Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι ευχές

Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι ευχές
Εδώ το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα απ’ το χτες
Εδώ οι άγγελοι δεν κλαίνε ούτε γλύφουν πληγές
Εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ

Εδώ οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές
κι εγώ τρικλίζοντας τις ακολουθώ
Εδώ οι σκέψεις ζωντανεύουν ναυάγια, πυρκαγιές
Καίγομαι ολόκληρος εδώ και ξανασβήνω εδώ

Εδώ οι νύχτες δε διψάνε γι’ άλλες άγριες γιορτές, 
μονάχα σκιάχτρα τραγουδάνε με καρδιές δανεικές
Εδώ πεθαίνουν νυσταγμένοι οι τελευταίοι εραστές
Εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ

αλλά και για την προβοσκίδα σου θαρρώ...

Έβγαλες ουρά και προβοσκίδα
κρύφτηκες πίσω από μια εφημερίδα
κάνεις πως διαβάζεις και δε μας χαιρετάς,
έβγαλες στο δέρμα σου ραβδώσεις
τρέχεις με ομάδες κι οργανώσεις
κι όλο το ρολογάκι σου κοιτάς.

Κι όμως μέσ’ στης κόλασης τις λαύρες,
μέσ’ σε δακρυγόνα και περίπολα και αύρες
λάμπεις σαν το πιο πολύτιμο ορυκτό,
ναι, σαν ασημένιο υψώνεσαι φτερό
τούτη τη στιγμή που σπάζεις τον κλοιό.

Λευκέ, γαλάζιε ποντικέ μου
που χρόνια τώρα σ’ αγαπώ
εκείνη τη φτερούγα σου άνοιξέ μου
κι άσε με λίγο να την δω.
Έλα, χωρίς πολιτικούρες
με το φτερό σου να πετάει
όχι στων μανιφέστων τις κλεισούρες
αλλά σε κείνο εκεί το μπαρ που ξενυχτάει.

Ξέρω, ήδη έχεις αντιρρήσεις,
μα ούτε εγώ σου λέω να χωρίσεις
λέω με δυο λόγια μόνο σ’ αγαπώ
λόγια ηθοποιού για τον αγώνα,
λόγια σαν βιολί σε αρραβώνα
μα ό,τι ως τώρα μάχεται λειψό.

Τώρα έχεις χρέη και πιστώσεις,
τρελαίνεσαι και για πολιτικές εκδόσεις
αύριο να δούμε ποια πόρτα θα χτυπάς
αφού κι αυτό το αύριο το αλάνι,
όργανο του κόμματος το έχεις κάνει
ποιον θα περιμένεις και ποιον θα τυραννάς.

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη,
τι θα πάει να πει στην δικαιοσύνη
να το δικαστήριο υψώνεται από δω
όχι μοναχά για το στιλπνό σου το φτερό
αλλά και για την προβοσκίδα σου θαρρώ.

Διονύσης Σαβόπουλος, 1979 Ρεζέρβα

Για τα παιδιά που είναι στο κόμμα

Δεν ξανακάνω φυλακή-O Καπετανάκης

Στίχοι: Πάνος Μιχαλόπουλος
Μουσική: Λεονάρδος Μπουρνέλλης
1. Πάνος Μιχαλόπουλος 
2. Απόστολος Νικολαΐδης 
3. Ελένη Βιτάλη 
4. Τα Παιδιά από την Πάτρα 

Ερμηνεία του Μιχαλόπουλου:

Δεν ξανακάνω φυλακή.
Με τον Καπετανάκη
που 'χει ντούγκλα στο μουστάκι
τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε.

Τη δόλια τη μανούλα μου
την πότισες φαρμάκι, 
αχ, εσύ Καπετανάκη.
Τα μελιτζανιά να μην τα βάλει πια.

Ξυπνώ και βλέπω σίδερα, 
στη γη στερεωμένα
τα παιδάκια τα καημένα.
Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε.



Ερμηνεία της Βιτάλη:

Δεν ξανακάνω φυλακή.
Με τον Καπετανάκη
που 'χει ντούγκλα στο μουστάκι
τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε.

Ξυπνώ και βλέπω σίδερα, 
στη γη στερεωμένα
τα παιδάκια τα καημένα.
Τα μελιτζανιά να μην τα βάλεις πια.

Τη δόλια τη μανούλα μου
την πότισες φαρμάκι, 
πονηρέ Καπετανάκη.
Τα μελιτζανιά να μην τα βάλεις πια.

Τα χέρια μου στον μπαγλαμά
κι ο νους μου στην αγάπη, 
πονηρέ Καπετανάκη.
Πάπια του γιαλού, μην αγαπάς αλλού.