Σήμερα, όταν μπήκα να κάνω μάθημα, βρήκα πάλι φυλλάδια
απλωμένα σε όλες τις θέσεις του αμφιθέατρου: για τον «προαιώνιο πόθο του
Κυπριακού λαού», τη «μάνα Ελλάδα», τον έφηβο ήρωα «που αναφώνησε ‘ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΗ’»,
«ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής αντεθνικής και αντιδημοκρατικής λύσης»,
ενάντια «στην Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία που μόνο την Τουρκία ικανοποιεί».
Καθώς το γράφω αυτό, θυμήθηκα στιγμιότυπα από αναφορές
φοιτητών μου τα προηγούμενα χρόνια στα πλαίσια συζητήσεων για την κυπριακή
ιστορία. Μεταξύ πολλών άλλων, άκουσα ότι οι Τουρκοκύπριοι ήρθαν μετά την
εισβολή του 1974 και άρα θα πρέπει να φύγουν με τον τουρκικό στρατό, ότι οι
αγνοούμενοι είναι μόνο Ελληνοκύπριοι, ότι η Κύπρος είναι ελληνική, ότι οι
Τούρκοι είναι βάρβαροι και ότι οι Έλληνες της Κύπρου υπήρξαν μόνο θύματα. Αυτό
που δεν θα ξεχάσω ήταν όταν ένας φοιτητής διαμαρτυρήθηκε, γιατί μέσα στη
βιβλιογραφία που τους έδωσα υπήρχε και ένα κείμενο γραμμένο από κάποιον με τούρκικο
όνομα. «Εγώ Τούρκους εν θκιαβάζω» φώναξε και δεν βρέθηκε έστω ένας από το
μεγάλο ακροατήριο φοιτητών να πει κάτι. Μόνο μετά από λίγα λεπτά, όταν του
απάντησα από την έδρα, είδα μερικά κεφάλια να γνέφουν το κεφάλι συμφωνώντας όταν
είπα ότι είναι ρατσιστικό να κρίνει κάποιος την άποψη άλλου πριν την διαβάσει,
μόνο και μόνο από την εθνοτική του καταγωγή.
Λέμε συχνά για την αναποτελεσματικότητα του
κυβερνητικού μηχανισμού. Ίσως να ισχύει γενικά. Αλλά για το Υπουργείο Παιδείας δεν
μπορεί παρά να λεχθεί ότι υπήρξε αποτελεσματικότατο στο έργο της γαλούχησης της
νεολαίας στα «εθνικά ιδεώδη»…
