντων πρόβαλαν την αντι-απεργιακή κινητοποίηση και τηρούν γενικότερα φιλο-εργοδοτική στάση. Οι απεργοσπάστες είναι κυρίως στελέχη, μαθητές και φοιτητές, μεσήλικες και ανατολικοΕυρωπαίοι. Οι απεργοί έχουν χάσει την ελπίδα να φέρουν τους συναδέλφους τους μαζί τους. Τώρα η ελπίδα τους επικεντρώνεται στους λιμενεργάτες που από την πέμπτη μέρα της απεργίας αρνούνται να ξεφορτώσουν τα εμπορευματοκιβώτια της εταιρείας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους απεργούς.