Στιχάκια τζιαι συνθήματα, βιτρίνες τζιαι συναισθήματα. Ποιος λαλεί ότι το πολιτικό τραγούδι επέθανεν;

Πόψε, (εψές δηλαδή) είπα να πάω στην συναυλία για τη νεολαία του Χριστόφκια. Αρέσκαν τζιαι αρέσκουν μου οι τραουδιστές του, ήταν τζιαι μούχτιν, ευκαιρία να δω τζιαι την πολιτική σημειολογία του τζιαι την απεύθυνση του στην νεολαία που όπως φαίνεται που τες δημοσκοπήσεις στηρίζει τον συντριπτικά. Επέρασα καλά. Τζιαι είδα τζιαι ένιωσα διάφορα που θέλω να τα γράψω.

Ανακοινώσαν τον με τες πολλές του ιδιότητες. Εφκήκεν πάνω χωρίς γραβάτα τζιαι εκαλοσώρισεν τους φίλους του τους τραουδιστές στο “πανηγύρι του πολιτισμού”. Για τες ταυτότητες τζιαι τα παναύρκα λαλώ που μέσα μου προσπαθώντας να φκάλω που το νου μου τα διαφημιστικά φιλμάκια που επαίζαν προηγουμένως. Αυτή η κυβέρνηση σας διάψευσε, λαλεί μας, δεν ανταποκρίθηκε σε αυτά που την εδεσμεύσαμεν με το πρόγραμμα. Απαρίθμησε μιαν σειρά που πολιτικές της κυβέρνησης που ζημιώνουν την νεολαία όπως η αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που δεν έγινε, ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που δεν διαφυλάκτηκε κτλ. Μετά στράφηκε προς τον χώρο του Κασουλίδη. Κυβέρνησαν μια δεκαετία και έκαναν κουρέλια τα όνειρα σας. Υπέθαλψαν τον εθνικισμό-σωβινισμό και άρα είναι υπεύθυνοι για την κατρακύλα της διχοτόμησης και ας μην φταιν άλλους και εμάς, ανέδειξαν τον αυταρχισμό και την αλαζονεία και προσπάθησαν να επιβάλουν την νεοφιλελεύθερη πολιτική. Η ομιλία του ήταν σύντομη, προσεγμένη τζιαι καθαρά αριστερή, όσον αριστερή τον έπαιρνε.
Ήρτες να ακούσεις τζίνα που έθελες λαλώ του εαυτού μου που μέσα μου. Ψηφίζοντας τον Χριστόφκια μπλα μπλα μπλα. Κοίτα ρε που μας κάμνει τζιαι τον οπαδό του εαυτού του.

Το στάδιο Ελευθερία δονείται.
Η νέα γεννιά, ψηφίζει ανθρωπιά. Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, με την αριστερά αντίσταση και πάλι.
Είμαι γέννημα θρέμμα του λαϊκού κινήματος. Φίλοι μου πιστέψετε με, δεν θα προδώσω την νεολαία και τους εργαζόμενους.
Τώρα να δούμεν, λαλώ πάλε πουμέσα μου.

Αποχωρεί. Οι σημαίες της Δημοκρατίας να ανεμίζουν μαζί με τες κότσιηνες σημαίες του Τσε. Αφηρημένος στες σκέψεις μου προσέχω σε κάποια φάση ότι ο πρώτος τραγουδιστής είσιεν ήδη αρκέψει...

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα, όλα πάνω στην άμμο χτίζονται,
μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο σαν νατανε η άμμος πέτρα.
Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι, ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές... Συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο μέχρι που αποχωρεί.

Πιάννει το μικρόφωνο ένας νεαρός μουσικός να μας πει το σουξέ του.
Με πιάνει καταδίκη, δεν πλήρωσα το νοίκι, μου κόψανε το ρεύμα, μου πάγωσε το αίμα. Ήταν μια κατάθεση ψυχής λαλεί μας τζιαι αποχωρεί.

Φκαίνει ο επόμενος. Καλός ο προηγούμενος. Τα κάνει όλα και συμφέρει.

Στα τριάντα σου δεν κρατιόσουνα, για άνετος μου περνιώσουνα,
τώρα στα σαρανταπέντε, πατριάρχης το χεις δει.

Κοίτα ρε ρεπερτόριο το πολιτικό γραφείο συνεχίζει ο ειρωνικός μου εαυτός.

Δεν φυλάω τα σύνορα μιας πατρίδας,
που τον ληστή τον έχει κάνει μάγκα,
και με έχει δώσει εμένα προστάνζα. Όπα. Κλιμάκωση.

Η ώρα του σταρ. Τζίνου που με εσυνέπαιρνε στην εφηβεία πριν να πιστέψει το σταριλίκκι του. Εν θα τον εξιάσω την τελευταία φορά που τον είδα πριν τες τελευταίες βουλευτικές...τότες ήταν η κλιμάκωση μιας κινητοποίησης μεταναστών για το πολιτικό άσυλο. Μα να θωρεί τα τσιατίρκα τζιαι τες γραμμές των πολιτικών προσφύγων ομπρός του μες την πλατεία Ελευθερίας τζιαι να μεν λαλεί λέξη; ο μαλάκας λαλώ που μέσα μου. Άνοιξεν τον ως συνήθως μια νεαρή τραγουδίστρια. Χρόνια πολλά. Στον φίλο μου τον Δημήτρη τον Χριστόφια αυτό το τραγούδι που του αρέσει.

Μια φωτογραφία σου ήρθε και σε μένα μια φωτογραφία σου απ' τα ξένα,
απ' αυτές, που κρατάν οι φοιτητές, απ' αυτές που ξεσκίζει ο χαφιές
...τόσα τριαντάφυλλα τα 'καψε το χιόνι
αχ κι Αυτή η άνοιξη, ρε γαμώτο, να μην με ματώσει.

Πε τζιαι τα χαιρετίσματα στην εξουσία ρε που κρατάς ιμίσιημου την ουσία, μουρμουρώ εγώ.

Και ένα τραγούδι για τον παγκόσμιο αφοπλισμό. Το εμβατήριο που του μαθαν να λέει. Το ντέρπι που είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο..ψάχνεις για το μεγαλείο που σου μάθαν στο σχολείο και εγώ ξένος μετανάστης σου Ελλάς. Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του.....αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει. Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ με των ματιών σας την φωτιά σημαία. Είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε, μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα.

Είπεν τζιαι τα χαιρετίσματα τελικά που όμως εκαταλήξαν στο πολιτικά ορθόν, Δεν πάει άλλο. Ρεεε, τα έφηβα γεράκια. Πάρακατω. Αν μπορούσα να άλλαζα τον κόσμο θα έκανα ξανά γαλάζια τη θάλασσα. Ένας μαύρος Έλληνας που τραγουδά χιπ χοπ. Πρώτη φορά ταξιδεύει έξω από την Ελλάδα. Τώρα φτιάχτηκαν τα χαρτιά του μας εξηγεί ο τραγουδιστής. Ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο.

Καλό το σκηνικό, το έργο όμως ακόμα να αρκέψει. Μιαν προκαταρκτική κουβένταν όμως στον σκηνοθέτη. Εννά δημοσιεύσω έναν κείμενο για την εργατική τάξη στον πολίτη τζιαι στα νεκατώματα. Σαν ηγέτης της, Δημήτρη που το Δίκωμον της πρώτης κολλεκτίβας, θα εμπορούσες, ίσως να ήταν τζιαι χρήσιμο να το εθκιάβαζες. Σαν πρόεδρος της Βουλής τζιαι σύντομα της Δημοκρατίας όμως, κύριε Χριστόφια, έναν τραούδιν έχω να σου πω, που τους φίλους μου τους Hard Core Heads, το τελευταίον τους, του 2004.

Πόσα χρειάζεται η καρκιά νάβρει μιλιά να μιλήσει
Πρέπει ο λόος να τζυλήσει
μα κανένας εν το δέχεται όπως ο μουττάς την λύση
Το στόμα μου έσσει ανάγκη λέξεις να τσιαττίσει
Για ούλλα τούτα που θωρώ τζανακατσιώ
Τα ντραμς φακκούσιν λετσιό
Τζαι γιω που πάνω να κολλώ όπως την νέαν κολλεξιόν
Εις τες κκελλάες των μιτσιών
Γιατί εβαρέθηκα πκιον
Να θωρώ γυρόν το κακό
Να εξαπλώνεται με απίστευτο ρυθμό
Στα φανερά ή μυστικά
Θύμα ο κάθε αδιάφορος
Θνητός τζαι δυστυχώς
Ο αίτιος μάλλον ανίκητος, τεχνητός
Ασταματητός σεισμός,
Πε μου ποιος
Ο καπιταλισμός.
Το ενενήντα εννιά κομμάν εννιά εννιά εννιά
Τοις εκατόν του κόσμου εν φακκά πενιάν
τζαι η άγνοια σκοτώννει
βλάφτει σοβαρά την ελευθερία του ατόμου, της κοινωνίας,
υπουργείον αρμονικής φασαρίας
τζαι μεις μάρτυρες μιας καθορισμένης ιστορίας
που οι σκλάβοι παράγουν παράγουν
πουλούν γοράζουν όσα προλάβουν
με αρρώσκια τζαι αγνοία
υποκλείνονται στην καπιταλιστικήν αυτοκρατορία

Από πελλόν τζαι που μιτσήν μαθαίννεις την αλήθκεια
το μικρόφωνο θέλει αρτσίθκια
τζαι φωνητικά παιχνίθκια
πιάννω το παίζω εκτονώνομαι,
ΑΓΑΠΩ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΑΝ ΕΡΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙ
ENNA TON KAMΩ ΛΟΥΒΙΘΚΙΑ.

ΠΑΝΑΠΕΡΓΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ: Η ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Η απάντηση θα δοθεί στους δρόμους!!

Το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι από τα πιο σημαντικά για το εργατικό κίνημα. Αφορά τους όρους με τους οποίους αμείβεται συνολικά η εργασία. Αφορά το δικαίωμα των απόμαχων της δουλειάς να ζούν με αξιοπρέπεια. Ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης για κατηγοριοποίηση των εργαζομένων και τη διάσπαση της εργατικής τάξης, τη δημιουργία ψευδαισθήσεων περί θιγόμενων και μη, “ρετιρέ” και υπογείων να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για τη συγκρότηση ενός ενιαίου πανεργατικού μετώπου ικανού να ανατρέψει τις αντιλαϊκές πολιτικές. Αυτή η επίθεση μας πλήττει όλους και μόνο ο ενιαίος αγώνας και η αλληλεγγύη μπορούν να οικοδομήσουν αποτελεσματικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής.

Σε αυτούς που μας λένε ότι για να “λυθεί” το ασφαλιστικό και να “σωθεί” η οικονομία πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο να αμειβόμαστε λιγότερο να ζούμε χειρότερα, απαντάμε ότι υπάρχει αρκετός πλούτος για να δουλεύουμε λιγότερο και να αμειβόμαστε περισσότερο, να ζούμε καλύτερα. Σε αυτούς που μας λένε ότι τα μέτρα αυτά είναι αναγκαστικά για τη βιωσιμότητα των ταμείων απαντάμε ότι για αυτή τη κατάσταση ευθύνονται οι ίδιοι και οι πολιτικές που ακολούθησαν, η μαύρη και η ανασφάλιστη εργασία, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η εισφοροδιαφυγή και η λεηλάτηση των ταμείων. Σε τελική ανάλυση το θέμα του ασφαλιστικού είναι πολιτικό και ταξικό εκμετάλλευσης των εργαζομένων και όχι λογιστικό και τεχνικό. Με ενωτικό πανεργατικό αγώνα διαρκείας να αποκρούσουμε την αντιασφαλιστική επίθεση!!!

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ στο Ηράκλειο
(indymedia athens)

Στη μάχη του Ασφαλιστικού πρέπει να συμβάλουμε όλοι: εργαζόμενοι μόνιμοι ή προσωρινοί, νέοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, μετανάστες, γυναίκες, φοιτητές, επιτροπές, σωματεία. Με πρωτοβουλίες και με κινηματική λογική, με την άμεση συμμετοχή μας, να επιβάλουμε την ενότητα στον αγώνα, να ξεπεράσουμε διαιρέσεις και αποκλεισμούς ,να ξεπεράσουμε κάθε λογική συμβιβασμού όπως αυτή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που μπαίνουν στο παζάρι του διαλόγου.
- ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΛΟΓΟ με την κυβέρνηση και τους «δολοφόνους» της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ο λεγόμενος «κοινωνικός διάλογος» στοχεύει στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και την υπονόμευση της πάλης τους. Όταν το 2001 δεν πήγαμε σε διάλογο αλλά σε αγώνα, τα μέτρα Γιαννίτση κατέρρευσαν. Όταν το 2002 έγινε διάλογος τα μέτρα Ρέππα πέρασαν!
- Οργανώνουμε την αντίσταση μας στους χώρους που δουλεύουμε, που ζούμε, και προετοιμαζόμαστε για ένα σκληρό αγώνα με όπλα τις διαδηλώσεις, τις Γενικές Απεργίες. Όπως ακριβώς τον Απρίλη του 2001 όλοι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις και απεργίες, σε ένα μεγαλειώδη αγώνα που ανάγκασε να αποσυρθούν τα μέτρα Γιαννίτση.

Οι εισφορές οι δικές μας, οι εισφορές του Κράτους, οι εισφορές των εργοδοτών, τα αποθεματικά, οι δομές υγείας και πρόνοιας, όλα αυτά, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΙΣΘΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ: ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΙΣΘΟ ΜΑΣ.
Ο συσσωρεμένος πλούτος αυτής της κοινωνίας αντιστοιχεί στην απλήρωτη δουλειά όλων των εργαζόμενων και δικαιωματικά μας ανήκει. Αυτό είναι που θεμελιώνει και το δικαίωμα όλων των εργαζομένων στην Κοινωνική Ασφάλιση και αυτό είναι που πρέπει να κατευθύνει τον αγώνα μας.

Να παλέψουμε λοιπόν για:
- Να μην περάσει κανένα αντιασφαλιστικό μέτρο. Να καταργηθούν οι αντιεργατικοί νόμοι Σιούφα – Ρέππα που μειώνουν τις συντάξεις και αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης.
- Μείωση και όχι αύξηση των ορίων και προϋποθέσεων συνταξιοδότησης. Ριζικές αυξήσεις στις συντάξεις για να ζούμε αξιοπρεπώς χωρίς να αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε.
- Πλήρη Κοινωνική Ασφάλιση για όλους. Κανένας ανασφάλιστος, καμιά μορφή εργασίας χωρίς πλήρη ασφάλιση.
- Πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους και όλες.
- Κατοχύρωση και επέκταση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.
- Αυτοί που λεηλάτησαν τα Αποθεματικά των Ταμείων εδώ και 50 χρόνια, αυτοί που μας κλέβουν τη ζωή κάθε μέρα, ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ, ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ!

Πρωτοβουλία Κοινής Δράσης
Εργαζομένων - Ανέργων - Νέων
για τη μάχη του Ασφαλιστικού
(ριζοσπάστες Θεσαλλονίκης)

Η ενδεχόμενη προεδρία Χριστόφια και οι επερχόμενοι πολιτικοί και ταξικοί αγώνες (on line politis 2/12/07)

Η υποψηφιότητα Χριστόφια αποτελεί μια σημαντική ιστορική εξέλιξη στο ελληνοκυπριακό πολιτικό σύστημα καθώς για πρώτη φορά το ΑΚΕΛ διεκδικεί την προεδρία τερματίζοντας έτσι τον (εν μέρει αυτοεπιβαλλόμενο) αποκλεισμό του από την εκτελεστική εξουσία και τις ευθύνες που απορρέουν από αυτήν. Μια ενδεχόμενη προεδρία Χριστόφια όμως, θα επιφέρει, πέραν της οριστικής ενσωμάτωσης του ΑΚΕΛ στο ελληνοκυπριακό αστικό κράτος, και ευνοϊκότερες πολιτικές συνθήκες για τη διεξαγωγή του αγώνα για την επανένωση της Κύπρου και την υπεράσπιση των κεκτημένων της εργατικής τάξης. Προς αποφυγή παρερμηνειών και παρεξηγήσεων δεν λέω ότι ο Χριστόφιας θα φέρει την επανένωση και τον σοσιαλισμό. Η πραγμάτωση η μή των διαδικασιών αυτών εξαρτάται από την ένταση του κοινωνικού ανταγωνισμού σε τοπικό και παγκόσμιο πλαίσιο και τις συγκεκριμένες πολιτικές του εκφράσεις και οργανωτικές του πρακτικές. Είναι δηλαδή θέμα αδιάκοπης, ευφάνταστης και ανένδοτης κινηματικής δράσης και όχι μιας αποσπασματικής εκλογικής αναμέτρησης. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κινηματική δράση συντελείται μέσα σε δοσμένες ιστορικές και πολιτικές συνθήκες που επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό τόσο από την κρατική εξουσία όσο και από την κυβερνητική πολιτική. Επομένως έχει σημασία ποια πολιτική δύναμη ελέγχει το κράτος. Το ζητούμενο είναι να εξετάσουμε το πως μια ενδεχόμενη (και όπως φαίνεται η επερχόμενη) προεδρία Χριστόφια θα διαφοροποιήσει τις συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα στο κυπριακό και στο ταξικό πεδίο.

Καταρχάς, η προεδρία Χριστόφια θα δημιουργήσει ένα ευνοϊκό κλίμα στις διακοινοτικές σχέσεις τερματίζοντας τη στείρα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση στα πλαίσια του πολιτικού παιχνιδιού της επίρριψης ευθυνών. Σε αυτό το πλαίσιο λογικά μπορούμε να αναμένουμε τη διάνοιξη κάποιων ακόμα οδοφραγμάτων ειδικότερα αυτού της Λήδρας με τη τεράστια του συμβολική σημασία στην ευρύτερη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Δεδομένης της συνεχιζόμενης διεθνούς αναγκαιότητας για σταθερότητα στην περιοχή και εξομάλυνση της κατάστασης στην Κύπρο με τον άλφα ή βήτα τρόπο είναι επίσης λογικό να υποθέσουμε ότι θα αναληφθεί καινούργια πρωτοβουλία για συνολική λύση του Κυπριακού. Η επανέναρξη των συνομιλιών και μόνο είναι αρκετή για να ανατρέψει την αναδυόμενη κυριαρχία της διχοτομικής λογικής που αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς μετά το δημοψήφισμα. Βέβαια το ζητούμενο είναι να γίνουν ουσιαστικές (και όχι απλά τυπικές) συνομιλίες και να επιτευχθεί επιτέλους συμβιβαστική συμφωνία. Για αυτό χρειάζεται να επαναδραστηριοποιηθεί το φιλειρηνικό κίνημα βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής, να επαναρχίσουν οι δικοινοτικές δραστηριότητες ξεπερνώντας σε ένταση, εύρος και συχνότητα αυτές της διετίας 2002-2003, να καταστεί εκ νέου (και οριστικά αυτή τη φορά) η επαναπροσέγγιση ως κυρίαρχη κοινωνική πραγματικότητα. Με το ΑΚΕΛ στην ηγεσία του κράτους αυτή η διαδικασία αναμένεται να συναντήσει λιγότερα εμπόδια. Οι γραφειοκράτες και οι αστυνομικοί δεν θα αλλάξουν βέβαια σε μια νύχτα την αρνητική τους στάση, αλλά η αλλαγή των πολιτικών τους προϊσταμένων ενδέχεται να περιορίσει την ευχέρεια τους να εμποδίζουν την σύσφιξη των δικοινοτικών σχέσεων μπλοκάροντας δικοινοτικά προγράμματα και πρωτοβουλίες και παρενοχλώντας τη διέλευση στα οδοφράγματα. Πιο μακροπρόθεσμα η προεδρία Χριστόφια αναμένεται να προχωρήσει επιτέλους στην εξαγγελμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θέτοντας τις βάσεις για την απαλλαγή μας από το καρκίνωμα του εθνοκεντρισμού και τον οριστικό τερματισμό της μισαλλόδοξης ιδεολογικής επιρροής της εκκλησίας στην ελληνοκυπριακή παιδεία.

Στο ταξικό πεδίο η προεδρία Χριστόφια θα δημιουργήσει κάποια ευφορία στους εργαζόμενους και ενδέχεται να αυξήσει την αυτοπεποίθηση του συνδικαλιστικού κινήματος καθώς οδηγούμαστε προς την μεγάλη κοινωνική μάχη για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Η σύγκρουση αυτή μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων για το ποιος και με ποιο τρόπο θα πληρώσει τα ελλείμματα του ταμείου κοινωνικών ασφαλίσεων κορυφώνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα με την εξαγγελμένη παναπεργία στις 12 του Δεκέμβρη. Το ασφαλιστικό είναι βέβαια Ευρωπαϊκό ζήτημα και οι αγώνες που διεξάγονται αυτή τη στιγμή τόσο στην Γαλλία όσο και στην Ελλάδα θα επηρεάσουν αναμφίβολα την κατάσταση και στην Κύπρο. Με δεδομένη τη δέσμευση Χριστόφια ότι δεν θα αυξηθεί το όριο συνταξιοδότησης, την τήρηση της οποίας θα πρέπει να απαιτήσουμε δυναμικά, μπορούμε να πούμε ότι στην Κύπρο ξεκινούμε τον αγώνα από πλεονεκτική θέση. Όμως η μη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης δεν είναι αρκετή. Το ζητούμενο είναι να σταματήσει το κράτος να δανείζεται ανεπιστρεπτί από το ταμείο των κοινωνικών ασφαλίσεων, να πληρώσουν και το κράτος και η εργοδοσία αυτά που ήδη χρωστούν, να παταχθεί η αδήλωτη και η επισφαλής εργασία με τη συναφή εισφοροδιαφυγή και τέλος αν το πρόβλημα συνεχίσει να υφίσταται τότε να ξεκαθαριστεί πως το κόστος αυτό θα πληρωθεί από το κεφάλαιο είτε υπό μορφή αυξημένων εργοδοτικών εισφορών είτε υπό μορφή αυξημένων φορολογιών στην κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Η διατήρηση και επέκταση του θεσμού της ΑΤΑ είναι άλλος ένας αγώνας που θα διεξάγουμε στο άμεσο μέλλον όπως φαίνεται από τις πρόσφατες επιθετικές διαθέσεις των διάφορων οικονομικών παραγόντων. Και σε αυτό το θέμα η τήρηση της δέσμευσης Χριστόφια ότι όχι μόνο δεν θα καταργηθεί η ΑΤΑ αλλά θα επιστρέψει στην προηγούμενη της μορφή πρέπει να είναι άλλη μια δυναμική απαίτηση του εργατικού κινήματος. Το βασικό ζητούμενο είναι να αντιληφθούμε την ταξική μας δύναμη και να περάσουμε επιτέλους στην αντεπίθεση. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν τόλμησε να στηρίξει τις αντεργατικές τοποθετήσεις του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας και του Αναπληρωτή Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ενώ ο Υπουργός Οικονομικών αναγκάστηκε να αναιρέσει τις αρχικές του δηλώσεις.. Αυτό είναι ενδεικτικό της ατολμίας του κεφαλαίου να επιτεθεί κατά μέτωπο στην εργατική τάξη. Έχοντας αυτό κατά νου και αξιοποιώντας την επερχόμενη προεδρία Χριστόφια μπορούμε να προχωρήσουμε σε καινούργιες διεκδικήσεις και στους εργασιακούς χώρους επανακαθιστώντας τις συλλογικές συμβάσεις ως κυρίαρχο στοιχείο των εργασιακών σχέσεων και ανακόπτοντας την ανοδική πορεία των προσωπικών συμβολαίων. Σε αυτό το πλαίσιο η πολυδιαφημισμένη εργασιακή ευελιξία μπορεί να νοηματοδοτηθεί όχι ως τρόπος μείωσης του εργατικού κόστους για τις επιχειρήσεις μέσα από την εντατικοποίηση της εργασίας και την εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων αλλά ως τρόπος αύξησης του εργατικού ελέγχου στην εργασιακή διαδικασία και εναλλακτικής διάθεσης του εργασιακού χρόνου προς όφελος των εργαζομένων.

Κλείνω τονίζοντας ότι δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις από την επερχόμενη προεδρία Χριστόφια. Η αστικοποίηση του ΑΚΕΛ βρίσκεται ήδη σε πολύ προχωρημένο στάδιο. Το αν θα λυθεί το Κυπριακό και το αν θα διατηρηθούν και επεκταθούν τα κεκτημένα της εργατικής τάξης παραμένει ζήτημα σκληρής αναμέτρησης με τις δυνάμεις του εθνικισμού και του κεφαλαίου. Εκείνο που ενδεχομένως θα καταφέρουμε αν εκλέξουμε τον Χριστόφια είναι να μετριάσουμε (και όχι να αποκλείσουμε) την ενεργή συμμετοχή του κρατικού μηχανισμού στην αντίπερα παράταξη.

Που το πολιτιστικό κέντρο Καρτάς στο στέκι Αρσινόης 5: μια ιστορία ενός χώρου 2003-2007

Εν θα αποπειραθώ να γράψω ένα επιστημονικό ιστορικό κείμενο με πηγές τζιαι αναφορές, αλλά ένα κείμενο ιστορικής μνήμης τζιαι πολιτικής ερμηνείας, εν μέρη απολογιστικό τζιαι εν μέρη αυτοβιογραφικό. Απολογούμαι εκ των προτέρων αν άφησα κάτι σημαντικό πίσω. Είμαι έτοιμος να δεχτώ σχόλια τζιαι παρατηρήσεις.

Το πολιτιστικό κέντρο / δικοινοτικό καφενείο: 2003-2005

Τον Απρίλη του 2003, σαν αποτέλεσμα της πίεσης που εξασκούσε η συνεχιζόμενη εξέγερση των τ/κ, το κατοχικό καθεστώς της βόρειας Κύπρου επροχώρησεν τζιαι άννοιξεν το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας. Η κίνηση τούτη σύμφωνα με κάποιους, μεταξύ των οποίων τζιαι της τ/κ εφημερίδας Socialist Truth, αποσκοπούσε στην αποσυμπίεση της έκρυθμης κατάστασης στον βορρά τζιαι στην αποδυνάμωση του φιλειρηνικού/επανενωτικού τ/κ κινήματος. Οι πρώτοι μήνες μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων ήταν εκπληχτικοί. Η επαναπροσέγγιση εμετατράπηκε που πράξην πολιτικού στιγματισμού σε κυρίαρχη κοινωνική πραγματικότητα. Τούτον εδημιουργούσεν συνθήκες μαζικής πολιτικής δράσης τζιαι δικοινοτικής οργάνωσης σύμφωνα με κάποιους.

Σε τούτα τα πλαίσια o κύκλος γύρω που την τ/κ σταλινική εφημερίδα Socialist Truth εσυγκροτήθηκεν ως πολιτικό κόμμα, το KSP (Cyprus Socialist Party) τζιαι επροσπαθούσεν να στήσει ε/κ τμήμα χρησιμοποιώντας τον Evren, έναν νεαρό δημοσιογράφο/αρθρογράφο που εκατοικούσεν στην νότια Κύπρο που το 2002. Παράλληλα ο τροτσκιστής Δώρος της ΚΙΣΑ θωρώντας τον δυναμισμό της τ/κ νεολαίας έθελεν να ανοίξει έναν δικοινοτικό κέντρο κοντά στο Λήδρα Πάλλας. Έτσι ο Δώρος ενοικίασε το χτίριο στην Αρσινόης 5 τζιαι ο Εβρέν ανάλαβε να φέρει την τ/κ νεολαία σε επαφή με την ε/κ νεολαία. Εγραφτήκαν πολλά μέλη στην αρκήν, μέσα στο κλίμα του ενθουσιασμού που επικρατούσεν τζιαι ο χώρος ελειτούργησεν σαν δικοινοτικό πολιτιστικό κέντρο/καφενείο. Κάποιοι εζωγραφίζαν στους τοίχους, κάποιοι επαίζαν σκάκι, κάποιοι επαίζαν κιθάρες. Παράλληλα εγίνουνταν μαθήματα ελληνικής τζιαι τουρκικής γλώσσας. Πολιτικά το KSP στην προσπάθεια του να αποχτήσει έρισμα στην ε/κ κοινότητα, πέραν που τους ανένταχτους αριστερούς επιδίωξε τζιαι συμμαχία με την Εργατική Δημοκρατία, τη βασική ε/κ τροτσκιστική οργάνωση. Εττουμπάραν τα όμως λλίους μήνες μετά γιατί εδιαφωνήσασιν στη στάση τους για το επερχόμενο δημοψήφισμα (το KSP ήταν του ναι τζιαι η Εργατική Δημοκρατία του όι). Ο Δώρος εν το μεταξύ (μαζί με τον γιο του το Χρίστο) τζιαι κάποιους άλλους είχαν αποχωρήσει λόγω αδυναμίας τους να συνεννοηθούν με το KSP. Ο Αναρχικός Πυρήνας Κύπρου τότε εν είσιεν οίκημα τζιαι ήταν σε κατάσταση αποδιοργάνωσης. Έτσι η ίδρυση του Καρτάς έδωσεν του τη δυνατότητα να επανασυγκροτηθεί, ως βασικά Λευκωσιάτικη κίνηση. Οι αναρχικοί εν ανακατωθήκαν στην διαχείρηση τζιαι τες εκδηλώσεις του Καρτάς, εχρησιμοποιούσαν το όμως σαν σημείο συναντήσεων τζιαι συνελεύσεων. Έν ήταν μέλη αλλά χρήστες του πολιτιστικού κέντρου.

Τον Απρίλη του 2004 όταν επήα να δω τον χώρο που κοντά για πρώτη φορά εσυνάντησα μιαν περίεργη κατάσταση. Μετά την αποχώρηση του Δώρου τζιαι των ανθρώπων του, τζιαι μετά την αποχώρηση τζιαι της Εργατικής Δημοκρατίας, ο χώρος βασικά υπολειτουργούσεν. Είσιεν κάποιους νεολαίους του KSP, τζιαι θκιο άλλους τ/κ φίλους του Εβρέν. Ο Εβρέν είσιεν καταφέρει να κάμει μιαν ε/κ μόνο μέλος του KSP, την Άννα αλλά τζιαι τζίνη βασικά εδραστηριοποιήθηκεν στην Πρωτοβούλια Αριστερών για το Ναι. Η Άννα ήταν η μοναδική ε/κ στην επιτροπή του πολιτιστικού κέντρου τότε. Παρουσία στο χώρον όμως, πέραν που τους αναρχικούς είχαν επίσης τζιαι τέσσερις Ανθουπολίτισσες, πολιτικά ανένταχτες που εσυχνάζαν τζιαμέ τζιαι είχαν όρεξην για δικοινοτική δραστηριότητα. Τζίνα ούλλα τα μέλη που είχαν γραφτεί αρχικά εν επολλοέρκουνταν στον χώρο, ιδίως μετά που το δημοψήφισμα. Ενώ δηλαδή το πολιτιστικό κέντρο είσιεν μιαν φάουσα μέλη, σε καθημερινή βάση τζιαμέ ο κόσμος ήταν λλίος. Τζιαι μετά τες πολιτικές συγκρούσεις τζιαι τες αποχωρήσεις το KSP επροσπαθούσεν να μεν πολιτικοποιεί τζιαι πολλά τον χώρο για να καταφέρει να τον διατηρήσει.

Σε τούτο το πλαίσιο, μέσα στο καλοτζαίρι του 2004 οι τέσσερις Ανθουπολίτισσες εμπήκαν μέσα στην επιτροπή τζιαι εδώσαν άλλον αέρα στο χώρο. Εσυνεχιστήκαν οι προηγούμενες δραστηριότητες, αλλά επροστέθηκεν τζιαι η δωρεάν προβολή ταινιών με δανεισμό του προτζιέχτορ του Οργανισμού Νεολαίας. Που οργανωτικής πλευράς εγράφτηκεν ένα τρίγλωσσο εισαγωγικό κείμενο τζιαι εδημιουργήθηκεν ξεχωριστό ήμεηλ γκρουπ για να συζητά ον-λάιν η επιτροπή. Ο χώρος εβάφτηκεν, τζιαι εδιακοσμηθήκαν τα τζιάμια με ζωγραφκιές. Τζίνον τον τζιαιρό εδραστηριοποιείτουν τζιαι η Πρωτοβουλία Ενάντια στην Κρατική Καταστολή με αφορμή τες δίκες τριών αναρχικών για τα επεισόδια στην Αμερικάνικη Πρεσβεία στες αντιπολεμικές διαδηλώσεις του 2003. Οι πρώτες συνελεύσεις εγίνασιν στον χώρο του Ιντημήτια / σπίτι του Σόλωνα. Όμως η κρίση στο Ιντημήτια Κύπρου που ήταν σε εξέλιξη που πριν το δημοψήφισμα οδήγησεν στην διάσπαση του τζιαι στην μεταφορά των συνελεύσεων της Πρωτοβουλίας στο Καρτάς.

Το φθινόπωρο του 2004, εγώ είχα τελιώσει τες σπουδές μου τζιαι είχα τζιαι χρόνο τζιαι όρεξη για να ασχοληθώ πιο ενεργά με το κίνημα της Κύπρου. Όμως η Πρωτοβουλία Αριστερών για το Ναι, (στην οποίαν είχα δραστηριοποιηθεί στο δημοψήφισμα) που επροσπαθούσεν τότε να συγκροτηθεί ως παγκύπρια πολιτική επανενωτική οργάνωση εν εφαίνετουν να έσιει τζιαι ιδιαίτερες προοπτικές. Οπόταν επροτίμησα το πολιτιστικό κέντρο Καρτάς παρά τον σχετικά απολιτίκ χαραχτήρα του, θεωρώντας ότι θα εμπορούσεν να μετεξελιχτεί σε κινηματική οργάνωση. Παράλληλα εσυμμετείχα τζιαι στην Πρωτοβουλία Ενάντια στην Κρατική Καταστολή που άρχισεν να ασχολείται πέραν που τες δίκες των αναρχικών τζιαι με τα δικαιώματα των μεταναστών. Τον Νιόβρη του 2004 εσυμμετείχαμεν με το σύνθημα “Είμαστε όλοι μετανάστριες” σε διαδήλωση που οργάνωσεν η ΚΙΣΑ.

“...Ως Πρωτοβουλία Ενάντια στην Κρατική Καταστολή δεν χωρίζουμε τους κατοίκους της Κύπρου σε νόμιμους και παράνομους και στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε μετανάστη. Ανεξάρτητα από τις συστημικές διαβαθμίσεις μισθών και δικαιωμάτων πιστεύουμε ότι το εργατικό δυναμικό, ντόπιοι και μετανάστες, βρισκόμαστε στην ουσία στον ίδιο παρονομαστή εκμετάλλευσης και καταπίεσης...”

Την ίδια εποχή η επιτροπή του Καρτάς εσυζητούσεν το θέμα της εγγραφής του ως συλλόγου, την δημιουργία καταστατικού τζιαι της σύγκλισης της επανιδρυτικής του συνέλευσης. Εγώ τότε είχα προτείνει ότι ήταν πιο βασικό να φκάλουμε ένα τζιαινούρκο πολιτικό κείμενο-πλαίσιο για να έσιει οποιονδήποτε νόημα μια επίσημη επανίδρυση. Τούτον εγίνηκεν, στην θεωρία τουλάχιστον.

“...πρέπει να σταματήσουμε να βασιζόμαστε στους πολιτικούς για να συμφωνήσουν και να μας παρουσιάσουν τη λύση του προβλήματος. Παρόλο που μια συμφωνία θα ήταν ευπρόσδεκτη, ξέρουμε ότι η λύση του προβλήματος δεν μπορεί να συμπυκνωθεί σε ένα χαρτί, ένα συμβόλαιο η ένα σύνταγμα. Η ειρήνη και η συμφιλίωση στην Κύπρο μπορούν να επιτευχθούν μόνο με την διεύρυνση του πολιτικού ορίζοντα, με ανάληψη πρωτοβουλιών και προώθηση διαλόγου ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους που κατοικούν βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής...”

Στα πλαίσια της διαδικασίας για εγγραφή του Καρτάς ως συλλόγου εν το μεταξύ, η αστυνομία έκαμνεν έρευναν τζιαι άρκεψεν να παρενοχλεί τες Ανθουπολίτισσες τζιαι την Άννα με τηλεφωνήματα στους γονιούς τους τζιαι επισκέψεις στον χώρο. Ήταν η εποχή της περιρέουσας ατμόσφαιρας. Για να σταματήσει τούτη η κατάσταση επήαμεν η Άννα τζιαι εγώ να δούμεν τον Χρίστου που ήταν Υπουργός Εσωτερικών. Εν είσιεν ώραν να μας δει, αλλά είπεν μου τηλεφωνικά να κανονίσουμεν μιαν εκδήλωση τζιαι να έρτει για να δώκει πολιτικό μήνυμα με την παρουσίαν του. Το τελευταίο πράμα που έθελα εγώ τότε ήταν το πατρονάρισμα που Υπουργό του Παπαδόπουλου. Οπόταν αφήσαμεν το τζιαμέ τζιαι εν τον εκαλέσαμεν. Πάντως που τότε εν μας εξαναενόχλησεν η αστυνομία. Η αίτηση μας όμως για εγγραφή απορρίφτηκεν για τεχνικούς λόγους (λάθος διευθύνσεις, αλλαγή της σύνθεσης του αρχικού συμβουλίου κλπ). Η προσπάθεια για εγγραφή εσυνεχίστηκεν το 2005 αλλά χωρίς αποτέλεσμα μέχρι που επάρθηκεν η απόφαση που μιαν τζιαινούρκα συνέλευση να σταματήσει η διαδικασία με το σκεπτικό ότι αφού εν απίθανο να μας γράψουν για πολιτικούς λόγους, ας μεν το παρατραβούμεν το σιοινί για να μεν φέρουμεν την αστυνομία μέσα πάλε για να ξανακάμει έρευνα.

Παρά τες προσπάθειες που εκάμναμεν τότε εν τζιαι εμαζεύκετουν τζιαι πολλύς κόσμος. Έρκουνταν διάφορα φρικιά, περίεργοι, παράξενοι τύποι, εκουλιάζαν βασικά οι πονεμένοι τζιαι οι αποκλεισμένοι της Λευκωσίας. Ένα βασικό πρόβλημα ήταν ότι πολλοί που τούτους εν εσυνεισφέραν, κάποιοι εν επληρώναν καν τα ποτά τους με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε οικονομικά προβλήματα. Εσκεφτήκαμεν τότε να ξεκινήσουμεν τα πάρτυς κάθε Σάββατο τζιαι να βάλλουμεν είσοδο για να επιβιώσει ο χώρος. Ανάλαβα υπεύθυνος να φέρνω DJs τζιαι μουσικούς τζιαι να κάμνω τον μπάρμαν. Είσιεν πλάκα η φάση. Έρκετουν πολλύς κόσμος, κυρίως μιτσιοί, αλλά τζιαι μετανάστες τζιαι εχορεύκαν κάμποσο, εγίνουνταν γνωριμίες, έρωτες, καταστάσεις. Αλλά σταδιακά οι τ/κ αραιώσαν. Στον βορρά ήταν σταμπαρισμένο το Καρτάς ως το κέντρο του KSP τζιαι έτσι οι σχέσεις με άλλες τ/κ πολιτιστικές τζιαι πολιτικές ομάδες ήταν περιορισμένες. Με το Kirlangic τζιαι την Baraka επροσπαθούσαμεν να κάμουμεν επαφές αλλά εν εφκήκεν τίποτα παραπάνω που την ανταλλαγή μερικών επισκέψεων. Η Baraka έπαιξεν μας τζιαι θέατρο μια φορά. Ο δικοινοτικός Όμιλος Ιστορικού Διαλόγου έκαμνεν κάποιες που τες επιμέρους συναντήσεις του στο Καρτάς για πρότζεκτς αλλά ούτε με τζίνους εν έπαιξεν τίποτε. Η δικοινοτική οργάνωση Orange έκαμνεν συνελεύσεις στον χώρο αλλά εν άντεξεν τζιαι πολλά. Ο Σύνδεσμος Οικογενειακού Προγραμματισμού έκαμεν κάποιες παρουσιάσεις/διαλέξεις στο Καρτάς για θέματα γυναίκας, σεξουαλικής δραστηριότητας τζιαι γάμου. Στα πλαίσια τούτα θυμούμαι μιαν ωραίαν συζήτηση για την καθολικότητα του θεσμού του πολιτικού γάμου στην βόρεια Κύπρο. Μιαν φοράν εκάμαμεν τζιαι παρουσίαση για την εξέγερση του Πολυτεχνίου. Εφέραμεν έναν που ήταν μέσα στο Πολυτεχνίο τζιαι έκαμα τζιαι εγώ πέραν που τον μεταφραστή τζιαι μιαν εισαγωγή. Σε τζίνη την εκδήλωση επανεμφανίστηκεν τζιαι η Εργατική Δημοκρατία αλλά όπως ήρτασιν εφύαν μετά που είδαν ότι το πνεύμα της εκδήλωσης εν ήταν ιδιαίτερα γιορταστικό. Ο Κωστής ο Αχνιώτης οργάνωσεν κάποιες που τες επαναπροσεγγιστικές του δραστηριότητες τζιαμέ όπως μιαν ημερίδα με θκιο καθηγήτριες πανεπιστημίου που ασχολούνταν με τους μουσουλμάνους της Θράκης, κάποιες συνελεύσεις της Πρωτοβουλίας Εκπαιδευτικών Ενάντια στην Διχοτόμηση τζιαι κάτι αποτυχεμένες απόπειρες στες οποίες εσυμμετείχα τζιαι εγώ να συγκροτήσουμεν τάχα κάποιου είδους πολιτικό πυρήνα σε σχέση με την προώθηση λύσης του Κυπριακού.

Το οικονομικό εσυνέχισε να αποτελεί πρόβλημα τζιαι σαν λύση επροβάλλετουν τότε η χρηματοδότηση που την UNOPS. Παραδόξως οι σταλινικοί παρά την αντι-ιμπεριαλιστική ρητορία τους εν είχαν καμιάν αναστολή στο να πιάσουμε λεφτά που την UNOPS. Συνεργασία ακόμα τζιαι με τον θκιάολον, εν είσιεν πει κάποτε ο Λένιν; Όταν ήρτεν στη ψηφοφορία μόνον εγώ τζιαι ο Emre είπαμεν όι. Αλλά είπαμεν ότι ήταν να σεβαστούμε την απόφαση της πλειοψηφίας τζιαι εν θα εφέφκαμεν. Οι αναρχικοί, παρόλον που ήταν έξω που την επιτροπή εσσιήζαν πανιά άμαν ακούσαν για UNOPS. Τζιαι είχα τους εγώ πας την κκελλέ μου. Η UNOPS τότε μετά την έκθεση των Nathan Associates (γύρω που την οποίαν εστήθηκεν η περιρέουσα ατμόσφαιρα) έκλεισεν το Κέντρο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που είσιεν τζιαι εγύρεφκεν κάποιους να τους δώσει τον εξοπλισμό που έμεινεν με την ελπίδα ότι ήταν να τον χρησιμοποιήσουν για επαναπροσεγγιστικούς σκοπούς. Τες διαπραγματεύσεις ανάλαβεν τες η Ελένη. Τελικά επιερώσαν για να μπει τζιαινούρκα ηλεκτρική εγκατάσταση στο χτίριο τζιαι εδώσαν μας φωτοτυπική, υπολογιστή, κλιματιστικά, γραφεία τζιαι καρέκλες συνεδρίων με αντάλλαγμα την υποχρέωσην να λειτουργήσουμεν για ένα εξάμηνο ως Κέντρο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Απότι θυμούμαι εν εμφανιστήκαν ενδιαφερόμενες ομάδες είτε Μη Κυβερνητικές είτε άλλες για να χρησιμοποιήσουν τζιαι να αξιοποιήσουν τον χώρο. Το άλλον πρότζεκτ που εχρηματοδοτήθηκεν που την UNOPS, την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά τζιαι που τον Οργανισμό Νεολαίας ήταν το πολυκοινοτικό παιδικό εργαστήρι. Τούτον επεριλάμβανεν σεμινάριο με εκπαιδευτές που διάφορες χώρες, μιχτό παιδικό σχολείο τα Σάββατα τζιαι μιχτή παιδική κατασκήνωση το καλοτζιαίρι. Στο πρότζεκτ τούτον εσυμμετείχεν τζιαι η τ/κ συντεχνία δασκάλων δημοτικής εκπαίδευσης KTOS.

Εν το μεταξύ εσωτερικά της επιτροπής του Καρτάς αρκέψαν οι εντάσεις τζιαι η ασυνεννοησία. Στην προσπάθεια μου να πολιτικοποιήσω όσον με έπαιρνεν την κατάσταση πρέπει να πω ότι απότυχα. Όταν ήρτα ενθουσιασμένος που το εναλλαχτικό Κοινωνικό Φόρουμ του Λονδίνου μες το φθινόπωρο του 2004 τζιαι εμάχουμουν για την ανάγκη διχτύωσης με το διεθνές κίνημα τζιαι για την κοινωνική επισφάλεια ως κεντρική προβληματική για την νεολαία εν μου εδίαν κανένας σημασία. Μια διάλεξη/παρουσίαση μου για την ισπανική επανάσταση σε συνδυασμό με την προβολή της ταινίας του Ken Loach “Γη και Ελευθερία” επροκάλεσεν μιαν άγριαν κόντραν αναρχικών τζιαι σταλινικών. Ένα κείμενο μου, απάντηση σε ένα εθνικόφρονα ακαδημαϊκό που έγραφεν στον Πολίτη επέρασεν που το κόσσιηνο πριν να δημοσιευτεί με την ιδιότητα μου ως μέλος του Καρτάς. Βασικά τζιαι για να μεν τα πολλυλοώ, ήταν ξεκάθαρο ότι το Καρτάς εν εφαίνετουν να έσιει πολιτική προοπτική. Επιπλέον οι σταλινικοί αρκέψαν να μας φακκούν τους υπόλοιπους πάνω στα τζιέρρατα τζιαι οι συνελεύσεις της επιτροπής εγίνουνταν πολλά άγριες. Ένας συγκεκριμένος ειδικά, που αντικατάστησεν τον Εβρέν σαν ο βασικός πολιτικός εκπρόσωπος του KSP στο Καρτάς έγινεν αφόρητος. Επρόβαλλεν ομοφοβικές τζιαι καθωσπρεπεικές θέσεις για τον χαραχτήρα του χώρου τζιαι εσυνέτεινεν στο να απομονωθούν γενικά τζιαι οι υπόλοποι σταλινικοί. Εσσιήστηκεν γιατί έππεσεν ένα λεσβιακό φιλί σε ένα πάρτυ τζιαι μετά επιχειρηματολογούσεν στην επιτροπή τζιαι δημόσια σε μιαν προβολή ταινίας με ομοφυλοφιλικές σκηνές ότι η ομοφυλοφιλία εν παραφύσικη, προβληματική τζιαι πολιτικά απαράδεχτη. Βλέποντας ότι η κατάσταση στο Καρτάς εν με εγέμοννεν πολιτικά άρκεψα να δραστηριοποιούμαι τζιαι σε μιαν νέαν ομάδα που επροέκυψεν μέσα που την Πρωτοβουλία Ενάντια στην Κρατική Καταστολή, τους Άτυπους. Οι Άτυποι εσυνεδριάζαμεν στο Καρτάς αλλά όπως τους αναρχικούς εδιατηρούσαμεν την ανεξαρτησίαν μας. Επαρέμεινα τζιαι στην επιτροπή του Καρτάς γιατί εν έθελα να αφήκω τες Ανθουπολίτισσες μόνες τους κόντρα στους σταλινικούς. Τελικά η αντισταλινική φράξια επικρατήσαμεν τζιαι οι σταλινικοί αποχωρήσαν σιγά σιγά χωρίς όμως να το πουν επίσημα στους κομματικούς τους ηγέτες, θκιο που τους οποίους ήταν μόνιμοι κάτοικοι Λονδίνου.

Εν το μεταξύ άρκεψα σταδιακά να αποστασιοποιούμαι που την επιτροπή του Καρτάς μέχρι που αποχώρησα τζιαι έμεινα μόνο στους Άτυπους. Το καλοτζαίρι του 2005 με τους σταλινικούς τζιαι εμέναν έξω τζιαι θκιο που τες τέσσερις Ανθουπολίτισσες να φεύκουν που την Κύπρο το Καρτάς επήεννεν για κλείσιμο. Οπόταν οι Άτυποι τζιαι οι αναρχικοί αρκέψαμεν να συζητούμε ότι έπρεπεν να αναλάβουμε τες ευθύνες μας τζιαι ότι εν ήταν σωστό να αφήσουμεν τον χώρο να κλείσει. Έτσι μέσα στο φθινόπωρο του 2005 αρκέψαμεν μια επίπονη διαδικασία επανίδρυσης. Πέραν που τους Άτυπους τζιαι τους αναρχικούς (που εν ήταν τζιαι έννενι καθόλου σταθερή ομάδα στην σύνθεση της τζιαι εν κάπως αυθαίρετα που τους τσουβαλιάζω μαζί σε τούτο το κείμενο) ήρτεν τζιαι τζιαινούρκος ανένταχτος κόσμος, τζιαι κάποιοι γύρω που το περιοδικό Ανατροπή. Στην δεύτερη επανιδρυτική συνέλευση, καθοριστική για να δούμεν ποιοι τζιαι πόσοι που το πλήθος της πρώτης πραγματικά ενδιαφέρουνταν, εμφανιστήκαν καμιά δεκαρκά σταλινικοί με θκιο που τους ηγέτες τους, έναν της Κύπρου τζιαι έναν του Λονδίνου. Οπόταν έπαιξεν κάποιον είδος συναγερμού μέσα στους υπόλοιπους τζιαι εδώθηκεν τους το μήνυμα ότι εν θα εμπορούσαν με τίποτε να ποδηγετήσουν το τζιαινούρκο μόρφωμα. Έτσι όπως ήρταν οι σταλινικοί, εφύαν τζιόλας τζιαι που τότε απόσον ξέρω εν εξαναεμφανιστήκαν.

Το κοινωνικό κέντρο: 2005-2006

Η τζιαινούρκα σύνθεση του χώρου αποφάσισεν να διατηρήσει το όνομα Καρτάς, τζιαι να συνεχίσει τες δραστηριότητες του εχτός που τα μαθήματα ελληνικών τζιαι τούρτζικων αφού εν υπήρχαν ενδιαφερόμενοι. Αλλά εμετονόμασεν το σε κοινωνικό κέντρο, καθώς εθεώρησεν ότι ο όρος πολιτιστικό κέντρο ήταν κάπως παραπλανητικός. Πιο ουσιαστικά αποφασίστηκεν να μεν έσιει επιτροπή τζιαι οι αποφάσεις να παίρνουνται στες συνελεύσεις που εγίνουνταν θκιο φορές τον μήνα. Ένα που τα βασικά προβλήματα ήταν ότι είσιεν διαφορετικά άτομα παρόντα που συνέλευση σε συνέλευση οπόταν εδημιουργούνταν ασυνεννοησίες τζιαι ασυνέπειες. Με την αποχώρηση των τ/κ σταλινικών τζιαι πιο μετά του Εμρέ, το Καρτάς έγινεν βασικά ελληνοκυπριακό. Είσιεν ένα τ/κ μέλος αλλά η σύνδεση με την άλλην κοινότητα είσιεν μειωθεί σημαντικά. Εξαίρεση ήταν κάποιες φιλικές επισκέψεις τ/κ τζιαι ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ που εδιοργάνωσεν η Μπαράκα τζιαι εσυμμετείχαμεν διάφοροι σαν Άτυπος. Αα είσιεν τζιαι μιαν έκθεση ζωγραφικής τζιαι μιαν έκθεση φωτογραφίας που τ/κ καλλιτέχνες. Έκθεσην ζωγραφικής έκαμεν τζιαι ένας μακροχρόνιος μετανάστης. Επαίξαμεν για ένα διάστημαν με την ιδέα να οργανώσουμεν δίχτυο καλλιτεχνών για εναλλαχτικές εκθέσεις έξω που τες γκαλερύ τζιαι ήταν να οργανώσουμεν τάχα εκδήλωση με θέμα την εμπορευματοποίηση της τέχνης αλλά εστάλωσεν η πρωτοβουλία.

Η ένταξη των Ατύπων στο Καρτάς παράλληλα με την πρωτοβουλία για τη δημιουργία του διαδυχτιακού περιοδικού (εναλλαχτικής ενημέρωσης τζιαι κριτικής) Φάλιες, έφερεν τζιαι την διάλυση της ομάδας. Η διαχείρηση του κοινωνικού κέντρου τζιαι η έκδοση του περιοδικού απαιτούσαν ήδη παραπάνω χρόνο τζιαι ενέργεια απότι είχαμεν. Η αλήθκεια εν ότι εν τζιαι εκαταφέραμεν ως Άτυποι να συγκροτήσουμεν ούτε πολιτικό-θεωρητικό λόγο ούτε εναλλαχτικές οργανωτικές δομές. Η προσπάθεια μας να επανασυγκροτήσουμεν το Καρτάς ως κινηματική οργάνωση είσιεν βέβαια κάποιες επιτυχίες, όπως η οργάνωση μιας μαζικής επίσκεψης αλληλεγγύης στον Καταυλισμό Αιτητών Πολιτικού Ασύλου στην Κοφίνου που ετράβησεν τζιαι τα κανάλια τζιαι ανάγκασεν διάφορους πολιτικούς τζιαι τον Τάσσο να κάμουν δηλώσεις για το θέμα. Την επίσκεψην τούτη ακολούθησεν η οργάνωση τζιαι διεξαγωγή δωρεάν μαθημάτων ελληνικής τζιαι αγγλικής γλώσσας τες Κυριακές στην Κοφίνου. Που πολιτικήν σκοπιά όμως η επαφή τζιαι η επικοινωνία με τους μετανάστες εν επεχτάθηκεν ιδιαίτερα.

Που ψυχαγωγικής πλευράς το νέο Καρτάς επανέφερεν τα πάρτυς του Σαββάτου χωρίς είσοδον όμως, τζιαι για τα έξοδα του χώρου οργανώνετουν έναν πάρτυ το μήνα με είσοδο τζιαι φαί. Το νέο στήσιμο της φάσης του Σαββάτου (για ένα διάστημα είχαμεν σταματήσει τα πάρτυς γιατί επαραπονιούταν κάποιοι γείτονες τζιαι έρκετουν η αστυνομία) ανάλαβεν το ο Κώτσιος. Στην αρκήν έκαμνεν τζίνος τον DJ αλλά σταδιακά αρκέψαν τζιαι οι πιο μιτσιοί να παίζουν. Αρχικά η μουσική ήταν μιχτή, κούλλου μάκκα που λαλεί τζιαι ο Κώτσιος. Σταδιακά όμως άρκεψεν ο διαχωρισμός των χιπχοπάδων με τους πάνκηες τζιαι έτσι που το καλοτζιαίρι του 2006 είσιεν νύχτα πανκ τζιαι νύχτα χιπ χοπ. Μιαν φορά το μήνα στο χιπ χοπ πάρτυ είσιεν ανοιχτό μικρόφωνο τζιαι εχτονώνετουν πολλύς κόσμος. Είσιεν πλάκα γιατί άκουες ραπαρίσματα σε διάφορες γλώσσες, ελληνικά, κυπριακά, ρώσσικα, αγγλικά, γαλλικά. Οι τ/κ εν είχαν παρουσία πλέον στο χώρο, η παρουσία των μεταναστών όμως είσιεν αυξηθεί αισθητά.

Τον Φεβράρη του 2006 επήα ως παρατηρητής στο Μιλάνο σε ένα πανευρωπαϊκό συνέδριο του κινήματος της Ευρωπρωτομαγιάς που έβαλλεν σαν κεντρική προβληματική την κοινωνική επισφάλεια. Έκαμα τζιαι μιαν παρουσίαση στο Καρτάς, έγραψα μαζί με ένα καλαμαρά σύντροφο τζιαι μιαν έκθεση στες Φάλιες. Όμως εν υπήρχαν ενδιαφερόμενοι για να προχωρήσουμεν σαν Καρτάς σε μιαν σύνδεση με το εξωτερικό. Ούτως η άλλως η πανευρωπαϊκή κινητοποίηση ήταν ακόμα σε αρκετά πρώιμο στάδιο με τους Ιταλούς να βρίσκουνται πολλά πιο μπροστά που τους υπόλοιπους. Οι ιστορικές κινητοποιήσεις των φοιτητών τζιαι των εργαζομένων της Γαλλίας τον Μάρτη κόντρα στην Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης εφαίνουνταν να επιβεβαιώνουν τες θέσεις του κινήματος της Ευρωπρωτομαγιάς για την διάχυση τζιαι επέχταση της εργασιακής επισφάλειας στο ευρύττερο κοινωνικό πεδίο. Ενώ όμως εμαχούμασταν κάποιοι να καταλάβουμεν το τι ακριβώς εγίνετουν στην Γαλλία τζιαι το πως εσυνδέουνταν τούτες οι κινητοποιήσεις με τες προηγούμενες των μεταναστών των Παριζιάνικων προαστείων, εσημειωθήκαν σημαντικές εξελίξεις στην Λευκωσία.

Μετά που μιαν εξέγερση στα κρατητήρια των Κεντρικών Φυλακών, η ΚΙΣΑ εκάλεσεν αντι-ρατσιστικές κινητοποιήσεις που εκαταλήξαν σε κατάληψη της Πλατείας Ελευθερίας που επήεν τρεις εφτομάες. Η κεντρική πλατεία της Λευκωσίας εμετατράπηκεν για πρώτη φορά στην ιστορία της σε επίκεντρο κινηματικής δράσης που μεγάλο πλήθος μεταναστών. Πολλά που τα μέλη του Καρτάς αναλάβαν ενεργό ρόλο στον συντονισμό, την υποστήριξη τζιαι την οργάνωση αλληλεγγύης στους μετανάστες διαδηλωτές. Οι μετανάστες ήταν που διάφορες χώρες τζιαι έρκουνταν με λεωφορεία που διάφορες πόλεις της Κύπρου για τες κινητοποιήσεις. Επειδή όμως τα γεγονότα εβουρούσαν πριν που μας, κάποιοι ελειτουργήσαμεν κάπως αυθόρμητα τζιαι χωρίς πολλές εσωτερικές διαδικασίες με αποτέλεσμα ένα που τα μέλη του Καρτάς να δυσαρεστηθεί έντονα τζιαι να αποστασιοποιηθεί. Οι διαφορές με την ΚΙΣΑ τότε τζιαι στην πολιτική αντίληψη τζιαι σε θέματα ταχτικής εσυντηρούσαν μιαν υπόγεια αντιπαλότητα Καρτάς – ΚΙΣΑ. Βλέποντας όμως την πρωτοφανή μαζικότητα των κινητοποιήσεων (τζιαι τον κεντρικό ρόλο διαφόρων μελών του Καρτάς σε τούτες) κάποιοι εθεωρούσαμεν ότι εν έπρεπεν να συγκρουστούμεν ανοιχτά με την ΚΙΣΑ που είσιεν τζιαι την στήριξη των διαφόρων άλλων ομάδων που εσυμμετείχαν. Συγκεκριμένα σε μιαν ανοιχτή συνέλευση στο οίκημα της ΚΙΣΑ όπου επροτείνετουν κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, διάφοροι που το Καρτάς εσυμμετείχαμεν κριτικάροντας μεταξύ άλλων την ταχτική πολιτικής ποδηγέτησης των μεταναστών που πλευράς της ΚΙΣΑ αλλά δηλώνοντας ότι είμασταν έτοιμοι για την κλιμάκωση. Η ΚΙΣΑ τελικά εσύνταξεν μιαν ανακοίνωση τύπου με την οποίαν εδιαφωνούσαμεν τζιαι εσυμπεριέλαβεν το Καρτάς στες οργανώσεις που την συνυπογράφουν. Τούτον επροκάλεσεν ζήτημα πολιτικής τάξης τζιαι ευθυνών εσωτερικά της συνέλευσης του Καρτάς.

Το θέμαν αν το Καρτάς έπρεπε να δρα σαν πολιτική ομάδα ή αν θα επεριορίζετουν στον ρόλο της συστέγασης τζιαι του συντονισμού αυτόνομων εσωτερικών ομάδων τζιαι πρωτοβουλιών ήταν γενικόττερα μόνιμος βραχνάς για τη συνέλευση του χώρου. Το πολιτικό πλαίσιο λειτουργίας του χώρου αποτέλεσεν κεντρικό θέμα πολλών συνελεύσεων χωρίς ξεκάθαρη κατάληξη πέραν που ένα κείμενο με τα πέντε αντί (αντι-καπιταλισμός, αντι-εθνικισμός, αντι-ρατσισμός, αντι-σεξισμός, αντι- ιεραρχία) ως βασικές παράμετροι δράσης. Η θέση κάποιων ήταν ότι ο εσωτερικός πλουραλισμός του χώρου απειλείτουν που προσπάθειες ενιαίας πολιτικής συγκρότησης. Η θέση κάποιων άλλων μεταξύ των οποίων τζιαι εμέναν ήταν ότι τούτα εν κολλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν διότι υπήρχεν μια βασική ομοφωνία που επέτρεπεν κοινή πολιτική δράση τζιαι ότι μόνο μέσα που την κοινή πολιτική δράση ήταν να διαμορφωθεί τελικά η ταυτότητα αλλά τζιαι να φανούν τζιαι οι προοπτικές του κοινωνικού κέντρου.

Μετά που τον τερματισμό των κινητοποιήσεων των μεταναστών τον Μάη του 2006 τζιαι ενώ η ΚΙΣΑ με τους συμμάχους της εθριαμβολογούσαν, στο Καρτάς εκάμαμεν θκιο σημαντικές πολιτικές συζητήσεις κρατώντας τζιαι πραχτικά για να αξιολογήσουμεν την κατάσταση του κινήματος τζιαι τη συμμετοχή μας σε τζίνον. Οι συζητήσεις τούτες εφκάλαν στην επιφάνεια διάφορες πικρές αλήθκειες για τα όρια τζιαι των αντι-ρατσιστικών κινητοποιήσεων τζιαι του Καρτάς ως κοινωνικού κέντρου τζιαι απότι θυμούμαι ήταν οι τελευταίες που εσυμμετείχα τουλάχιστον. Επήλθεν τζιαι μια κόπωση μετά που τες κινητοποιήσεις, ήταν τζιαι η επεισοδιακή αποχώρηση κάποιου μέλους, ήρτεν τζιαι το καλοτζιαίριν. Ένα περίπου αραιώσαμεν τα τζιαι τες Φάλιες, τζιαι το Καρτάς. Μετά εγώ έφυα για σπουδές πάλε. Το Καρτάς εσυνέχισεν να λειτουργεί (οι Φάλιες όι) αλλά όι με τους προηγούμενους ρυθμούς.

Όταν ήρτα πίσω τον σιημώνα του 2006-2007 το Καρτάς επήεννεν για κλείσιμο πάλε. Είσιεν κουραστεί πολλύς κόσμος, κάποιοι είχαν τζιαι αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Γενικά επικρατούσεν τζιαι έναν πολιτικό μούθκιασμα μετά που τες ψυχοφθόρες συζητήσεις για το αν θα υπογράφαμεν ή όι τα κείμενα, τα πανώ, τες ανακοινώσεις τύπου. Η κατάσταση εν ετράβαν πολιτικά τζιαι οικονομικά το βάρος είσιεν αρκέψει να πολλυνίσκει. Τζιαι τζιαμέ που εμαχούμασταν να έβρουμεν τρόπο να το κλείσουμε, εμφανίζουνται οι μιτσιοί. Είσαστεν απαράδεχτοι που τα παραιτάτε, λαλεί μας μια μιτσιά. Που εννά μεγαλώσω εν θέλω να γίνω σαν εσάς. Εννά το λειτουργήσουμεν εμείς, λαλεί ένας άλλος.

Δαμέ νομίζω εν η ώρα για μιαν ανασκόπηση της εξέλιξης της αναρχικής νεολαίας αν μου επιτρέπεται ο όρος. Για πολλά χρόνια γύρω που κάποιους αναρχικούς εμφανίζουνταν κατά καιρούς διάφοροι μιτσιοί που εψάχνουνταν φιλοσοφικά τζιαι ιδεολογικά. Η στάση τους ήταν συνήθως επιπόλαιη τζιαι έρκουνταν τζιαι εφεύκαν χωρίς να συγκροτείται τίποτε σταθερό. Γενικεύκοντας, ενδεχομένως κάπως αυθαίρετα, μπορεί να πει κανένας ότι η θέση τους ήταν μάλλον χίππικη. Απόρριψη της πολιτικής, άρνηση της βίας, απαξίωση της αστικής κοινωνίας, προστασία των ζώων τζιαι χορτοφαγία, λάιφ στάιλ αντίληψη της επανάστασης. Εγράφαν συνθήματα τζιαι εζωγραφίζαν με στένσιλ πάνω στους τοίχους. Μερικοί κάμνουν τζιαι καλό γκραφίττι. Κατά καιρούς εφκάλαν κάποια κείμενα τζιαι οργανώσαν κάποιες διαδηλώσεις (εναντίον των Μακντόναλτς, εναντίον των φασιστών κλπ) αλλά η βασική δραστηριότητα που τους εσυγκρότησεν ήταν οι ποδηλατοπορείες. Η επιρροή των ποδηλατο-τσίρκων (της περιπλανόμενης διεθνούς ομάδας που επέρασεν για ένα διάστημα τζιαι που τους δρόμους της Λευκωσίας) ήταν ξεκάθαρη. Οι μιτσιοί εσυχνάζαν στο Καρτάς ιδίως στα πάρτυς, αλλά λλίοι που τζίνους ανακατώνουνταν στες συζητήσεις ή στες εκδηλώσεις. Στες αρκές του 2007 οι μιτσιοί μαζί με μερικά που τα παλιά μέλη της συνέλευσης αποπειραθήκαν να επανιδρύσουν τον χώρο.

Το στέκι: 2007

Απότι επληροφορούμουν η μετάβαση που την μιαν στην άλλη συνέλευση ήταν δύσκολη τζιαι προβληματική. Είσιεν ένταση τζιαι κάποιοι που την προηγούμενη συνέλευση αποχωρήσαν εντελώς που τον χώρο. Άλλαξεν τζιαι το όνομα. Κάποιοι άλλοι που τζίνους που επρωτοστατήσαν στο να γίνει η μετάβαση αποστασιοποιηθήκαν τελικά. Αλλά ήρτεν τζιαι νέος κόσμος. Για να ξεπεραστούν τα οικονομικά προβλήματα επεχτάθηκεν (ίσως υπερβολικά) η εφαρμογή της ταχτικής που είσιεν εισαγάγει η προηγούμενη συνέλευση με την εσωτερική ενοικίαση δωματίου. Οι εκδηλώσεις εμείναν δωρεάν. Εν έσιει προβολές ταινιών πλέον, ούτε ίντερνετ, αλλά εσυστηματοποιηθήκαν με επιτυχία οι μονοθεματικές διαλέξεις/παρουσιάσεις – συζητήσεις σε εβδομαδιαία βάση, κάτι που εν είχαν καταφέρει οι προηγούμενες συνελεύσεις. Άλλαξεν αισθητά η διακόσμηση του χώρου τζιαι μυρίζει πιο άντεργκραουντ η κατάσταση. Κάποιοι λαλούν ότι αυξήθηκεν τζιαι η εσωστρέφεια τζιαι εμειώθηκεν ο πλουραλισμός του χώρου. Απότι είδα τούτον εν φαίνεται να ισχύει. Πέραν που την έντονη παρουσία ασυμβίβαστων, ισοπεδωτικών τζιαι ανεδαφικών αναρχικών θέσεων νομίζω ότι προχωρά καλά η φάση. Εννά δείξει όμως το πως εννά εξελιχτεί στην συνέχεια. Ας μεν προτρέχουμεν.

Ανέκδοτα λόγια, έντονες στιγμές, καθημερινότητα ταξικής πάλης

"Το βασικό πρόβλημα για την ξενοδοχειακή βιομηχανία της Κύπρου είναι το ψηλό payroll cost."
"Άμαν αφαιρέσεις τους μισθούς σας εσάς τους managers, εννά δεις ίνταλως ππέφτει το payroll cost."

Το καλοτζαίρι που επέρασεν ασχολήθηκα με τους ξενοδοχοϋπαλλήλους. Εμίλησα με πολλούς τζαι επαρακολούθησα πολλούς σαν εδουλεύκαν. Τζαι έκαμεν μου εντύπωση ότι πίσω που την εργοδοτική τρομοκρατία που επικρατεί στον εργασιακό χώρο, τζαι την εξατομίκευση που επιφέρει, υπάρχουν τζαι άλλα πράματα. Υπάρχουν οι αντιστάσεις, η κριτική αντίληψη της πραγματικότητας, η ανυποταξία, το σαμποτάζ: τα βασικά στοιχεία μιας ακωδικοποίητης πολιτικά, ταξικής συνείδησης.

Τμηματάρχης οδηγεί καθαρίστρια στον διευθυντή για επίπληξη. Από το παράθυρο του διευθυντή φαίνονται τα υπόλοιπα ξενοδοχεία της περιοχής.
"Μα νομίζεις φοούμαι ότι εννά με απολύσεις; Να φοάσαι εσού αν χάσεις την δουλειά του γραφείου."
Τζαι δείχνοντας του τη θέα που το παράθυρο λαλεί του
"Θώρε αποπάτους που έχω να καθαρίσω εγώ;"

"Γιατί δουλεύκετε απλήρωτο overtime?"
"Ψυσιηκά μάνα μου. Εν φτωσιοί οι μαστόροι μας τζαι λυπούμαστεν τους. Χαχαχα."

Παλιός υπάλληλος
"Εν καλός ο μάστρος μας."
Νέος υπάλληλος.
"Ναι, άμαν τζοιμάται."

"Να τους κάμουμεν καμιάν απεργία να τους ταράξουμεν;"
"Ναι ρε τζαι οι Πολωνοί να μείνουν μέσα τζαι να μας την σπάσουν."
"Εννά τους κουρτίσουμε τζαι τζίνους. Τζαι αν δεν ηφκαίνουν να τους φκάλουμε με το ζόρι."

Ανάγνωση καθηκόντων καθαρίστριας σε ένα τραπέζι με καθαρίστριες Κυπραίες τζαι ξένες.
Να είναι γνώστης της Αγγλικής γλώσσας.
"Χαχαχα. Άκου ρε, πρέπει να ξέρεις εγγλέζικα για να καθαρίζεις αποπάτους.
Να έχει ενεργειακή συνείδηση στη χρήση φωτισμού και νερού και να συμβάλλει στην εξοικονόμηση ενέργειας αποφεύγοντας τις σπατάλες.
"Αα έτσι; Τώρα που θα πάω πάνω θα ανάψω όλα τα φώτα!"
"Έτσι τους πρέπει. Ότι μας κάμνουν να τους κάμνουμε."

"Το κεφάλαιο τζαι το κράτος είναι το ένα και το αυτό. Όπως θωρείς τωρά τους επιχειρηματίες πίσω που τον Παπαδόπουλλο αύριο εννά τους θωρείς πίσω που τον Χριστόφκια. Εγώ είμαι αριστερός αλλά λαλώ σου ότι όποιος τζαι να φκει εμείς πάλε δαμέ εννά είμαστεν να μας εκμεταλλεύκουνται."

"Εμάς έννεν σαν υπαλλήλους που μας θωρούν. Εν σαν μηχανές χρήματος."

"Μα πόσα να φκάλουν σιόρ οι ξενοδόχοι; Να σάσουν τα κοπελλούθκια τους, να σάσουν τα αγγόνια τους. Εν ανάγκη να σάσουν τζαι τα δισέγγονα τους; Ας δουλέψουν τζαι λλίον τα δισέγγονα τους."

"Αυτοί που έχουν τα χρήματα στη τσέπη μας κοροϊδεύουνε. Πολλά λεφτά στη Κύπρο, ανάπτυξη μεγάλη. Αλλά τα λεφτά τα βαστούν μια χούφτα ανθρώπων. Άμα διαβάσουν το βιβλίο σου οι καρχαρίες οι μεγάλοι ίσως να σκεφτούν λίγο."
"Που τους καρχαρίες μεν περιμένεις τίποτε κύριε τάδε."

"Εσύ που ξέρεις, μήπως το κάνανε να παίρνεις σύνταξη στα 67;"
"Όχι ακόμα. Ίσως το κάμουν στο μέλλον."
"Για ποιούς θα το κάνουνε; Για τους υπουργούς; για τις γυναίκες τους; Ρώτησαν ποτέ έναν εργαζόμενο αν μπορεί να δουλεύει σε έτσι ηλικία; Ούτε που τους ενδιαφέρει."

Επιλογές μνήμης, βιώματα στην ένταση μιας μετάβασης, Σεπτέμβρης 2006

Είχε μια ιδιαίτερη ασκήμια αυτή η νύχτα καθώς κάποιοι κουρασμένοι ήχοι τριγύριζαν χαμένοι μέσα στα σοκάκια και τις γειτονιές, πάλευαν μάταια με την γαλήνη του θανάτου μέχρις ότου έσβηναν και εξαφανίζονταν στην σκόνη, σαν τις σκέψεις των μοναχικών ανθρώπων και σαν τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο. (Αύγουστος 97).

Φωτιές σε βαρέλια ζεσταίνουν τους αλήτες της πόλης καθώς ο παγερός αέρας διαπερνά το δέρμα τους, σκυλιά που γαυγίζουν αυτοκίνητα που τρέχουν, κόσμος στην ουρά για το σινεμά.
Σε μια παλιά αποθήκη κάτι παιδιά με κιθάρες προσπαθούν να βρουν νόημα,
σαν τον ποιητή του αντικρυνού διαμερίσματος που χάνει συνεχώς τον ειρμό της σκέψης του.
Τα βατράχια του βάλτου έχουνε συναυλία απόψε, μια άθλια χορωδία θορύβου που χτυπάει στα νεύρα των περαστικών
και η χιονάτη με το κοντό της φουστανάκι κρυώνει
καθώς περιμένει τον πρίγκηπα που την έστησε ξανά στο ραντεβού.
Ουρλιακτά σκύλλων, μισό φεγγάρι, απέραντη μοναξιά, παγωμένο αεράκι διαπερνά τη σάρκα τσακίζει τα κόκαλα, κάνει το μεδούλι να τρέμει. Το μυαλό ταξιδεύει μακριά πέρα από τα ανθρώπινα μονοπάτια, πέρα από τον ουρανό και τα σύννεφα, πέρα από τα αστέρια, πέρα από το άπειρο. Λάσπες, ξερά φύλλα, άβυσσος, μοναξιά....Ακινησία, ψεύτικη γαλήνη, θέατρο, κουφό ηλίθιο θέατρο...(Νιόβρης 98).

1999. Ήταν ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1943 – 49 που κατάστρεψε τον αντι-αποικιακό μας αγώνα; ΕΑΜ. Seatle. International history. 1968.

2000. LSE. One stockbroker is one too many. No top up fees. The internationale. Police in helicopters. Mayday in Oxford Circus. You are being detained for the breach of peace and the destruction of private property, you will be released in due course. Birthday in Genoa. Assassini.

...Η δολοφονία του Τζουλιάνι δεν ήταν ατύχημα – ήταν το φυσικό αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας της κρατικής εξουσίας να αντιμετωπίσει την έκρηξη οργής του πλήθους μπροστά στην συνειδητοποίηση της αθλιότητας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο θάνατος του Τζιουλιάνι είναι εκεί για να μας θυμίζει τα όρια της δημοκρατίας μας – μιας δημοκρατίας που ανέχεται την λαϊκή αντίσταση μέχρι το σημείο που δεν απειλεί τα οικονομικά συμφέροντα της παγκόσμιας ολιγαρχίας και της κάθε κρατικής εξουσίας που δουλεύει για αυτά. (Γένοβα – ένας χρόνος μετά)
...Σε τελική ανάλυση η κυριαρχία είναι ένας νομικός όρος, ο οποίος αντλεί την ουσία του από πράξεις σαν την εγκατάσταση των κεραιών και όχι λόγος άρνησης και δισταγμού για αντίσταση προς αυτήν. (Οι βρετανικές βάσεις και η νωχελική μας στάση)
(επιστολές στον Πολίτη, 2002)

Βρυξέλλες, Σύνοδος Κορυφής Ε.Ε., Δεκέμβρης 2002. Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών. The multi-dimensional character of class conflict. Eros and civilisation. The critique of democratic centralism. The anti – war movement. Bi-communality and the Anan Plan. The border. The historicity of the movement. Occupations and social centres. The black bloc. Cuba. Empire. We would like to ask you some further questions. Have you ever been associated with radical organisations, islamic or otherwise?.

2004. Viva Zapatistas. LSE or £$€?
...The increase in the brutality of the exploitation, that globalisation entails, should not obscure the fact that the decline of the state as the mediator of the capital-labour antagonism, means the decline of capital's most effective ideological weapon. Capital's control of the globe is thus much more precarious, since under the imperial regime, it is based more on the manipulation of fear than the manipulation of hope.
(Is there a global economy and if so, who controls it?, 2004, LSE)

Πρωτοβουλία αριστερών για το Nαι. Kartash. Πρωτοβουλία ενάντια στην κρατική καταστολή. Everything around changes and everything remains the same. Interpreting the greekcypriot No. Το λογικό και το παράλογο έχουν επιβλητική διαλεκτική, ειρωνεία που σπάζει κόκαλα και αντιφάσεις μεγάλες σαν γκρεμοί που μου προκαλούν δέος. Autonomous spaces, London. We demand flexicurity against flexploitation. There is no end to the war, there is neither an everest upon which we can raise victoriously our flag, in fact we have no flag to raise.
Venceremos.

Physics tells us that free radicals
Violate the laws of nature
Biology that they cause
Cancer on the tissues
Chemistry that they cannot be
Isolated nor annihilated
Sociology and Economics tell us they are
Marginal figures and
History that they are either
Villains or heroes
Politics says that they are a source of instability and
Law that they disrupt the public order...
Και το ζητούμενο σήμερα από την αριστερή / εναλλακτική προσέγγιση δεν είναι να ανακαλύψουμε αν και σε ποιο βαθμό ο εθνικισμός υπήρξε δύναμη αμφισβήτησης της εξουσίας πριν διακόσια χρόνια αλλά πως μπορούμε σήμερα να επεκτείνουμε την κριτική μας στα εθνικιστικά φιλοσοφικά αξιώματα, να αμφισβητήσουμε τον εθνοκεντρισμό σαν στάση ζωής.
(Κοινό πολιτιστικό κέντρο Καρτάς)

2005. Εργασία.
LSE = £$€ . The technician of power. Η άνοδος και η πτώση του κράτους προνοίας. Επανοικειοποίηση των εννοιών. Συνεργασία. Ιδιοκτησία. Αγροτικός παραγωγικός συνεργατισμός. Κολλεκτίβες. Καρτάς. Ατυπος. Έρευνα. Προφορική και κοινωνική ιστορία. Euromayday. Έρευνα. Η εξέλιξη των εργασιακών σχέσεων στην Κύπρο.

2006. Αβεβαιότητα.
Το πρεκαριάτο δεν είναι φρούτο της παγκοσμιοποίησης. Κουβαλά μέσα του ιστορία. Καθώς αλλάζουν οι εποχές, η στοιχειωμένη κραυγή των ακτημόνων αγροτών έξω από τα μεταλλεία και τις οικοδομές μιας αποικίας αντηχεί μέχρι σήμερα στα αυτιά κάποιων...
- Θέλουμεν μάστρον, ττέλουμε μάστρο!!!
Η αυτονόμηση της εργασίας από το πρόγραμμα αξιοποίησης του κεφαλαίου παραμένει το βασικό πρόταγμα. Η αυτοαξιοποίηση της εργασίας βρίσκεται στην συνεργατική επανοικειοποίηση της παραγωγής.
- Τα μαστριλλίκια κομμένα!
Καθώς η διχοτόμηση μεταξύ εργασιακού και ελεύθερου χρόνου ανατρέπεται, ο “ελεύθερος χρόνος καλείται να ανα-πληρώσει τον αναξιοποίητο εργασιακό χρόνο. Ούτε λεπτό να μην υπάρξει έξω από το εμπόρευμα! Πάρτ τάιμ τζαι βάρδιες, σπαστόν ωράριον τζαι το όβερ-τάιμ μιαν μιαν. Με το ψουμίν μας εν παίζουμεν. Παίζουσιν άλλοι! Δεν μπορώ άλλο Θανάση, στα εικοσπέντε έχω γεράσει.
- Κάνε στάση, κάνε στάση.
(Ευέλικτη εργασία και επισφαλής ζωή). Φάλιες, ηλεκτρονικό περιοδικό εναλλακτικής ενημέρωσης τζαι κριτικής. Ο γαλλικός Μάρτης. Πολιτική διαχείρηση της ανεργίας. Κοινωνικές (αν)ασφαλίσεις. Οι οικονομικοί μετανάστες είναι πολιτικοί μετανάστες. Πλατεία Ελευθερίας. Εμπόρευμα και θέαμα. Κάρολος Μαρξ. Εργασία. Γραφειο-κρατία. Άρνηση. Βέμπερ. Στάτους. Θέση. Πιλοτήριο. Άρνηση. Αναφορά. Διαδικασία. Προειδοποίηση. Καταστολή. (Δίκη του Άρη στες) έντεκα του Σεπτέμβρη. Στες 12 Αγγλία. Όχι Βρετανία. Όχι Ευρώπη. Κοινοπολιτεία ανεξαρτήτων κρατών. Ευρωπαϊκή Ένωση. Στάτους. Euro. Gregoris/y. LSE alumni. Νέος Ερευνητής. Phd student. Εργασία. Μεταπτυχιακός συνεργάτης. Ευελιξία. Ον κολ. Οικιακή βοηθός. Παρεξήγηση. Εθελοντής.

Αυτό το κείμενο έχει τελιώσει. 8/9/06.
Κινέζος.

Ττου πει κοντίνιουντ...
maybe.
Yia hara.

Labouring in the hospitality industry of Cyprus

Gregory Ioannou
Sociology Department,
University of Warwick

Aims, intellectual context and rationale of the research

The topic of my research concerns the labour relations in the hospitality industry of Cyprus. The primary aim of the thesis is to document the conditions of work and employment of a particular section of the working class, strategically positioned in the service economy of Cyprus. More broadly the thesis aims to provide a discussion of the labour relations in Cyprus and to contribute to the debates around the dynamics of labour flexibility in private service sector work.
The thesis is expected to provide some insights on the character of work in the hospitality industry, on sectoral labour relations patterns, on the institutional context and the political strategies of trade union activity and finally on the interplay of gender and ethnicity in the hospitality industry. These insights can be utilised in the debates concerning the contemporary labour process and the transformations that allegedly have taken place in the last decades. The study of a particular labour intensive industry of the service sector is bound to be a source of useful information concerning the notion of the flexibilisation of contemporary labour. The examination of work organisation and employment practices in a specific industry and a traditionally flexible one at that, is expected to subject the theories of flexibility to an empirical test. At the micro level the research will account for the subjective experience of flexible work while at the macro level it will discuss its impacts on the class structure. Thus issues of skill and training, the division of labour and the employment contractual arrangements will be examined in order to assess the meaning of flexibility in labour utilisation and its relation to insecure employment and intensified work. Finally the research should identify possible forms of resistance to flexibilisation and potential alternative practices.
The hospitality industry is ultimately both global and local. As an industry inextricably intertwined with global tourism, it is subject to the volatility of broader geopolitical developments. As a locally delivered service, it is subject to the norms of the society that it is found in as well as to the natural and climate conditions of its surrounding environment. The hotel, as the basic establishment and built environment of hospitality service delivery will attract the main focus of the research. As a place of both leisure and work, the hotel is more than merely a workplace. The hotel is simultaneously a public and a private space, and despite the division into front and back stage areas, spatial boundaries are to a certain degree blurred. The co-presence of the customers and their interactions with the hotel staff is actually part of hospitality work and thus a significant parameter of the analysis.
It is vital that the results of the research are contextualised in their historical settings. This will involve a participation in the debates concerning the developmental paths of Cyprus, concerning both the past and the future, through the analysis of the historical role of the hospitality industry in the broader society of Cyprus. Furthermore the results of the research will be to some extent generalisable, as they can serve as a reference point for other research that focuses on international tourism or more specifically on the global hospitality industry.

Research questions

General research questions
- Where and how is the hospitality industry situated in the broader society of Cyprus?
- What is the structure of the industry's labour force?
- What are the predominant employment relations?
Particular themes to be explored
- How is work in the hospitality industry managed?
- To what extent is work in the hospitality industry gendered?
- What is the role of ethnicity? Comparing the situations of Cypriot and foreign workers.
Analysis and policy implications
- What is the role of the trade unions in hospitality sector labour relations? To what extent are the trade unions able to overcome labour force segmentation and employment insecurity?

Theoretical framework

According to the core and periphery thesis, the restructuring of global capitalism since the mid 1970s has brought the post Fordist regime of flexible accumulation which operates via the segmentation of the labour market into two distinct parts1. (Piore and Sabel, 1984; Harvey, 1989; Standing, 1999; Burchell, Lapido and Wilkinson, 2002) Those belonging to the core segment enjoy stable, permanent and highly rewarding employment, while those belonging to the periphery are pushed into insecure and low paid employment, on a part-time, casual or temporary basis. Whereas the core segment is characterised by functional flexibility and consists of a multi-skilled labour force, the peripheral segment is characterised by numerical flexibility and consists of a casualised and less trained labour force. However the core and periphery thesis has been criticised for over-simplifying and glossing over the complexities of contemporary employment. Critics have claimed that the labour market segmentation is not a new phenomenon, that the so called periphery is heterogeneous and that there are variations in the trends of insecure employment. (Pollert, 1988; Gallie et al, 1998) More generally critics have called for sector specific research in order to examine the particularities of non-standard forms of employment, viewing the difference between “core” and “periphery” as one of degree, not of substance.
Although most of the literature on labour flexibility focuses on the secondary sector, it is in the now dominant tertiary sector that non-standard jobs seem to be concentrated. (Rees and Fielder, 1992) Thus, before proceeding to analyse the dynamics of labour flexibility, it is important to understand more specifically the concept of service sector work. Service sector work, and in particular hospitality work, is characterised by the presence of the customer in the workplace itself. This brings about a simultaneity of production and consumption as all services provided are delivered at the time and place at which they are produced. The quality of the social interaction between the front-line worker and the customer, is part of the product that is sold. (Urry, 1990) Hence, the cuctomer comes to influence the way in which the “triadic” work relation is constructed. (Lucas, 2004) According to the empowerment thesis propagated in managerial literature, service sector work is satisfying and empowering since the front line workers are allowed a significant degree of autonomy in their interactions with customers. According to the rationalisation thesis, (Ritzer, 1996, 2004) service sector work is bureaucratically determined, consisting of overtly scripted and routinised interactions, rehearsed time and time again in an almost Taylorist model. Ambitious attempts to reconcile both aspects include the concept of the customer-oriented bureaucracy (Korczynski, 2002) according to which managers of service sector work promote both cost minimisation and good customer relations policies in their attempt to maintain the “enchanting illusion of customer sovereignty”. It is a matter of investigation to determine whether the customer is perceived as a second boss, or as a source of satisfaction for service sector workers.
The hospitality industry has traditionally been a low-paying and labour intensive industry. Tipping, a socially embedded historical legacy of hospitality, expresses and supports a split in managerial authority, promoting an instrumental relationship between the worker and the customer. (Korczynski, 2002) The hospitality industry however, is a diverse sector consisting of both front line and back stage work. Thus whereas some workers are likely to interact with customers on a continuous basis, some others might not interact with them at all. The distinction between front line and back stage work may be related to ethnicity, and the distinction between local and foreign labour. It is in other words possible that there are significant differences in the character of work within the industry that militate against generalisations. The majority of hospitality sector workers are females, and there are allegedly aspects of hospitality sector work especially prone to feminisation and sexualisation. (Lucas, 2004) It is a matter of investigation to determine the extent and the ways in which hospitality sector work is gendered, by examining the interplay of emotion and sexuality and their role in the structuring of both the work and the employment relationship.(Adkins, 1995; Taylor and Tyler, 2000)
The generalised insecurity thesis focuses on the social impacts of labour flexibility, and its detrimental effects on the self. Richard Sennet (1998) for example claims that the short termist character of contemporary employment brings illegibility and loss of coherent biographical narrative, superficiality of involvements and erosion of trust, leading in the corrosion of character. This perspective illuminates the subjective aspects of work and employment and its impacts in the lives of people. The hospitality industry has been traditionally the site of atypical and flexible labour relations. (Timo, 2001) It has also been traditionally a difficult terrain for trade union organisation. (Lucas, 1996; Wills 2005) As a sector with high labour turnover, it lacks the relative stability, deemed necessary for trade union activity to develop. (Wood, 1992) It is a matter of empirical investigation to examine how trade unionism works in the hospitality industry, analysing its efforts of recruitment and its political strategies in collective bargaining negotiations. Finally this can be related to the low-waged people's strategies of survival through a broader analysis of the social context of their work, examining family and class history.

Spacio – temporal framework: Cyprus and historical context

Godfrey Baldacchino in his 1993 phd thesis, “Labouring in the Lilliput: labour relations and images of smallness in developing microstates”, put forward the concept of the microstate labour syndrome, while examining the labour dynamics in two small states, Malta and Barbados. Besides the advantages of a more manageable research project in logistic, temporal and financial terms, he claimed that the microstate millieu constitutes a specificity that requires an analysis sensitive to the smallness effect. He claimed that small state societies are characterised by totality, monopoly and intimacy, attributes that differentiate them from the western european “norm”. Since then however, the expansion of and increased interaction with the global migration movements, may have changed the situation. Sotiris Kattos in his 1999 phd thesis, “State, capital and labour in Cyprus”, for example has claimed that the influx of foreign labour has generally weakened the Cypriot labour movement by exerting a downward pressure on wages.
Before proceeding to examine the origins of the hospitality industry in Cyprus it is important to refer to the late colonial period, as this was the time when the first wave of the proletarianisation process was completed, as the towns of Cyprus were converted into commercial centres.(Attalides, 1981) Proletarianisation was imposed in the interwar period through the expropriation of the peasantry in the hands of the money lenders. The material condition and the experience of proletarianisation as a historical process caused the class restructuring which created the working class of the towns (Katsiaounis, 1996, 2000) and the “mass worker” of the mines (Panayiotou, 1999). The basic characteristic and consequence of this process was the declining importance of farm land as an infrastructure for the family, and its replacement by wage (Loizos, 1975). The establishment of the capitalist relation was completed in the 1940s through the expansion of military and public works, which ultimately imposed the law of value in the Cypriot countryside. Capitalist development however, was neither a consensual nor a smooth process. The local resistances to capital were expressed through the cooperative and trade union movements, which were constituted simultaneously both as a defence and as a proposal of the farmers and the workers with respect to and against the form of development. These same military and public works, that signalled the final predominance of the waged form of labour, constituted simultaneously an aspect of the Keynesian compromise, which included/accepted the working class into the state through the political regulation of the market. The late colonial period, was also the time of the most important victory of the labour movement, namely the Cost Of Living Allowance (COLA) considered by capital as the major cause of the erosion of the competitiveness of the Cypriot economy (Kattos, 1999). It was also the time when tripartism and the rudimentary form of the social security system was instituted. (Slocum, 1974; Sparsis, 1998)
The origins of the hospitality industry in Cyprus are to be found in the internal/domestic tourism of the 1940s and 1950s in the movement of the bourgoisie from the towns to the villages. The relatively rich townspeople rented the countryside houses for the summer while the owners of the houses spend the summer months camping in the fields, under the trees. Kakopetria, Kalopanayiotis and Pera Pedhi emerged in this way as minor hill resorts. Mountainous resorts such as Platres, Prodromos and Pedhoulas attracted visitors from the Middle East, while seaside resorts such as Kyrenia catered principally for European visitors. By 1961, the island had 110 hotels, with 4306 beds catering for 38 396 tourist arrivals. (Christodoulou, 1992: 140). The independence government paid special attention to tourism, offering low interest, long term loans for new hotels or the expansion of existing ones, long-term leases of state land in coastal areas and duty free import of hotel furniture and equipment as well as tax allowances for hotel building investments. (Christodoulou, 1992: 141)
Mass international tourism is essentially a post independence/post colonial phenomenon in Cyprus. Although the development of this sector begun in the late 1960s, the most rapid expansion came after the war of 1974. The expansion of the tourist industry was embarked upon as a national development strategy expected to bring in foreign currency and create jobs. The rapidity of development brought with it huge environmental costs, as construction of hotels has been haphazard and largely unplanned. Private investors were given generous incentives by the state, as the tourist industry has been viewed as the means and the motor of broader economic development. It was in the 1970s and 1980s that the second wave of proletarianisation occured firstly caused by the war of 1974 and secondly by the demise of agriculture and the desertion of the countryside in search of work in the expanding service sector. (Christodoulou, 1992)
By the 1990s, all the coastal towns of Cyprus were transformed by the influx of mass package tourism in search of sun, sea and sex. Ayia Napa became a youth attraction while Paphos became a site of family tourism. High class tourism, the favourite type for the authorities also made its presence felt in more secluded areas nearby. Despite the moratorium placed regarding the construction of further hotels and hotel appartments, haphazard development continued unabated. Although the tourism industry was shaken by the Gulf war of 1991 and September 11 in 2001, it managed to recover fairly quickly and continued to expand until this day.
Whereas in the 1980s workers for the hospitality industry were drawn from the locality, the increasing integration of Cyprus in the networks of global migration, made foreign workers an alternative pool of recruits. Immigrant workers with papers rose from 26 000 in 2000 to 47 000 in 2004. More specifically for those employed in hotels and restaurants, the number doubled from 2000 to 2004. (Labour statistics, 2004) This does not include those without papers, estimated at 30 000 to 40 000, who are expected to have increased even more, as a result of Cyprus' entry in the EU in 2004. That there is a significant degree of ethnic discrimination in the Cypriot labour market, has already been documented. (Trimikliniotis and Pantelides, 2003). It is matter of empirical investigation to assess the consequences of this for the labour relations of the hospitality industry and in Cypriot society more generally.

Methodology

The research project will take the form of four comparative case studies and will consist primarily of qualitative methods of data collection such as interviewing and participant observation. I will need to actually spend a significant amount of time in the workplaces under investigation and interact with my informants in both formal and informal ways. The primary method for the selection of my informants will be the snowballing sampling technique, although taking care not to be confined to a restricted segment of the labour force. Convenience and self selection methods will also be used.
I will examine four tourist establishments, two catering for mass tourism, and two for elite tourism, two unionised workplaces and two non unionised. The four establishments will vary in size but small establishments will be excluded as they are bound to be family businesses working under different logic than the “norm” of the industry. I expect that 12-15 semi structured interviews is a sufficient number from each unit. Some interviews may be unrecorded, since important information is usually gathered when the tape-recorder is switched off. I will begin by collecting statistics and background information from press reviews and expert interviews, (with state officials, employers' representatives and trade unionists) so that the context of the research can be established. Then I would visit the manegement of each workplace, introduce myself as a research student and ask for their permission to have a series of interviews with them and their staff. In the unionised places the trade unionists might act as contacts, introducing me to unionised workers.
In the interviews with managers, the key questions will revolve around human resource management and the extent of flexibility in the workplace and more broadly in the industry. The discussion with managers is expected to yield infomation regarding the methods of recruitment and retention of staff, the degree of workforce task discretion deemed optimal for the establishment and the patterns of workforce reward [formal as well as informal (Mars, 1982)] and discipline. From the management I expect to collect data on management structure, employment, labour turnover, forms of contract, wages and payment policies etc.
In the interviews with trade unionists, the key questions will revolve around policies of organisation and strategies of collective bargaining negotiations. The discussion with them is expected to yield information regarding the patterns of their activity, the difficulties that they encounter and their projections about current and future workplace struggles. From the trade unionists I expect to collect data on membership structure, recruitment policy, problems encountered by workers and demands of previous and current struggles.
In the interviews with the workers, Cypriots and immigrants, the key questions will revolve around questions of working history, current work duties, relationships among collegues and superiors, unionisation and collective action and their interaction with the customers. The discussion with them is expected to yield information about the subjective aspects of their work, their perceptions and expectations from their current jobs contextualising it in their broader life experience, their family and social life in and out of the workplace. Hence the working conditions in the industry will be examined from a historical perspective in search of elements of continuity and change.
From the workers I expect to collect data on the everyday life in the industry, on workplace networks, on class and family history.
The information that I will have gathered from managers, trade unionists and workers, in the form of summary interview transcripts and observational fieldnotes will be then subjected to rigorous analysis. I will select representative quatations and I will compare and contrast them with the expectations of the various theoretical models, such as the core and periphery and the generalised insecurity theses, the empowerment and rationalisation theses, the gendered work and ethnicised labour market theses. Six dimensions seem to emerge up to now, requiring separate analysis.

Ethical considerations

The basic ethical consideration in my research project is the need for confidentiality with respect to the personal data that I will have collected. It is important to maintain the anonymity both of my informants and of the establishments that I will examine. Hence I intend to use pseudonyms both with respect to my informants and with respect to their workplaces. Since a significant part of the data will be collected by means of informal interactions, it is vital that I inform my respondents in advance that I am conducting research on the hospitality industry and that I intend to use the information for the purposes of a publication. Having set the basic ethical parameters however, does not mean that all is done with. I may face unexpected incidences where I am witness to illegal activities, sexual harassment or minor thefts. As a guiding principle in my encounter with such eventualities, I will refrain from intervention unless this amounts to a serious violation of the interests or rights of another fellow human being.

Timetable

June 2007: expert interviews (trade unionists, employers' representatives, state officials)
July – September 2007: observation and interviews from hotel 1
October – November 2007: observation and interviews from hotel 2
December 2007 – February 2008: observation and interviews from hotel 3
March - April 2008: observation and interviews from hotel 4
May – June 2008: data analysis and choice of quotations
July – August 2008: chapter 1
September – October 2008: chapter 2
November – December 2008: chapter 3
January – March 2009: chapter 4
April – June 2009: chapter 5
July – September 2009: chapter 6
October – November 2009: chapter 7
December 2009 – January 2010: chapter 8

Contents

Chapter 1: Context and methods
The introductory chapter will set the theoretical and historical context through a general literature review regarding both the thematic focus of the research and its spacio-temporal framework. The main methodological considerations and the conceptual framework utilised by the research will be explicated here so that the ground of the research unfolds from the beginning.

Chapter 2: The case studies
The second chapter will offer a descriptive account of the empirical research as it will be conducted in the period June 2007 – June 2008. A detailed narrative of all four case studies is expected to illuminate the main questions guiding the data collection process as well as the actual recording and selecting of the relevant information.

Chapter 3: The character of work
The first analytic chapter concerns the management of the workplaces and the degree of employee involvement by means of team working and operational decision making at the point of service. The separation of conception from execution (Braverman, 1974) and the varieties of forms of control coined by Edwards (1979) as simple, technical and bureaucratic as well as the notion of the “social worker” (Negri, 1988) will act as theoretical guidelines, informing the collection of empirical data. It maybe the case that collaborative networks are horizontal amongst the labour force, with management confined to a supervisory role, while it might also be the case that vertical structures of authority are firmly established. The size of the establishment will be an independent variable in this case, with functional flexibility and multi-skilling being the dependent variable. Formality and informality of management as well as of recruitment will be another dimension for investigation and analysis.

Chapter 4: The forms and extent of flexibility in the industry
The hospitality industry has traditionally been a sector of non-standard employment relations, relying heavily on a primarily female and part-time labour force. (Wood, 1992) The seasonal character of work in the tourist industry has meant in practice that a section of the staff is laid off in the autumn, and hired back again in the spring. There also seems to be a significant amount of shift and overtime work, employment practices that probably preceded the literature on numerical and temporal flexibility. (Rowley and Richardson, 2000) The varieties of employment relations in the industry will be examined in an attempt to assess the conditions of work in the lives of the workers. (Gabriel, 1988)
The analysis of the character of work and employment in the hospitality industry of Cyprus is expected to put to the test theories of Taylorism whether of actual labour power utilisation (Braverman, 1974) or of contractual relations of employment (Beck, 1986). Concepts such as flexible specialisation (Piore and Sabel, 1984) and Post-fordism (Bonefeld and Holloway, 1991; Vallas, 1999), will guide the collection of empirical data, examining the relationship between service market demand and labour process organisation. In other words, mass tourism and elite tourism will be the independent variables, while working tasks and employment practices will be the dependent variables.

Chapter 5: Gendered work
The role of gender in the hospitality industry will be analysed through an examination of the organisational structure of the establishments as well as through an observation of the modes of interaction between men and women workers, managers and customers. It is expected that the labour force will be segregated and heterosexuality will be the predominant mode of interaction, while the family is expected to constitute the primary form of social organisation. The majority of hospitality sector workers are females. It is a matter of investigation to determine the extent and the ways in which hospitality sector work is gendered, by examining the interplay of emotion and sexuality and their role in the structuring of the work and employment relation. (Adkins, 1995; Taylor and Tyler, 2000)

Chapter 6: Ethnicity in the labour process
The role of the foreign workers in the hospitality industry, discriminatory practices and the relations between Cypriot and non-Cypriot workers will constitute another dimension requiring analysis in the context of the research. The role of ethnicity in the structuring of the employment relationship is expected to be significant, both in terms of wage determination and in terms of the division of labour. More broadly the transformation in the Cypriot class structure in the last decades need to be discussed in relation to the phenomenon of global migration and its intersection with the island of Cyprus and its hospitality industry.

Chapter 7: Labour force structure and institutional context
The hospitality industry of Cyprus, like most industries in Cyprus is governed by the tripartite system of industrial relations. This was enshrined in the Industrial Relations Code of 1977 which stipulates the voluntary abidance of both employers and employees to the collective agreements signed by their representative organisations. (Sparsis, 1998) There is a significant trade union presence in the hospitality industry of Cyprus, an attribute that sets Cyprus apart from the UK experience, and militating for separate analysis, on the lines of the micro-state millieu. Out of the 30 000 employed in hotels and restaurants around 12 000 are unionised, refering to those that paid their contribution at least once in the last two years. (source: interviews with trade unionists)

Chapter 8: Trade unionism – collective action and strategy
There has also been limited albeit significant strike activity during the negotiation of the last collective sectoral agreement, renewed in August 2006. The collective agreement stipulates for the method of payment of allowances and compensations, overtime work, holidays and rest hours, sick leave and health care in the trade union medical schemes, cost of living allowance, and the various benefits accruing from years of service. (Collective aggrement for the hotels and restaurants sector, 2006). Trade unionists complain however that employers in some establishments violate the collective agreement by offering lower wages and less benefits than those stipulated by contractual arrangements. It is important to examine the ways in which the collective agreement relates to actual employment practices and the ways with which managements and trade unions react to its failures. Union policy and strategy will be discussed more broadly at the national level linking it with processes under way at the workplace level.

Conclusion
A discussion of the major results of the thesis.

References:
Adkins Lisa, Gendered work, Open University Press, 1995
Attalides Michael, Social change and urbanisation in Cyprus: a study of Nicosia, Nicosia: Social Research Centre, 1981
Baldacchino Godfrey, unpublished doctoral dissertation, Labouring in the Lilliput: labour relations and images of smallness in developing microstates, 1993
Beck Ulrich, Risk society, Sage Publications 1992 [1986]
Bonefeld Werner and Holloway John, Post-Fordism and social form, London, 1991
Braverman Harry, Labor and monopoly capital: the degradation of work in the 20th Century, Monthly Review Press, 1974
Burchell Brendan, Lapido David and Wilkinson Frank, Job insecurity and work intensification, Routledge, 2002
Christodoulou Demetrios, Inside the Cyprus miracle: the labours of an embattled mini-economy, Minneapolis: University of Minessota, 1992
Edwards Richard, Contested terrain: the transformation of the workplace in the 20th Century, Basic Books, 1979
Gabriel Yiannis, Working lives in catering, Routledge, 1988
Gallie Duncan, White Michael, Cheng Yuan and Mark Tomlinson, Restructuring the employment relationship, Oxford, 1998
Harvey David, The condition of postmodernity, Blackwell, 1989
Katsiaounis Rolandos, Labour, society and politics in Cyprus during the second half of the 19th Century, Cyprus Research Centre, 1996
Katsiaounis Rolandos, I Diaskeptiki, (The consultative assembly) Cyprus Research Centre, 2000
Kattos Sotiris, unpublished doctoral dissertation, State, capital and labour in Cyprus, 1999
Korczynski Marek, Human resource management in service work, Palgrave Macmillan, 2002
Loizos Peter, Unofficial Views, "Changes in property transfer among Greek Cypriot villagers", Cyprus: Intercollege Press, 2001 [1975]
Lucas Rosemary, Industrial relations in hotels and catering: neglect and paradox? British Journal of Industrial Relations, 34:2, June 1996, pp. 267-286
Lucas Rosemary, Employment relations in the hospitality and tourism industries, Routledge, 2004
Mars Gerald, Cheats at work: an anthropology of workplace crime, London: Allen and Unwin, 1982
Negri Antonio, Archeology and project: the mass worker and the social worker, Revolution Retrieved: selected writtings on Marx, Keynes, the capitalist crisis and new social subjects, 1967-1983, London, Red Notes, 1988
Panayiotou Andreas, unpublished doctoral dissertation, Island radicals, 1999
Piore Michael and Sabel Charles, The second industrial divide, Basic books, 1984
Pollert Anna, Dismantling flexibility, Capital and class, n.34, 1988
Rees Gareth and Fielder Sarah, The services economy, subcontracting and the new employment relations: contract catering and cleaning, Work, Employment and Society, Vol.6, n.3, September 1992, pp 347-368
Ritzer George, The MacDonaldisation of society, Pine Forge Press, 2004
Rowley Gill and Richardson Mike, Work, employment and flexibility in hospitality, in Purcell Kate edition, Changing boundaries in employment, Bristol Academic Press, 2000
Sennet Richard, The corrosion of character, Norton, 1998
Slocum John, The development of labour relations in Cyprus, Nicosia, 1974
Sparsis Mikis, Tripartism and industrial relations: the Cyprus experience, Nicosia, 1998
Standing Guy, Global labour flexibility, Macmillan Press, 1999
Statistical Service of Republic of Cyprus, Labour statistics, 2004
Taylor Steve and Tyler Melissa, Emotional labour and sexual difference in the airline industry, Work, Employment and Society, Vol.14 n.1, 2000
Timo Nils, “Lean or just mean”? The flexibilisation of labour in the Australian hotel industry, in Vallas Steven edition The transformation of work, Research in the sociology of work, Volume 10, Elsevier Science, 2001, pp. 287 – 309
Trimikliniotis Nicos and Pantelides Panayiotis, Mapping discriminatory landscapes in Cyprus: ethnic discrimination in the labour market, The Cyprus Review, Vol. 15 n.1, spring 2003
Urry John, The tourist gaze, Sage Publications, 1990
Vallas Steven, Rethinking post Fordism: the meaning of workplace flexibility, Sociological Theory, Vol.17, n.1, March 1999, pp. 68-101
Wills Jane, The geography of union organising in low-paid service industries in the UK: Lessons from the T&G's campaign to unionise the Dorchester Hotel, London, Antipode, 2005
Wood Roy, Working in hotels and catering, Routledge, 1992
1The debate around post Fordism begins with Aglietta (1979) and the French regulation school.

A short review of Michael Hardt's and Antonio Negri's, “Multitude”

Hardt's and Negri's last work, Multitude, appeared in 2004 and became a penguin mass market edition by 2006. As the authors themselves admit this is the sequel of Empire which came out in 2001, offering a novel analysis of the transformations of sovereignty in the context of globalisation. With Multitude, the authors turn their attention to the social movements that resist the imperial order. Written in a simpler language, and in a conscious effort to avoid academic jargon as far as possible, Hardt and Negri, attempt to describe the “project of the multitude” as “the possibility of democracy on a global scale is emerging today for the very first time”.
The book was written in the period leading up to the Iraq war and thus logically starts with the current state of affairs: war. War today is global in nature and civil in form. It takes place across the globe but within sovereign territories. “War is becoming a permanent social relation” while it has already become “a regime of biopower”. The all inclusive edge of the “war against terrorism” is precisely intended to depict its absolute dimension. It is neither a religious nor a moral war. It is not against Islam, or about justice. It is a war amongst mercenaries. And for the purposes of the social movements, we should remember that mercenaries cannot stand up “to the patriotism of those who have no nation”. The authors proclaim the primacy of resistance, in this new world characterised by the hagemony of immaterial labour and proceed to review the transformations from the people's army to guerilla warfare. Hardt and Negri argue for the need to invent network struggles, Zapatista style and utilise the “swarm intelligence” in the move “from biopower to biopolitical production”.
The multitude is “a class concept”, the authors remind us and hence constituted in the realm of production. Its terrain is “the becoming common of labour”, in the processes of class struggle that accompany the post Fordist shift. Anticipating criticisms, the authors state that the hegemony of immaterial labour is not quantitative but qualitative in form and concerns the character of work itself. As a hegemonic form of production it represents a tendency that “no statistics can capture”. The organisation of production is transformed “from the linear relationships of the assembly line to the innumerable and indeterminate relationships of distributed networks. Information, communication and cooperation become the norms of production, and the network becomes its dominant form of organisation.” The dominance of immaterial labour is conceptualised as the twilight of the peasant world. The authors proceed to review the processes by which industrialisation brought a decline in the political significance of the division between town and country, and how the peasantry was extinguished as a separate social class. The concept of the multitude is meant to include those usually excluded from the socialist and communist discourses of the “working class”: “the poor, the unemployed, the unwaged, the homeless, and so forth”. The becoming common of labour means that everybody participates in the production of value, in the creation of wealth. The authors speak about “the wealth of the poor” because “the poor embody the ontological condition not only of resistance but also of productive life itself”. The global phenomenon of migration is central in the analysis here and in the proclamation “we are the poors”.
Taking the “trip to Davos” Hardt and Negri describe the new mechanism of capital accumulation by means of “law through contracts”. Multinational corporations are able to circumvent state authority and regulation or to put it in their words: “Law here is not an external constraint that regulates capital but rather an internal expression of agreement among capitalists”. This capitalist utopia however, is not the absence of government but the return of big government. We should not forget that “military force must guarantee the conditions for the functioning of the world market”. And that it is on the productive flesh of the multitude that the global political body of capital is constituted. The multitude is simultanesously the production and the mobilisation of the common. Is the multitude a historical agent? It is more than that. It is the unfinished democratic project of modernity.
Before proceeding to the democracy of the multitude, the authors speak about the unrealised democracy of socialism, about the transition from democratic representation to global public opinion and finally about the global demands of democracy including grievances of representation, grievances of rights and justice, economic and biopolitical grievances, as they converged in Seattle 1999. The democracy of the multitude is beyond sovereignty, it is a kind of exodus “fleeing the forces of oppresion, servitude and persecution in search of freedom”. And “without the active participation of the subordinated, sovereignty crumbles”. In their search for a science of this democracy, Hardt and Negri turn to Madisson and Lenin, ending their book with the call to repoliticise love.