Η υποψηφιότητα Χριστόφια αποτελεί μια σημαντική ιστορική εξέλιξη στο ελληνοκυπριακό πολιτικό σύστημα καθώς για πρώτη φορά το ΑΚΕΛ διεκδικεί την προεδρία τερματίζοντας έτσι τον (εν μέρει αυτοεπιβαλλόμενο) αποκλεισμό του από την εκτελεστική εξουσία και τις ευθύνες που απορρέουν από αυτήν. Μια ενδεχόμενη προεδρία Χριστόφια όμως, θα επιφέρει, πέραν της οριστικής ενσωμάτωσης του ΑΚΕΛ στο ελληνοκυπριακό αστικό κράτος, και ευνοϊκότερες πολιτικές συνθήκες για τη διεξαγωγή του αγώνα για την επανένωση της Κύπρου και την υπεράσπιση των κεκτημένων της εργατικής τάξης. Προς αποφυγή παρερμηνειών και παρεξηγήσεων δεν λέω ότι ο Χριστόφιας θα φέρει την επανένωση και τον σοσιαλισμό. Η πραγμάτωση η μή των διαδικασιών αυτών εξαρτάται από την ένταση του κοινωνικού ανταγωνισμού σε τοπικό και παγκόσμιο πλαίσιο και τις συγκεκριμένες πολιτικές του εκφράσεις και οργανωτικές του πρακτικές. Είναι δηλαδή θέμα αδιάκοπης, ευφάνταστης και ανένδοτης κινηματικής δράσης και όχι μιας αποσπασματικής εκλογικής αναμέτρησης. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κινηματική δράση συντελείται μέσα σε δοσμένες ιστορικές και πολιτικές συνθήκες που επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό τόσο από την κρατική εξουσία όσο και από την κυβερνητική πολιτική. Επομένως έχει σημασία ποια πολιτική δύναμη ελέγχει το κράτος. Το ζητούμενο είναι να εξετάσουμε το πως μια ενδεχόμενη (και όπως φαίνεται η επερχόμενη) προεδρία Χριστόφια θα διαφοροποιήσει τις συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα στο κυπριακό και στο ταξικό πεδίο.
Καταρχάς, η προεδρία Χριστόφια θα δημιουργήσει ένα ευνοϊκό κλίμα στις διακοινοτικές σχέσεις τερματίζοντας τη στείρα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση στα πλαίσια του πολιτικού παιχνιδιού της επίρριψης ευθυνών. Σε αυτό το πλαίσιο λογικά μπορούμε να αναμένουμε τη διάνοιξη κάποιων ακόμα οδοφραγμάτων ειδικότερα αυτού της Λήδρας με τη τεράστια του συμβολική σημασία στην ευρύτερη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Δεδομένης της συνεχιζόμενης διεθνούς αναγκαιότητας για σταθερότητα στην περιοχή και εξομάλυνση της κατάστασης στην Κύπρο με τον άλφα ή βήτα τρόπο είναι επίσης λογικό να υποθέσουμε ότι θα αναληφθεί καινούργια πρωτοβουλία για συνολική λύση του Κυπριακού. Η επανέναρξη των συνομιλιών και μόνο είναι αρκετή για να ανατρέψει την αναδυόμενη κυριαρχία της διχοτομικής λογικής που αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς μετά το δημοψήφισμα. Βέβαια το ζητούμενο είναι να γίνουν ουσιαστικές (και όχι απλά τυπικές) συνομιλίες και να επιτευχθεί επιτέλους συμβιβαστική συμφωνία. Για αυτό χρειάζεται να επαναδραστηριοποιηθεί το φιλειρηνικό κίνημα βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής, να επαναρχίσουν οι δικοινοτικές δραστηριότητες ξεπερνώντας σε ένταση, εύρος και συχνότητα αυτές της διετίας 2002-2003, να καταστεί εκ νέου (και οριστικά αυτή τη φορά) η επαναπροσέγγιση ως κυρίαρχη κοινωνική πραγματικότητα. Με το ΑΚΕΛ στην ηγεσία του κράτους αυτή η διαδικασία αναμένεται να συναντήσει λιγότερα εμπόδια. Οι γραφειοκράτες και οι αστυνομικοί δεν θα αλλάξουν βέβαια σε μια νύχτα την αρνητική τους στάση, αλλά η αλλαγή των πολιτικών τους προϊσταμένων ενδέχεται να περιορίσει την ευχέρεια τους να εμποδίζουν την σύσφιξη των δικοινοτικών σχέσεων μπλοκάροντας δικοινοτικά προγράμματα και πρωτοβουλίες και παρενοχλώντας τη διέλευση στα οδοφράγματα. Πιο μακροπρόθεσμα η προεδρία Χριστόφια αναμένεται να προχωρήσει επιτέλους στην εξαγγελμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θέτοντας τις βάσεις για την απαλλαγή μας από το καρκίνωμα του εθνοκεντρισμού και τον οριστικό τερματισμό της μισαλλόδοξης ιδεολογικής επιρροής της εκκλησίας στην ελληνοκυπριακή παιδεία.
Στο ταξικό πεδίο η προεδρία Χριστόφια θα δημιουργήσει κάποια ευφορία στους εργαζόμενους και ενδέχεται να αυξήσει την αυτοπεποίθηση του συνδικαλιστικού κινήματος καθώς οδηγούμαστε προς την μεγάλη κοινωνική μάχη για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Η σύγκρουση αυτή μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων για το ποιος και με ποιο τρόπο θα πληρώσει τα ελλείμματα του ταμείου κοινωνικών ασφαλίσεων κορυφώνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα με την εξαγγελμένη παναπεργία στις 12 του Δεκέμβρη. Το ασφαλιστικό είναι βέβαια Ευρωπαϊκό ζήτημα και οι αγώνες που διεξάγονται αυτή τη στιγμή τόσο στην Γαλλία όσο και στην Ελλάδα θα επηρεάσουν αναμφίβολα την κατάσταση και στην Κύπρο. Με δεδομένη τη δέσμευση Χριστόφια ότι δεν θα αυξηθεί το όριο συνταξιοδότησης, την τήρηση της οποίας θα πρέπει να απαιτήσουμε δυναμικά, μπορούμε να πούμε ότι στην Κύπρο ξεκινούμε τον αγώνα από πλεονεκτική θέση. Όμως η μη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης δεν είναι αρκετή. Το ζητούμενο είναι να σταματήσει το κράτος να δανείζεται ανεπιστρεπτί από το ταμείο των κοινωνικών ασφαλίσεων, να πληρώσουν και το κράτος και η εργοδοσία αυτά που ήδη χρωστούν, να παταχθεί η αδήλωτη και η επισφαλής εργασία με τη συναφή εισφοροδιαφυγή και τέλος αν το πρόβλημα συνεχίσει να υφίσταται τότε να ξεκαθαριστεί πως το κόστος αυτό θα πληρωθεί από το κεφάλαιο είτε υπό μορφή αυξημένων εργοδοτικών εισφορών είτε υπό μορφή αυξημένων φορολογιών στην κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Η διατήρηση και επέκταση του θεσμού της ΑΤΑ είναι άλλος ένας αγώνας που θα διεξάγουμε στο άμεσο μέλλον όπως φαίνεται από τις πρόσφατες επιθετικές διαθέσεις των διάφορων οικονομικών παραγόντων. Και σε αυτό το θέμα η τήρηση της δέσμευσης Χριστόφια ότι όχι μόνο δεν θα καταργηθεί η ΑΤΑ αλλά θα επιστρέψει στην προηγούμενη της μορφή πρέπει να είναι άλλη μια δυναμική απαίτηση του εργατικού κινήματος. Το βασικό ζητούμενο είναι να αντιληφθούμε την ταξική μας δύναμη και να περάσουμε επιτέλους στην αντεπίθεση. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν τόλμησε να στηρίξει τις αντεργατικές τοποθετήσεις του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας και του Αναπληρωτή Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ενώ ο Υπουργός Οικονομικών αναγκάστηκε να αναιρέσει τις αρχικές του δηλώσεις.. Αυτό είναι ενδεικτικό της ατολμίας του κεφαλαίου να επιτεθεί κατά μέτωπο στην εργατική τάξη. Έχοντας αυτό κατά νου και αξιοποιώντας την επερχόμενη προεδρία Χριστόφια μπορούμε να προχωρήσουμε σε καινούργιες διεκδικήσεις και στους εργασιακούς χώρους επανακαθιστώντας τις συλλογικές συμβάσεις ως κυρίαρχο στοιχείο των εργασιακών σχέσεων και ανακόπτοντας την ανοδική πορεία των προσωπικών συμβολαίων. Σε αυτό το πλαίσιο η πολυδιαφημισμένη εργασιακή ευελιξία μπορεί να νοηματοδοτηθεί όχι ως τρόπος μείωσης του εργατικού κόστους για τις επιχειρήσεις μέσα από την εντατικοποίηση της εργασίας και την εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων αλλά ως τρόπος αύξησης του εργατικού ελέγχου στην εργασιακή διαδικασία και εναλλακτικής διάθεσης του εργασιακού χρόνου προς όφελος των εργαζομένων.
Κλείνω τονίζοντας ότι δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις από την επερχόμενη προεδρία Χριστόφια. Η αστικοποίηση του ΑΚΕΛ βρίσκεται ήδη σε πολύ προχωρημένο στάδιο. Το αν θα λυθεί το Κυπριακό και το αν θα διατηρηθούν και επεκταθούν τα κεκτημένα της εργατικής τάξης παραμένει ζήτημα σκληρής αναμέτρησης με τις δυνάμεις του εθνικισμού και του κεφαλαίου. Εκείνο που ενδεχομένως θα καταφέρουμε αν εκλέξουμε τον Χριστόφια είναι να μετριάσουμε (και όχι να αποκλείσουμε) την ενεργή συμμετοχή του κρατικού μηχανισμού στην αντίπερα παράταξη.
1 comment:
Πολλά σωστόν τζαι αισιόδοξον το άρθρον σου.
Post a Comment